درخواست اصلاح

جکی ای- رو یینگ

از دانشنامه ویکیدا
نسخهٔ تاریخ ‏۲۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۲۶ توسط EliasGh (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «پرونده:پرفسور جکی ای- رو یینگ.jpg|جایگزین=پرفسور جکی ای- رو یینگ|بندانگشتی|پروفسور جکی ای- رو یینگ{{شخصیت|نام(های)=جکی ای- رو یینگ|تاریخ تولد=1966|محل تولد=تایپه، تایوان|ملیت=آمریکایی مقیم دائم سنگاپور|محل زندگی=سنگاپور|تحصیلات=دکترای رشته شیمی از...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرفسور جکی ای- رو یینگ
پروفسور جکی ای- رو یینگ
اطلاعات شخصی
نام(های): جکی ای- رو یینگ
تاریخ تولد: 1966
محل تولد: تایپه، تایوان
ملیت: آمریکایی مقیم دائم سنگاپور
محل زندگی: سنگاپور
تحصیلات: دکترای رشته شیمی از دانشگاه پرینستون آمریکا
پیشه: پژوهشگر حوزه فناوری نانو

جکی ای-رو یینگ (متولد 1966 در تایپه) دانشمند فناوری نانو آمریکایی مستقر در سنگاپور است. او مدیر اجرایی مؤسس مؤسسه مهندسی زیستی و نانوتکنولوژی (IBN) است. این دانشمند در سال 2015 در اولین دوره جایزه مصطفی موفق به کسب جایزه در حوزه علم و فناوری نانوزیستی شد.

تحصیلات و مسیر آکادمیک

پروفسور یینگ در سال ۱۹۶۶ در تایپی متولد و در سنگاپور و نیویورک بزرگ شده است.

او مدرک کارشناسی مهندسی خود را با فارغ‌التحصیلی از کوپر یونیون در سال 1987 دریافت کرد. او سپس به دانشگاه پرینستون رفت و مدرک کارشناسی ارشد را در سال 1988 و دکترا را در سال 1991، هر دو در مهندسی شیمی دریافت کرد.

او در سال ۱۹۹۲ عضو هیئت علمی موسسۀ فناوری ماساچوست (MIT) شد و به‌عنوان استاد مهندسی شیمی مشغول به کار شد. او در سال 2001 به عنوان استاد تمام نائل آمد. او در 35 سالگی یکی از جوانترین اساتید تمام دانشگاه MIT بود. همچنین از سال ۲۰۰۳ رئیس و موسس موسس مهندسی زیستی و نانوتکنولوژی در کشور سنگاپور بوده است. تحقیقات او مربوط به کاربردهای زیست پزشکی و کاتالیزوری سیستم‌ها و مواد نانوساختار است. او از آن زمان در سنگاپور بوده است.

در مارس 2018، یانگ از سمت خود به عنوان مدیر اجرایی در مؤسسه مهندسی زیستی و نانوتکنولوژی کناره‌گیری کرد تا آزمایشگاه خود به نام نانوبیو را رهبری کند. او همچنین سردبیر مجله «نانو امروز» (Nano Today) است.

جوایز

به‌دلیل پژوهش‌های گسترده‌اش در زمینه مواد ساختارهای نانویی، جایزه انجمن سرامیک آمریکا (Ross C .Purdy)، بورسیه David and Lucile Packard Fellowship، جایزه اداره پژوهشگران جوان نیروی دریایی، جایزه پژوهشگران جوان بنیاد علمی ملی، جایزه Camille Dreyfus ، جایزه جامعۀ شیمی آمریکا در حوزه شیمی جامد، جایزه نوآور جوان، جایزه انجمن مهندسان جوان آمریکا، جایزه موسسه ملی شیمی سنگاپور در حوزه شیمی مواد، جایزه نقره‌ای نوآوری آسیایی ژورنال وال‌استریت، مدال اتحادیه بین‌المللی بیوشیمی و بیولوژی مولکولی، و جایزه بزرگ شاهزاده برونئی برای محصول نوآوری و پیشرفت فناوری را به دست آورده، همچنین عضو جامعۀ پژوهشی مواد، و عضو انجمن امریکایی علوم پیشرفته بوده است.

پروفسور یینگ در مقام رهبر جوان مجمع جهانی اقتصادی انتخاب شده و عضو آکادمی علوم ملی آلمان، لئو پالدینا است. همچنین یکی از یکصد مهندس برتر جهان به شمار می‌رود و در سال‌های ۲۰۱۲، ۲۰۱۳ ،۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ جزو ۵۰۰ مسلمان برتر جهان، و در سال ۲۰۱۴ در سنگاپور به‌عنوان زن برتر برگزیده شده است.

جایزه مصطفی

جایزه سال ۲۰۱۵ مصطفی در حوزه علم و فناوری نانوزیستی به خانم پروفسور جکی ای- رو یینگ اعطا شد. او این جایزه را به‌خاطر تلاش و پژوهش در ساخت مواد و سیستم‌های پیشرفته زیستی با ساختار نانویی، انواع کاربردهای جالب، ازجمله ساخت نانوذرات پلیمری در سیستم‌های پاسخ محرک به‌منظور دارو‌رسانی هوشمند در بدن (stimuli-responsive polymeric nanoparticles) کسب کرد.

پژوهش‌های پروفسور جکی یینگ از طریق ساخت نانو ذرات، نانوکامپوزیت‌ها و مواد نانو پوروس، در رشته مواد با ساختار نانویی، تاثیرات شگرفی بر جای گذاشته است. وی یک جعبه‌ابزار نانویی ابداع کرده که توانسته است در ساخت دارو، مهندسی سلول و بافت، بیوسنسورها، تجزیه و ساخت دارو و همچنین شیمی سبز و انرژی مورد استفاده قرار گیرد. وی در کنار ۳۴۰ مقاله‌ای که در مجلات معتبر به چاپ رسانده، تاکنون توانسته است مجوز ۱۵۰ پتنت اولیه را دریافت کند یا در روند ثبت قرار دهد؛ بسیاری از این پتنت‌ها برای تجاری‌سازی مجوز گرفته‌اند.

پروفسور یینگ با استفاده از جعبه‌ابزار نانویی، مواد و سیستم‌های جدیدی ساخته است که می‌تواند در حوزه‌های مختلف با عمده‌ترین چالش‌ها مقابله کند. برای مثال، آزمایشگاه وی نوعی نانوذرات پلیمری ساخته است که می‌تواند به‌طور خودکار سطح آزادسازی انسولین در خون را تنظیم کند. این اختراع می‌تواند نیاز به دستگاه مشاهده قند خون را برطرف کند؛ همچنین می‌تواند به انسولین اجازه دهد به‌طور خوراکی یا از طریق بینی (به جای تزریق) وارد بدن شود. این تکنولوژی به بیماران دیابتی به‌طور شایانِ توجهی کمک خواهد کرد.