شعر
شِعر، سُرود، چامه یا چکامه شاخه‌ای از ادبیات است که از ویژگی‌های زیبایی‌شناختی و اغلب ریتمیک زبان استفاده می‌کند. شعر کلامی موزون و مقفی است، که دارای معنی باشد.
شعر، کلامی خیال‌انگیز است که از اقوالی موزون و متساوی ساخته شده باشد. (ابن سینا)
شعر علم نیست زیرا نه می‌توان آن را به تعلم کسب کرد و نه می‌توان به دیگران آموخت، بکه امری است الهی و یکی از اسرار خدایان است. (افلاطون)