شعر سپید

شعر سپید یکی از قالب‌های شعری است که در ایران برای اولین بار در دهه 30 توسط احمد شاملو مورد استفاده قرار گرفت. شعر سپید بدون وزن عروضی است اما موسیقی درونی دارد.

در واقع شعر سپید، شعری است که می‌کوشد موسیقی بیرونی شعر را به یک سو نهد و به استفاده از موسیقی درونی کلمات بپردازد.

شعر سپید را می‌توان یکی از زیرمجموعه‌های شعر نو دانست. شعر نو که توسط نیما یوشیج رواج پیدا کرد، با شعر سپید بسیار شباهت دارد. با این تفاوت که شعر نو یا شعر نیمایی دارای وزن عروضی است اما شعر سپید چندان پایبند به وزن عروضی نیست. با این حال در هنگام خواندن شعر سپید ریتم و آهنگ خاصی احساس می‌شود.

شعر سپید با نام شعر شاملویی نیز شناخته می‌شود.

تاریخچه

اولین بار در سال 1326 احمد شاملو در مجموعه شعر خود با نام آهنگ های فراموش شده اشعاری را منتشر کرد، که به ظاهر شعر نو بودند اما در وزن و آهنگ تفاوت داشتند. این روند در کتاب دیگر احمد شاملو با نام قطعنامه تکرار شد. شاملو در این دو کتاب، در برخی اشعار خود، با عبور از شعر نیمایی، شعر سپید را در ایران بوجود آورد.

پس از احمد شاملو، شعرای دیگری سرودن در این قالب شعری را تجربه کردند که از این جمله می|‌توان به سهراب سپهری، یدالله رویایی، فروغ فرخزاد، حسین منزوی، سیدعلی صالحی، علی باباچاهی و... اشاره کرد