نمایش مبدأ برای عطر

'''عطر''' ماده‌ای [[خوشبو]] است که از [[عصاره]] مواد طبیعی گرفته می‌شود و معمولا به صورت [[مایع]] است اما بوی خوش آن در ذرات [[هوا]] پخش شده و به مشام می‌رسد.
[[پرونده:عطر.jpg|جایگزین=عطر|بندانگشتی|عطر]]
مواد اولیه خوشبوکننده از منابع گیاهی، حیوانی یا از روش‌های تولید [[مصنوعی]] مواد شیمیایی تهیه می‌شود.

از جمله مواد گیاهی [[طبیعی]] که در تهیه عطرها مورد استفاده قرار می‌گیرند می‌توان به [[ترنج]]، [[هل]]، [[سدر]]، [[یاسمن]]، [[زنبق زرد]]، [[گل محمدی]] و... اشاره کرد.

عطرها در اصطلاح [[گیاه‌شناسی]] موادی هستند غالباً دارای بوی [[مطبوع]] و مخلوطی از چند ماده شیمیائی که در اکثر [[گیاه|گیاهان]] به صورت قطرات کوچک داخل [[سلول|سلولهای]] گیاهی (خصوصاً سلولهای بشره) وجود دارند و چون [[نور]] رابیشتر از مواد دیگر [[سیتوپلاسم]] منکسر می‌کنند به خوبی قابل تشخیصند. مواد عطری در اندامهای مختلف اکثر گیاهان از قبیل [[برگ]] و [[پوسته]] و [[گل]] و [[میوه]] و [[دانه]] وجود دارند ترکیب شیمیایی عطرها اختلاطی از چند [[ماده]] است که مهمترین آنها عبارتند از:

هیدروکربورهای ترپنی به فرمول عمومی «H8 C5» و [[الکل|الکلهای]] مختلف و [[اسید|اسیدها]] و ستن‌های مختلف و گاهی هم برخی ترکیبات گوگردی. عطرها در [[آب]] کمی حل می‌شوند ولی در [[اتر]] و [[بنزین]] و [[کلروفرم]] و [[الکل]] به خوبی حل می‌گردند اما برخلاف [[چربی|چربی‌ها]] با [[قلیا|قلیاها]] تولید [[صابون]] نمی کنند و بعلاوه در حرارتهای 100 تا 110 درجه در بافتها [[تبخیر]] می‌شوند و از بین می‌روند، از این رو می‌توان آنها را در مجاورت [[بخار]] آب [[تقطیر]] کرد و به حالت [[مایع]] به دست آورد.<ref>فرهنگ فارسی معین</ref>

== واژه شناسی ==
'''مترادف''': بوی خوش، [[رایحه]]، شمیم، نکهت

'''معادل فارسی''': بوی خوش، خوشبوی، خوشبویه

'''معادل انگلیسی''': perfume, scent, aura, essence, aroma, attar, perfumery

=== براساس لغت‌نامه دهخدا ===
عطر. [ع َ طَ] ( ع مص ) خوشبوی شدن. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ) ( دهار ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( غیاث اللغات ). || خوشبوی کردن به عطر. ( المصادر زوزنی ) ( از غیاث اللغات ).

عطر. [ ع َ طِ ] ( ع ص ) مرد خوشبوی مالیده. مؤنث : عطرة. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || آنکه پیوسته عطر و خوشبوی بکار برد. ( از اقرب الموارد ).

عطر. [ ع ُ طُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ عاطِر. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به عاطر شود.

عطر. [ ع ِ ] ( ع اِ ) بوی خوش. ( منتهی الارب ) ( دهار ). خوشبو و بوی خوش. ( غیاث اللغات ). ماده خوشبوی نباتی یا حیوانی و روغنی شکلی است که دراندامهای مختلف غالب گیاهان وجود دارد. ( فرهنگ فارسی معین ). ج ، عُطور. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). خوشبوی و خوشبوئی و بوی خوش از هر چیز که برآید. ( از ناظم الاطباء ). معروف است در ایام و حالیه ، عطریات در مشرق زمین بسیار متداول و مستعمل بوده و هست و به اشخاص و به لباس و رختخواب و غیره پاشیده می شد. ( قاموس کتاب مقدس ). تطیب و عطر زدن نزد [[اعراب]] جاهلی از دلایل [[ثروت]] و نجیب‌زادگی بوده است. ( از [[تاریخ]] [[تمدن]] [[اسلام]] جرجی زیدان ج 5 ص 83 ). بوی خوش و چیزی که آن را بخور کنند چون لبان ، و این مجاز است. و با لفظ سودن و پیچیدن و افشاندن و در عطر کشیدن و به عطر مالیدن مستعمل است. ( آنندراج ). عطرهای قدیم عبارت است از: [[مشک]]. [[عنبر]]. ند. غالیه. زباد. [[لادن]]. [[گلاب]]. [[عود]]. [[بان]]. [[عبیر]]. [[کافور]]. [[صندل]]. اظفارالطیب. اشنه ( دواله ). زهری. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). میعة. مائعة. معتقة : خداوند زیاده چه فرماید از جامه و [[جواهر]] و عطر و رسول را معلوم است که چه دهند.

=== بر اساس فرهنگ فارسی ===
بوی خوش، ماده خوشبو که از [[گل]] یا چیز دیگر بگیرند.

جمع عاطر

== منابع ==
[[رده:لوازم آرایشی]]