سلطان الدوله دیلمی
سلطان الدوله دیلمی یا سلطانالدوله ابوشجاع پناهخسرو (فناخسرو) دیلمی متولد 383 ه.ق به عنوان پادشاه ایران در سلسله آل بویه بود.سلطان الدوله دیلمی در تاریخ 403 ه.ق بعد از بهاءالدوله به پادشاهی رسید و تا تاریخ 415 ه.ق حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او شیراز بود. سرانجام بعد از سلطان الدوله دیلمی، عمادالدوله به پادشاهی رسید.او پسر بهاءالدوله دیلمی و از امیران آل بویه بود که پس از مرگ پدرش جانشین وی شد.او در سال ۴۱۳ قمری از عراق رانده شد. او مجبور شد با برادرش پیمانی ببندد مبنی بر اینکه عراق و خوزستان به مشرفالدوله تعلق داشته باشد و فارس و کرمان به سلطانالدوله. از آن زمان نام سلطانالدوله در عراق از خطبه حذف شد و به نام مشرفالدوله خطبه خواندند.
سلطانالدوله دیلمی در شوال سال ۴۱۵ قمری در ۳۲ سالگی در شیراز از دنیا رفت و پسرش ابوکالیجار جایش را گرفت.
قلمرو
در منابع قلمرو حکومت سلطان الدوله دیلمی 'فارس، عراق و عمان' ذکر شده است.
درگذشت
سلطان الدوله دیلمی سرانجام در تاریخ شوال ۴۱۵ هجری قمری در شیراز درگذشت.