کیسه هوا
کیسه هوا یا ایربگ یک وسیلهٔ ایمنی مدرن در خودروها است که در زمان تصادف خودرو پرباد شده و به شکل بالش میان سرنشین و بدنه خودرو در نقش حفاظی نرم قرار می‌گیرد. برخی از پژوهش‌ها نشان می‌دهد که اگر کمربند ایمنی بسته شود کیسهٔ هوا تا ۸ درصد امکان مرگ سرنشین را می‌کاهد. کیسه هوای خودرو اولین بار در سال ۱۹۵۱ میلادی ابداع شد اما به کارگیری عملی آن در اتومبیل تا سال ۱۹۷۰ به تعویق افتاد.
نحوه عملکرد
نحوه عملکرد ایربگ‌ها به این صورت است که در ابتدای کار سنسورهای ضربه پس از تشخیص برخورد اتومبیل با مانع سخت، سیگنال‌هایی را از طریق الگوریتم‌های از پیش تعیین شده و برخی سیستم‌های الکترونیکی به سوی کامپیوتر مرکزی ارسال می‌کنند؛ کامپیوتر مرکزی (ای سی یو / ECU) نیز پس از ارزیابی شدت ضربه وارده، در صورت نیاز دستور به باز شدن کیسه‌های هوا می‌دهد. کیسه‌های هوا از طریق یک انفجار کنترل‌شده با گاز نیتروژن پر می‌شوند. درون هر کیسه هوا مخلوطی از مواد شیمیایی قرار دارد که پس از فعال‌شدن سیگنال سنسورها، با یک انفجار مشتعل می‌شوند. کل فرایند انفجار مواد درون کیسه هوا و مشتعل‌شدن مخلوط حدود سه‌صدم ثانیه طول می‌کشد.
ایربگ‌های امروزی از ترکیب یک یا چند حسگر، یک ماژول کنترل‌کننده و کیسه هوای فیزیکی تشکیل شده‌اند. حسگرهای کیسه هوا سنجه‌های مختلفی همچون سرعت، شتاب و قدرت ترمزها را تحت نظر دارند. هنگامی که حسگرها وقوع یک تصادف را تشخیص دهند، سیگنالی را به کیسه هوا ارسال می‌کنند تا فعال شود.
اجزای کیسه هوا
- کیسه‌ها
- حسگرهای کنترل
- سیستم باد کننده
انواع کیسه هوا
- کیسه هوای سرنشینان جلو
- کیسه هوای جانبی
- کیسه هوای پرده‌ای
- کیسه هوای زانو
- کیسه هوای وسط
- کیسه هوای عابر
- کیسه هوای کمربندی