شبکه رایانه‌ای

دامنه اینترنتی نشانی یا آدرسی است که برای شناسایی یک وبسایت یا منبع دیگر در اینترنت استفاده می‌شود. دامنه ها از یک بخش کلیدی که نام دامنه (Domain Name) نامیده می‌شود و یک بخش پسوندی که معمولاً نشان‌دهنده نوع سازمانی یا موقعیت جغرافیایی سایت است تشکیل شده‌اند. برای مثال، در دامنه "www.example.com"، "example" نام دامنه است و ".com" پسوند آن است. به استفاده از دامنه ها می‌توان شناسایی و دسترسی به نشانی های منحصر به فرد در وب بسیار آسانتری داشت.

تاریخچه

دامنه‌های اینترنتی نقش مهمی در تعیین و تشخیص وبسایت‌ها و مکان آن‌ها در شبکه جهانی اینترنت دارند. البته، تاریخچه دامنه‌های اینترنتی گسترده است و در طول زمان تغییرات زیادی را تجربه کرده است.  در سال 1984، سازمانی با نام "IANA" (سازمان تخصیص آدرس‌های اینترنتی) تأسیس شد. این سازمان مسئول تخصیص امکانات اینترنتی مانند آدرس‌های IP و حوزه‌های نام دامنه بود.  در آغاز، دامنه‌های اینترنتی تنها شامل چهار بخش اصلی بودند: 1. .com (تجاری) 2. .edu (آموزشی) 3. .gov (دولتی) 4. .mil (نظامی)  اما با سپری شدن زمان، نیازها و تنوع در دامنه‌ها زیاد شد و دامنه‌های جدیدی به این لیست اضافه شدند. برخی از معروف‌ترین دامنه‌های مؤسسات و نامگذاری‌ها درجهان عبارتند از: 1. .org (سازمان‌ها و نهادها) 2. .net (شبکه و ارائه دهندگان خدمات اینترنتی) 3. .gov (دولتی) 4. .edu (آموزشی) 5. .mil (نظامی) 6. .int (سازمان‌های بین‌المللی) 7. و بسیاری دیگر...  در سال 2000، ICANN (سازمان ملی تخصیص و نام‌گذاری دامنه‌های اینترنتی) به عنوان سازمانی مستقل برای تنظیم و مدیریت دامنه‌های اینترنتی تأسیس شد. این سازمان تئاتر تغییرات و توسعه‌های بعدی در دامنه‌ها را هماهنگ می‌کند. و امروزه، وبسایت‌ها از مجموعه وسیعی از دامنه‌های اینترنتی برخوردارند تا نه تنها مکان خود را شناسایی کنند، بلکه همچنین برای تخصیص و برچسب‌گذاری هر منطقه و نوع وبسایت مورد استفاده قرار بگیرند.

کاربرد دامنه های اینترنتی

کاربرد دامنه اینترنتی

دامنه‌های اینترنتی نقش مهمی در تعیین و تشخیص وبسایت‌ها و مکان آن‌ها در شبکه جهانی اینترنت دارند. البته، تاریخچه دامنه‌های اینترنتی گسترده است و در طول زمان تغییرات زیادی را تجربه کرده است.  در سال 1984، سازمانی با نام "IANA" (سازمان تخصیص آدرس‌های اینترنتی) تأسیس شد. این سازمان مسئول تخصیص امکانات اینترنتی مانند آدرس‌های IP و حوزه‌های نام دامنه بود.  در آغاز، دامنه‌های اینترنتی تنها شامل چهار بخش اصلی بودند: 1. .com (تجاری) 2. .edu (آموزشی) 3. .gov (دولتی) 4. .mil (نظامی)  اما با سپری شدن زمان، نیازها و تنوع در دامنه‌ها زیاد شد و دامنه‌های جدیدی به این لیست اضافه شدند. برخی از معروف‌ترین دامنه‌های مؤسسات و نامگذاری‌ها درجهان عبارتند از: 1. .org (سازمان‌ها و نهادها) 2. .net (شبکه و ارائه دهندگان خدمات اینترنتی) 3. .gov (دولتی) 4. .edu (آموزشی) 5. .mil (نظامی) 6. .int (سازمان‌های بین‌المللی) 7. و بسیاری دیگر...  در سال 2000، ICANN (سازمان ملی تخصیص و نام‌گذاری دامنه‌های اینترنتی) به عنوان سازمانی مستقل برای تنظیم و مدیریت دامنه‌های اینترنتی تأسیس شد. این سازمان تئاتر تغییرات و توسعه‌های بعدی در دامنه‌ها را هماهنگ می‌کند. و امروزه، وبسایت‌ها از مجموعه وسیعی از دامنه‌های اینترنتی برخوردارند تا نه تنها مکان خود را شناسایی کنند، بلکه همچنین برای تخصیص و برچسب‌گذاری هر منطقه و نوع وبسایت مورد استفاده قرار بگیرند.

دامنه‌های اینترنتی در رایانه‌ها بسیاری از کاربردهای گوناگونی دارند. در زیر چند مورد از کاربردهای دامنه‌های اینترنتی برای رایانه‌ها آمده است:

وب‌سایت: با استفاده از یک دامنه اینترنتی می‌توانید یک وب‌سایت را مشخص و قابل دسترس در شبکه جهانی اینترنت کنید.

ایمیل: دامنه اینترنتی می‌تواند برای ایجاد ایمیل های شخصی و یا سازمانی به کار برده شود.

سرور: در سیستم‌های شبکه، دامنه‌های اینترنتی می‌توانند برای شناسایی سرورها و دستگاه‌ها در شبکه استفاده شوند.

نرم‌افزارها: دامنه‌های اینترنتی می‌توانند برای شناسایی و دسترسی به نرم‌افزارها و خدمات آنلاین استفاده شوند.

فایل‌ها: با استفاده از دامنه اینترنتی، می‌توانید فایل‌ها و منابع مختلف را در شبکه به اشتراک بگذارید. همچنین، دامنه‌های اینترنتی به عنوان شناسه دستگاه‌ها در شبکه و اینترنت استفاده می‌شوند و به کاربران این امکان را می‌دهند تا به آسانی و با یکتا شناسایی شوند.