ابوسعید گورکانی
ابوسعید گورکانی یا سلطان ابوسعید بن محمد بن میرانشاه بن تیمور متولد 827 ه.ق در هرات یکی از شاهان سلسله تیموریان بود. ابوسعید گورکانی در تاریخ 855 ه.ق بعد از عبدالله میرزا به پادشاهی رسید و تا تاریخ 873 ه.ق حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او سمرقند و هرات بود. سرانجام بعد از ابوسعید گورکانی، یادگار محمد به پادشاهی رسید.
او پسر میرزا سلطان محمد، نوه میرزا میرانشاه و نبیره امیر تیمور گورکان بود که بر ماوراءالنهر و خراسان حکم میراند. او آخرین پادشاه مقتدر خاندان تیموری در ایران محسوب میشد و حکومت را به زور شمشیر و نه وراثت بدست آورده بود. ابوسعید پادشاهی توانا و با کفایت بود و از گمنامی به سلطنت رسیده بود. رفتار او با مردم، نسبتاً عادلانه و خوب توصیف شدهاست. سلطان ابوسعید طرفدار تصوف و اهل عرفان بود و مشایخ صوفیه را گرامی میداشت. سلطان ابوسعید در ۸۷۲ ه.ق با لشکریان بسیار و با امید کمک از شروانشاه (فرخ یسار)، به آذربایجان لشکر کشید، سپاهیان وی به سبب سرمای زودرس دچار بیآذوقگی گردیده و پراکنده شدند. سپس ابوسعید اسیر اوزون حسن گردید و در ۸۷۳ ه.ق کشته شد. لشکرکشی به آذربایجان را تنها اشتباه او میدانند. با مرگ سلطان ابوسعید و پایان حکومت هجدهساله او و نیز با قدرت گرفتن اوزون حسن در غرب ایران و عراق عجم، خاندان تیموری با سرعت بیشتری رو به زوال رفت.
قلمرو
در منابع قلمرو حکومت ابوسعید گورکانی 'قسمت وسیعی از متصرفات تیمور از حدود مغولستان تا عراق و از ماورالنهر تا سیستان و قندهار' ذکر شده است.
درگذشت
ابوسعید گورکانی سرانجام در تاریخ 873 ه.ق در هرات درگذشت که علت مرگ او در منابع 'او در لشگرکشی ناموفق به آذربایجان، اسیر اوزون حسن گردید و در ۸۷۳ ه.ق کشته شد.' ذکر شده است.