طاهر بن عبدالله
طاهر بن عبدالله یا ابوطَیِب طاهر بن عبدالله به عنوان پادشاه ایران در سلسله طاهریان بود.طاهر بن عبدالله در تاریخ ۲۳۰ ه.ق بعد از عبدالله بن طاهر به پادشاهی رسید و تا تاریخ ۲۴۸ ه.ق حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او نیشابور بود. سرانجام بعد از طاهر بن عبدالله، محمد بن طاهر به پادشاهی رسید.او ملقب به طاهر دوم، چهارمین امیر طاهری است که پس از مرگ پدرش عبدالله بن طاهر، به فرمان واثق، خلیفهٔ عباسی، در سال ۲۳۰ هجری حکومت خراسان بزرگ و مناطق شرقی فلات ایران را بر عهده گرفت و تا پایان عمر این منصب را برعهده داشت. طاهر را فردی عادل، عاقل، حساس و با کفایت در امر حکومت معرفی کرده‌اند که به خواسته‌های مردم توجه نشان می‌داد و از فساد اخلاقی رایج در میان امیران به دور بود. او همچنین فردی علم‌دوست بود و به شعرا و عالمان اهمیت می‌داد و سعی در آشنایی فرزندانش با علوم زمان داشت. در عصر حکمرانی وی، شاعران زیادی در دربارش حاضر بودند که مورد لطف وی قرار داشتند و وی بر آنان سخت نمی‌گرفت. همچنین منجمان نیز در دربار وی حضور داشتند و به رصد ستارگان می‌پرداختند. دورهٔ حکومت طاهر بن عبدالله، مقارن با آغاز ضعف حکومت طاهریان بود، زیرا با وجود کفایت وی در امور حکومت، عدالت به خوبی پیاده‌سازی نشد. علاوه بر آن طبرستان و سیستان نیز از وضعیت مطلوبی برخوردار نبودند. در طبرستان نایب عامل طاهر، دست به ظلم و اجحاف در حق مردم زد که موجبات نارضایتی و وخامت اوضاع در آن سرزمین را فراهم کرد. سیستان نیز صحنهٔ درگیری مدعیان گوناگون قدرت همچون خوارج، عیاران و مطوعه شد که این امر کنترل اوضاع را برای عاملان طاهری دشوار نمود و آنان را در تسلط بر اوضاع آن ناحیه، با ناکامی مواجه ساخت. عاملان طاهری در این ناحیه به نبردهای پی‌درپی با گروه‌های مختلف اقدام کردند و گاهی به پیروزی نیز دست یافتند و حتی به اتحاد با بعضی از آنان علیه گروه دیگر اقدام نمودند؛ اما در نهایت کاری از پیش نبردند و با فوت عامل طاهری آن ناحیه، ابراهیم بن حضین و وقوع سلسله درگیری‌ها، سرانجام در واپسین سال زندگانی طاهر بن عبدالله، یعقوب لیث در سال ۲۴۷ ه.ق / ۸۶۱ م قدرت سیستان را در دست گرفت که این واقعه آغاز سقوط طاهریان بود.
قلمرو
در منابع قلمرو حکومت طاهر بن عبدالله 'خراسان بزرگ و نیمه شرقی ایران' ذکر شده است.
درگذشت
طاهر بن عبدالله سرانجام در تاریخ ۲۴۸ ه.ق