سلوکیه
سلوکیه (به یونانی: Σελεύκεια)، شهری باستانی و بزرگ در بین‌النهرین بود که در ساحل غربی رود دجله در نزدیکی بغداد در عراق واقع شده بود. این شهر در حدود ۳۱۵ قبل از میلاد توسط سلوکوس یکم به عنوان اولین پایتخت امپراتوری سلوکی تأسیس شد و پس از انتقال پایتخت امپراتوری به انطاکیه، همچنان یک مرکز مهم تجاری و فرهنگ هلنی باقی ماند. این شهر تحت حکومت پارتی‌ها از آغاز ۱۴۱ قبل از میلاد رونق داشت؛ متون باستانی ادعا می‌کنند که جمعیت آن به ۶۰۰۰۰۰ نفر رسید. سلوکیه در ۱۶۵ میلادی توسط آویدیوس کاسیوس، ژنرال رومی، ویران شد و در قرن‌های بعدی به تدریج به فراموشی سپرده شد. این مکان در دهه ۱۹۲۰ توسط باستان‌شناسان کشف شد.
محل سلوکیه در دهه ۱۹۲۰ توسط باستان‌شناسانی که به دنبال اوپیس بودند، کشف شد. از سال ۱۹۲۷، پروفسورهای دانشگاه میشیگان، لروی واترمن (۱۹۲۷-۱۹۳۲) و کلارک هاپکینز (۱۹۳۶-۱۹۳۷) بر حفاری‌ها برای موزه باستان‌شناسی کلسلی به نمایندگی از مدرسه آمریکایی تحقیقات شرقی بغداد با بودجه تأمین شده توسط موزه هنر تولدو و موزه هنر کلیولند نظارت داشتند. یافته‌ها شامل بسیاری از سکه‌ها، عمدتاً برنز، رسیدهای نمک با نام سلوکیه، یک بخورسوز لعابدار آبی، اکنون در موزه بغداد، یک استل کتیبه‌دار به زبان یونانی، تعداد زیادی مهره، اشیاء فلزی از جمله وزنه‌ها و ابزارهای جراحی، و یک آجر پیش‌سارگونیک بود. از ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۸ و سپس بین ۱۹۸۵ و ۱۹۸۹، یک مأموریت ایتالیایی از دانشگاه تورین به رهبری آنتونیو اینورنیتزی و جیورجیو گلینی در این مکان حفاری کرد. آن‌ها یک ساختمان بایگانی سلوکی با حدود ۳۰،۰۰۰ مهر، همه به سبک کاملاً یونانی، پیدا کردند.