کوررنگی
کوررنگی که در انگلیسی به آن Color blindness می گویند یک نوع بیماری ارثی است که به کروموزوم X وابسته می باشد. فرد مبتلا به کوررنگی قادر نیست یکسری از رنگ ها را تشخیص دهد. افرادی که به این بیماری دچار هستند، سلول های مخروطی چشمشان فاقد رنگ دانه که سبب دیدن رنگ ها است می باشد و از همین رو این افراد یکسری از رنگ ها را به صورت طیفی از رنگ های خاکستری و یا سیاه می بینند.
کوررنگی انواع مختلفی دارد که شایع ترین نوع آن عدم توانایی در تشخیص رنگ سبز و قرمز از یکدیگر می باشد. تشخیص رنگ قرمز از سبز و یا آبی از زرد یکی از مهم ترین نشانه های کوررنگی می باشد. برخلاف تصور دیگران، دید اشخاص مبتلا به کوررنگی به ندرت خاکستری می باشد.
در اصطلاح علمی، توانایی تمییز دادن سه رنگ اولیه یعنی قرمز، سبز و آبی از یکدیگر که سبب دید بهنجار رنگ ها می شود، به نام سه رنگ بینی شناخته می شود.
تاریخچه
بیماری کوررنگی در سال 1794 به وسیله یک شیمی دان بریتانیایی به نام جان دالتون که خود نیز به این بیماری دچار بود، کشف شد. سرانجام، علت این بیماری با پیشرفت علم ژنتیک در قرن بیست مشخص گردید. این اختلال را به افتخار جان دالتون، دالتونیسم نیز می نامند. اختلال کوررنگی را امروزه میتوان با انجام برخی آزمایش های ساده مانند آزمون ایشیهارا تشخیص داد.
علت
سلول های مخروطی یک نوع از سلول های گیرنده نور می باشند که در شبکیه می باشند. سلول های مخروطی طبق تحریک پذیری خود نسبت طول موج های مختلف نور به سه گروه تقسیم بندی می شوند:
- سلول های مخروطی نوع S: که در مقایسه با طول موج های کوتاه حساسیت بیشتری دارند و باعث دیدن رنگ آبی هستند.
- سلول های مخروطی نوع M: این سلول ها در مقایسه با طول موج های متوسط از حساسیت بالاتری برخوردار هستند و سبب دید رنگ سبز هستند.
- سلول های مخروطی نوع L: این سلول ها در مقایسه با طول موج های بلند از حساسیت بالاتری برخوردار هستند و سبب دید رنگ های قرمز و زرد می باشند.