رپ

رپ نوعی موسیقی کلامی و گفتاری همراه با ریتم و آهنگ است. این سبک از موسیقی ابتدا توسط سیاه پوستان آمریکایی در برانکس نیویورک شکل گرفت. رپ قدمتی ۲۰۰۰ ساله داشته و موضوعات آن بیشتر جنبه‌ی انتقاد و اعتراض به مسائل مختلف دارد. به خوانندگان این سبک موسیقی "رپر" می‌گویند.

تصویری از یک رپر در کنسرت

رپ در لغت به معنای ضربه زدن سریع و یا بلند و محکم حرف زدن می­باشد. در لحجه آفریقایی آمریکایی که به انگلیسی سیاه نیز معروف است، عبارت رپ به معنای “مکالمه کردن” استفاده می­شد. رپ برای اولین بار در سال ۱۵۴۱ در فرهنگ لغت آکسفورد به معنای “به زبان آوردن شدید یا نگهانی” نیز معنی شده است. در فرهنگ لغت عامیانه آمریکایی، رپ به معنای صحبت کردن، شناختن یا قدردانی از یک شخص می­باشد. بعد از آن نیز در ۱۹۳۲ رپ به معنای مکالمه ای صریح و واضح آورده شده است.

تاریخچه

اولین قطعات رپ در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاه پوستان آمریکایی در برانکس نیویورک شکل گرفت. جوانان سیاه برای مبارزه با تبعیض‌های نژادی از موسیقی رپ کمک گرفتند. علاوه بر سیاه پوستان که آن‌ها را مبدع موسیقی رپ می‌دانند، آمریکایی‌های لاتین تبار هم در توسعه و پیشرفت این سبک نقش زیادی داشتند.

ویژگی‌ها

موسیقی رپ در واقع یک موسیقی کلامی و گفتاری است که با ریتم و آهنگ همراه بوده و دارای ضرب آهنگ تند است. رپ علاوه بر اینکه یک هنر و موسیقی است، یک راه و روش برای اعتراض قشر جوان است. در هر زمان و مکانی که جوانان اعتراضی داشته باشند آن را در قالب یک قطعه‌ی موسیقی و کلمات پشت سرهم و تند، بیان می‌کنند. در واقع سبک رپ بیشتر دارای مضامین اجتماعی و اعتراضی و بیان مشکلاتی مثل فقر یا بیکاری است.

برخی از خوانندگان رپ آن چنان در زمینه خواندن قطعات ریتمیک مهارت دارند که حتی بدون آهنگ یا ساز هم می‌توانند احساس خود را به شنونده القا کنند. موسیقی رپ بسیار انعطاف پذیر است، زیرا هیچ الزام و چهارچوبی برای رعایت قوانین ندارد. رپ ابتدا به زبان انگلیسی بعد آلمانی و فرانسه و بعد فارسی رواج یافت.

در آمریکا محتوا و مضامین موسیقی رپ را به دو دسته تقسیم می‌کنند:

• اولد اسکول Old School: این دسته از قطعات ماهیت اعتراضی داشتته و به موسیقی رپ تا قبل از سال ۲۰۰۰ گفته می‌شود.
• نیو اسکول New School: دسته‌ی دوم ماهیت اعتراضی آن کمرنگ‌تر شده و به موسیقی رپ بعد از سال ۲۰۰۰ می‌گویند.