ابوالحسین احمد بن محمد
ابوالحسین احمد بن محمد به عنوان پادشاه ایران در سلسله علویان طبرستان بود. ابوالحسین احمد بن محمد در تاریخ 270 ه.ق بعد از حسن بن زید به پادشاهی رسید و تا تاریخ 271 ه.ق حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او آمل بود. سرانجام بعد از ابوالحسین احمد بن محمد، محمد بن زید به پادشاهی رسید. او از بزرگان زیدیان در ری بود که پس از قیام داعی کبیر به او پیوست. وی مدتی بعد داماد داعی کبیر شد. در سال آخر حکومت داعی کبیر برادر او، محمد بن زید، در گرگان و خود او در آمل مستقر بودند. احمد بن محمد، نیز اعمال حکومتی را در آمل انجام می‌داد. پس از آن‌که داعی در ۳ رجب ۲۷۰ هجری قمری درگذشت. احمد برخلاف وصیت داعی بر مسند قدرت نشست و با محمد بن زید به مخالفت برخاست.وی در دوران حکومتش با اهدای هدایایی به بزرگان حکومت علویان طبرستان، آن‌ها را از خود راضی نگهداشت. اما پس از ده ماه محمد بن زید حکومت را از او گرفت.
قلمرو
در منابع قلمرو حکومت ابوالحسین احمد بن محمد 'شمال ایران' ذکر شده است.