پاپوآ گینه نو
پاپوآ گینه نو (به انگلیسی: Papua New Guinea) با نام رسمی دولت مستقل پاپوآ گینه نو کشوری در اقیانوسیه است که نیمه شرقی جزیره گینه نو و جزایر نزدیک آن را در ملانزی (منطقه‌ای در جنوب غربی اقیانوس آرام) دربرمی‌گیرد. این کشور تنها مرز خشکی خود را با اندونزی در غرب دارد و همسایگان آبی آن استرالیا در جنوب و جزایر سلیمان در شرق هستند. پایتخت آن، پورت مورسبی، در سواحل جنوبی واقع شده است. پاپوآ گینه نو با وسعتی بالغ بر ۴۶۲٬۸۴۰ کیلومتر مربع، سومین کشور جزیره‌ای بزرگ جهان به شمار می‌رود.
| اطلاعات کشور | |
|---|---|
| نام کامل: | دولت مستقل پاپوآ گینه نو |
| پایتخت: | پورت مورسبی |
| زبان(های) رسمی: | انگلیسی، هیری موتو، اشاره پاپوآ گینه نو، توک پیسین |
| دین(ها): | مسیحیت 95.5% |
| حکومت: | سلطنت مشروطه |
| مساحت: | 462,840 کیلومتر مربع |
| جمعیت: | 11,781,559 نفر (2021) |
| شاخص توسعه انسانی: | 0.568 |
| واحد پول: | کینا (PGK) |
| منطقه زمانی: | یوتی‌سی 10+، 11+ |
| پیش‌شماره تلفنی: | 675+ |
| کد ایزو ۳۱۶۶: | PG |
| دامنه سطح‌بالا: | pg. |
تاریخ
ساکنان اولیه پاپوآ گینه نو از بازماندگان مهاجران اولیه آفریقا هستند که حدود ۴۵ هزار سال پیش به این منطقه رسیدند. کشاورزی به طور مستقل در این منطقه حدود ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح آغاز شد. حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد گروه دیگری با زبان آسترونزیایی به نواحی ساحلی مهاجرت کردند. در قرن ۱۸ تجار، سیب زمینی شیرین را که از آمریکای جنوبی آورده بودند به این منطقه معرفی کردند که این باعث تحول در کشاورزی و افزایش جمعیت شد. در گذشته آیین‌های سربریدن و آدم‌خواری در این منطقه وجود داشته اما در اواخر قرن بیستم عملا ریشه‌کن شدند.
این منطقه در دهه ۱۸۸۰ میلادی میان گینه نو آلمان (در شمال) و قلمرو بریتانیایی پاپوآ (در جنوب) تقسیم شد. پس از جنگ جهانی اول، کل پاپوآ گینه نو تحت کنترل استرالیا درآمد. سرزمین پاپوآ گینه نو (بخشی که پیشتر مستعمره آلمان بود) به طور قانونی به عنوان قلمرو ملل تحت قیمومت جامعه ملل تاسیس گردید. این کشور در طول جنگ جهانی دوم، محل نبردهای شدید در جنگ گینه نو بود.
پاپوآ گینه نو در سال ۱۹۷۵ به عنوان عضوی مستقل از کشورهای مشترک‌المنافع با ملکه الیزابت دوم به عنوان رئیس حکومت، استقلال یافت. پس از درگذشت الیزابت دوم در سال ۲۰۲۲، چارلز سوم به عنوان پادشاه این کشور شناخته می‌شود.
جغرافیا
پاپوآ گینه نو کشوری در اقیانوسیه با وسعت ۴۶۲٬۸۴۰ کیلومتر مربع است که از نظر وسعت در رتبه ۵۴ جهان و سومین کشور جزیره ای بزرگ دنیا به شمار می رود. این کشور از نظر جغرافیایی دارای تنوع زیستی زیادی است و کوه های مرتفع، جنگل های انبوه، تالاب ها و رودخانه های بزرگی را در خود جای داده است. بلندترین نقطه این کشور قله ویلهلم با ارتفاع ۴۵۰۹ متر می باشد.
از آنجا که پاپوآ گینه نو روی کمربند آتش قرار گرفته است، فعالیت های آتشفشانی و زمین لرزه در این کشور رویدادهای طبیعی رایجی هستند. بدترین زمین لرزه این کشور در سال ۲۰۱۸ با قدرت ۷.۵ ریشتر رخ داد که موجب کشته شدن ۲۰۰ نفر گردید. همچنین در سال 2024 رانشی مرگبار در این کشور رخ داده است که براساس گزارشات اولیه بیش از ۲۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند.
آب و هوای پاپوآ گینه نو گرمسیری است اما در مناطق مختلف آن متفاوت است. میانگین حداکثر دما در مناطق پست ساحلی ۳۰ تا ۳۲ درجه سانتیگراد و حداقل دما ۲۳ تا ۲۴ درجه سانتیگراد است. در مناطق مرتفع که ارتفاع آنها از ۲۱۰۰ متر بیشتر باشد، هوا سردتر است و در شب یخبندان رخ می دهد. با این حال در طول روز، دما در تمام فصول از ۲۲ درجه سانتیگراد بالاتر است.
پاپوآ گینه نو از نظر تنوع زیستی بسیار غنی است و گونه های زیادی از پرندگان و پستانداران را در خود جای داده است که از نظر ژنتیکی با گونه های مشابه در استرالیا مرتبط هستند. بسیاری از جزایر دیگر پاپوآ گینه نو مانند نیو بریتانیا، ایرلند نو و بوگنویل هرگز توسط خشکی به گینه نو متصل نبوده اند. در نتیجه گیاهان و جانوران خاص خود را دارند که با گینه نو و استرالیا متفاوت است.
نزدیک به یک چهارم از جنگل‌های بارانی پاپوآ گینه نو از سال ۱۹۷۲ تا ۲۰۰۲ تخریب شده است. پاپوآ گینه نو دارای میانگین امتیاز یکپارچگی چشم انداز جنگلی 8.84/10 بود که آن را در بین 172 کشور در رتبه هفدهم جهانی قرار داد.
اقتصاد
بانک جهانی، پاپوآ گینه نو را به عنوان یک اقتصاد در حال توسعه طبقه‌بندی می‌کند. تقریباً ۴۰ درصد از جمعیت این کشور کشاورزان معیشتی هستند که نسبتاً مستقل از اقتصاد پولی زندگی می‌کنند. گروه‌های اجتماعی سنتی آنها صراحتاً در قانون اساسی پاپوآ گینه نو به رسمیت شناخته شده‌اند، که خواستار «باقی ماندن روستاها و جوامع سنتی به عنوان واحدهای قابل دوام جامعه پاپوآ گینه نو» است و اهمیت مداوم آنها را برای زندگی جامعه محلی و ملی حفظ می‌کند.
پاپوآ گینه نو سرشار از منابع طبیعی مانند منابع معدنی و تجدیدپذیر از جمله جنگل، منابع دریایی و در برخی مناطق کشاورزی است. زمین‌های ناهموار و هزینه بالای توسعه زیرساخت‌ها به همراه سایر عوامل باعث کندی توسعه این کشور شده است. کشاورزی برای ۸۵ درصد از مردم این کشور تامین کننده نیازهای اولیه و درآمد نقدی است. صادرات اصلی این کشور شامل قهوه، کاکائو، نارگیل، چای و لاستیک می‌باشد. دولت پاپوآ گینه نو در تلاش برای جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی و متنوع‌سازی اقتصاد خود می‌باشد. استخراج منابع معدنی همچنان بخش قابل توجهی از درآمدهای این کشور را تشکیل می‌دهد. با وجود این دولت این کشور به دنبال جلوگیری از تکیه صرف بر منابع طبیعی و ایجاد اقتصادی باثبات‌تر می‌باشد.
سیاست
پاپوآ گینه نو یک کشور مشترک المنافع با پادشاهی مشروطه است. پادشاه چارلز سوم (پادشاه انگلیس) رئیس دولت این کشور است که توسط فرماندار کل در پارلمان ملی تک مجلسی، نمایندگی می‌شود. نخست‌وزیر رهبری کابینه را بر عهده دارد که از اعضای پارلمان انتخاب می‌شوند. پارلمان این کشور تک مجلسی است و هر پنج سال یکبار انتخابات برگزار می شود. سیستم رای گیری ترجیحی محدود (LPV) است.
پاپوآ گینه نو از سال ۱۹۷۶ به عنوان ناظر در انجمن ملل آسیای جنوب شرقی (آسه‌آن) حضور داشته و درخواست خود را برای عضویت کامل ارائه کرده است. این کشور عضو کامل کشورهای مشترک‌المنافع، جامعه اقیانوس آرام، مجمع جزایر اقیانوس آرام و سازمان ملل متحد است.
جمعیت‌شناسی
پاپوآ گینه نو با داشتن ۸۴۰ زبان شناخته‌شده (از جمله انگلیسی)، از نظر زبان‌شناسی متنوع‌ترین کشور جهان به شمار می‌رود. این کشور همچنین یکی از روستایی‌ترین کشورهای جهان است و تنها ۱۳.۲۵ درصد از جمعیت آن در سال ۲۰۱۹ در مراکز شهری زندگی می‌کردند. بیشتر مردم این کشور در جوامع سنتی زندگی می‌کنند. اگرچه بر اساس برآوردهای دولتی، جمعیت این کشور ۹.۴ میلیون نفر تخمین زده می‌شود، اما در دسامبر ۲۰۲۲ گزارش شد که جمعیت این کشور در واقع نزدیک به ۱۷ میلیون نفر است. پاپوآ گینه نو پرجمعیت‌ترین کشور جزیره‌ای اقیانوس آرام است.