فرودگاه بین المللی شهید مدنی تبریز: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'گاه های' به 'گاه‌های') |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
[[رده:فرودگاه‌های ایران]] | |||
[[رده:فرودگاه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۳:۳۷
فرودگاه بین‌المللی تبریز که با عنوان فرودگاه بین‌المللی شهید مدنی تبریز هم شناخته می‌شود، در روز به طور متوسط پذیرای حدودا ۴۴ پرواز داخلی و شش پرواز خارجی است.
فرودگاه بین‌المللی تبریز بزرگ‌ترین فرودگاه‌ها شمال غرب ایران است؛ علاوه بر این به دلیل واقع شدن در نزدیکی مرز و قرار داشتن در مسیر هوایی آسیا، اروپا و آسیای میانه، یکی از پل‌های ارتباطی مهم بین این سه است.
تاریخچه تاسیس
فرودگاه بین‌المللی شهید مدنی تبریز در منطقه شمال غرب شهر تبریز بنا شده و به طوریکه اولین نشانه‌های ساخت فرودگاه در این منطقه را در دهه 30 هجری شمسی مشاهده کرد. ایستگاه هوایی تبریز در سال ۱۳۲۹ در این منطقه با یک باند خاکی شروع به کار کرد.
اما در سال ۱۳۳۵ بود که با مجهز شدن به دستگاه‌های ناوبری به فرودگاه تبدیل شد. با این حال با توسعه ساختمان‌ها و تجهیزات در سال ۱۳۳۸، این فرودگاه مورد بهره‌برداری قرار گرفت.[۱]
امکانات فرودگاه بین‌المللی شهید مدنی تبریز
خدمات CIP همان امکانات ویژه‌ای است که در برخی از فرودگاه‌ها برای مسافران ویژه ارائه می‌شود. یکی دیگر از امکانات مهم فرودگاه تبریز پارکینگ آن است.
منابع
- ↑ <با فرودگاه بین المللی تبریز آشنا شویم>، برداشت شده در 14 دی 1401