هپاتیت

هپاتیت که در انگلیسی به آن Hepatitis میگویند به معنای التهاب در پارانشیم کبد می باشد و به علت های متعددی بروز می کند. برخی از انواع هپاتیت قابل سرایت است اما برخی از آنان نیز مسری نمی باشند.

از عواملی که ممکن است موجب بروز این بیماری شوند می توان به مصرف بیش از حد الکل، عوارض برخی داروها، آلودگی به باکتری و ویروس اشاره کرد. هپاتیت ویروسی میتواند موجب عفونت کبدی گردد. عامل هپاتیت ویروسی یا وایرال یک ویروس می باشد که در آغاز ممکن است مشابه سرماخوردگی بروز کند.

اما بیماری مزمن هپاتیت C برخلاف سرماخوردگی به علت از کار افتادگی کبد و سختی درمان ممکن است جان بیمار را به خطر اندازد. اغلب بیمارانی که به هپاتیت B و C مبتلا هستند هیچگونه نشانه ای ندارند. بعضی از این افراد علائم سرشتی عفونت ویروسی را از خود بروز می دهند مانند: بی حالی و خستگی، کاهش وزن زیاد، دل درد، درد عضلات، حالت تهوع و بی اشتهایی اما در حالت پیشرفته این بیماری نشانه هایی مانند نارسایی کبدی بروز می نماید که به تورم شکم و اندام های دیگر، یرقان، خونریزی گوارشی و... همراه است.

در کشور ایران حدود سه درصد از مردم به این ویروس مبتلا هستند. طبق مطالعات به دست آمده، حدود 75 الی 80 درصد کسانی که به تازگی دچار این ویروس شده اند در آینده دچار پیشرفت و مزمن شدن این بیماری نیز می شوند که از میان آنان 6 الی 70 درصد به بیماری های مزمن کبدی مبتلا می گردند و از میان این افراد حدود 5 الی 20 درصد مبتلا به سیروز کبدی می گردند که 1 الی 5 درصد این افراد به دلیل سیروز کبدی که همان سرطان کبد است جان خود را از دست می دهند.

نوع دیگری از هپاتیت وجود دارد که به آن هپاتیت خودایمنی یا اتو ایمیون می گویند. این نوع از هپاتیت به دلیل تخریب سلول های کبدی به وسیله سیستم دفاعی بدن رخ می دهد. در این بیماری سیستم ایمنی بدن، سلول های کبدی را با التهاب مواجه می سازد.