تیموریان
تیموریان یا امپراتوری تیموری یک امپراتوری ترکی-مغولی با فرهنگ فارسی بود که در اوایل قرن پانزدهم بر ایران بزرگ تسلط داشت. این امپراتوری شامل ایران، عراق، افغانستان، بخش بزرگی از آسیای مرکزی، قفقاز جنوبی و بخش‌هایی از پاکستان، شمال هند و ترکیه امروزی می‌شد. آخرین اعضای این سلسله به عنوان حاکمان ایده‌آل فارسی-اسلامی شناخته می‌شدند.
این امپراتوری توسط تیمور (که با نام تیمور لنگ نیز شناخته می‌شود)، یک جنگجوی با اصل و نسب ترکی-مغولی، در سال‌های ۱۳۷۰ تا مرگش در ۱۴۰۵ تأسیس شد. او خود را بازسازی‌کننده بزرگ امپراتوری مغول چنگیز خان می‌دانست و خود را وارث چنگیز خان می‌پنداشت و با بورجیگین‌ها ارتباط نزدیکی داشت. تیمور روابط تجاری پرجنب و جوش با چین مینگ و اردوی زرین داشت و دیپلمات‌های چینی مانند ما هوآن و چن چنگ به طور منظم به سمت سمرقند سفر می‌کردند تا کالاهای خود را بخرند و بفروشند. این امپراتوری منجر به رنسانس تیموری، به ویژه در زمان سلطنت اخترشناس و ریاضیدان الغ بیگ شد.
فتوحات گسترده تیمور بیشتر به یورش و غارت شباهت داشت تا ایجاد یک امپراتوری پایدار. پس از مرگ او در سال 1405 میلادی، بسیاری از مناطق تحت سلطه تیموریان از کنترل خارج شد و به دست دشمنان قدیمی‌شان مانند عثمانی‌ها و آل جلایر افتاد. مرگ تیمور آغاز دوره آشوب و هرج و مرج در امپراتوری او بود. هرچند شاهرخ تیموری تلاش کرد تا وحدت را در میان خاندان خود برقرار کند، اما نتوانست جلوی تجزیه تدریجی امپراتوری را بگیرد.
پس از مرگ شاهرخ، بخش‌های مختلف امپراتوری به دست صفویان و امرای شیبانی افتاد. با این حال، جانشینان تیمور توانستند تا اواسط قرن پانزدهم، بر بخش بزرگی از شرق ایران، از جمله خراسان و سیستان، حکومت کنند. اما اختلافات داخلی بین فرزندان تیمور، امپراتوری را تضعیف کرد و به تجزیه آن انجامید. با این حال، خاندان تیموری کاملاً منقرض نشد. نوادگان تیمور به هندوستان رفتند و در آنجا امپراتوری گورکانیان را تأسیس کردند که یکی از قدرتمندترین امپراتوری‌های تاریخ هند بود.