ابوسعید گورکانی
ابوسعید گورکانی یا سلطان ابوسعید بن محمد بن میرانشاه بن تیمور متولد 827 ق در هرات به عنوان پادشاه ایران در سلسله تیموریان بود. ابوسعید گورکانی در تاریخ 855 ق بعد از عبدالله میرزا به پادشاهی رسید و تا تاریخ 873 ق حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او سمرقند، هرات بود. سرانجام بعد از ابوسعید گورکانی، یادگار محمد به پادشاهی رسید. پسر میرزا سلطان محمد، نوه میرزا میرانشاه و نبیره امیر تیمور گورکان بود که بر فرارود یا ماوراءالنهر و خراسان حکم میراند. او آخرین پادشاه مقتدر خاندان تیموری در ایران محسوب میشود و حکومت را به زور شمشیر و نه وراثت بدست آورده بود. ابوسعید پادشاهی توانا و با کفایت بود و از گمنامی به سلطنت رسیده بود. رفتار او با مردم، نسبتاً عادلانه و خوب توصیف شدهاست. سلطان ابوسعید طرفدار تصوف و اهل عرفان بود و مشایخ صوفیه را گرامی میداشت. سلطان ابوسعید در ۸۷۲ ه.ق با لشکریان بسیار و با امید کمک از شروانشاه (فرخ یسار)، به آذربایجان لشکر کشید، سپاهیان وی به سبب سرمای زودرس دچار بیآذوقگی گردیده و پراکنده شدند. سپس ابوسعید اسیر اوزون حسن گردید و در ۸۷۳ ه.ق کشته شد. لشکرکشی به آذربایجان را تنها اشتباه او میدانند. با مرگ سلطان ابوسعید و پایان حکومت هجدهسالهٔ او و نیز با قدرت گرفتن اوزون حسن در غرب ایران و عراق عجم، خاندان تیموری با سرعت بیشتری رو به زوال رفت.
قلمرو
در منابع قلمرو حکومت ابوسعید گورکانی 'قسمت وسیعی از متصرفات تیمور از حدود مغولستان تا عراق و از ماورالنهر تا سیستان و قندهار ' ذکر شده است.
درگذشت
ابوسعید گورکانی سرانجام در تاریخ 873 ق در هرات درگذشت که علت مرگ او در منابع 'او در لشگرکشی ناموفق به آذربایجان، اسیر اوزون حسن گردید و در ۸۷۳ ه.ق کشته شد.' ذکر شده است. محل دفن او، میباشد.