اتو

اتو وسیله ای است که از آن برای صاف کردن پارچه استفاده می کنند.

کشیدن اتو برای زیبا تر شدن پارچه و پوشاک انجام می شود , به علت گرمای بالای کف اتو ، باکتریهای موجود در پوشاک میمیرند وهمین امر به تمیزی لباس کمک میکند.

تاریخچه

اولین کسانی که برای اتو کردن لباسهای خود از فلز استفاده کردند چینی ها بودند. در طول تاریخ از روشهای زیادی برای این کار استفاده می شد و سرانجام به اتو الکتریکی که امروزه از آن استفاده می کنیم ختم شد.

اتو توسط هنری دبلیو سی در سال 1882 در شهر نیویورک ساخته شد. وزن تقریبی این اتو حدودا 15 پوند داشت و زمان گرم شدن آن طولانی بود.

مردم در گذشته وقت زیادی صرف شستن، خشک کردن و اتو زدن لباسها می کردند. با همه اینها آنطور که میخواستند لباسها اتو نمی شد زیرا این کار وقت زیادی را به خود اختصاص می داد. یک فرد عادی ، روزانه لباسهای پوشیده شده خود را اتو نمی کرد و فقط لباس های مخصوص مناسبت ها را برای این کار اختصاص می داد.

در سال 1892 تخته اتو توسط سارا بورن تولید شدکه اتو کردن لباس ها را آسان تر کرد.

اتو بخار برقی در سال 1934 توسط ماکس اسکلنیک از شیکاگو طراحی شد و در سال 1938 ماکس اجازه ساخت اتو برقی را به

شرکت Steam-O-Matic نیویورک صادر کرد.

این نخستین قدم برای دستیابی به درجه ای از شهرت بود و راه را برای استفاده گسترده از این وسیله در سال های 1940 تا 1950 هدایت کرد.

با ساخت اتو بخار اکترونیکی ، تحولی نو در صنعت ایجاد شد و این امر باعث شد چین و چروک از لباسهای ما از بین برود و قبل از پوشیدن لباس اتو زده باشند.

واژه شناسی

در قرن 10 به بعد وازه اتو در نشانه های شعر و ادب فارسی به کار رفته و اغلب پایه آن را فارسی و برخی روسی می دانند.

این کلمه در اصل یک لغت ترکی است که به معنی شعله ور شدن است.

انواع اتو

در ادامه به مدل های تولید شده از اتو اشاره خواهیم کرد.

اتو بخار در سال 1926 توسط شرکت الدک معرفی شد و معایبی نظیر کشیدن زیاد لباس هنگام اتو خشک را برطرف کرد و برای مصرف در خانه بیشتر مورد استفاده قرار می گرفت.

اتو تخت در دوران قرون وسطی وسط آهنگران ساخته می شدند. اغلب از سنگ درست می شدند. از اجاق گاز و آتش برای گرم کردن اتو های فلزی استفاده می کردند.ظاهر این اتو ها شباهت زیادی به مدل های موجود دارد که برای رفع چروک لباس از آن استفاده می شد و برای نگه داشتن دسته اتو از پارچه یا چوب استفاده می کردند.

اتو ذغالی دارای جعبه از جنس فلز که دارای یک دریچه و سوراخ هوا است که درون محفظه فلزی را ذغال داغ می ریزند که مدت زمان بیشتری گرم بماند. امروزه در کشورهای افریقا و هند از این نوع اتو استفاده می شود.عیب این روش این است که دود پراکنده شده توسط ذغال روی لباس می نشیند و لباس را کثیف می کند.البته اغلب آنها برای دفع دود از قیف استفاده می کنند.