سینه

سینه که به آن بطن نیز گفته می‌شود در آناتومی و کالبدشناسی، قسمتی از بدن مهره داران می باشد که در فاصله بین گردن تا شکم قرار دارد. سینه و محدوده اش به قسمت های متعددی تقسیم بندی می شود که هریک نام مخصوص به خود را دارند.

سینه و دیگر اجزای مختلف بدن

قفسه سینه

قفسه سینه مانند یک محفظه است که به صورت استخوانی و غضروفی می باشد که از قابلیت ارتجاعی برخوردار است که همانند یک مخروط ناقص است و محل قرار گرفتن قلب، مری، نای و ریه ها می باشد. سینه تشکیل شده از مهره، دنده و جناغ سینه می باشد.

بافت استخوانی، سخت ترین بافت بدن به حساب می آید. استحکام بافت استخوانی به دلیل آن است که در املاح آهکی در ماده بین سولی آن وجود دارد. این ماده بین سلولی همانند ورقه های خیلی نازکی است که روی یکدیگر می باشند و در قسمت سطحی استخوان به صورت موازی طول استخوان که تیغه های خارجی نام دارند هست و در ناحیه درونی استخوان ورقه های نازکی به شکل دایره هستند که تیغه داخلی نام دارند و دور مغز استخوان را گرفته اند.

اگر استخوان تحت حرارت قرار گیرد، مواد آلی درون آن میسوزد اما مواد معدنی آن باقی خواهند ماند. به همین دلیل استخوان شکل خود را حفظ می نماید اما بسیار شکننده خواهد شد.

اسکلت یک فرد بالع از حدود دویست و شش قطعه استخوانی شکل گرفته است که به این صورت طبقه بندی می گردند:

اسکلت محوری که از کاسه سر هشت قطعه، صورت چهارده قطعه، ستون مهره ها بیست و شش قطعه، دنده و جناغ بیست و پنج قطعه، استخوان لامی یک قطعه و استخوانچه های گوش شش قطعه تشکیل شده است.

اسکلت اندام ها و ضمایم نیز از اندام فوقانی شصت و چهار قطعه و اندام تحتانی از شصت و دو قطعه تشکیل شده است.

دنده ها

ساختار قفسه سینه از حدود دوازده جفت دنده تشکیل شده است. هر دنده یک تنه دارد و دارای دو انتهای خلفی و قدامی و همینطور دو سطح خارجی و داخلی و همچنین دو کنار تحتانی و فوقانی. انتهای خلفی دنده ها توسط زواید عرضی مهره های پشتی و نیز تنه مهره ها به صورت مفصل می گردد.

انتهای قدامی در هفت زوج دنده اول توسط غضروف به صورت جدا به جناغ سینه وصل می گردد به این دنده ها، دنده های حقیقی گفته می شود.

سه زوج دنده بعدی نیز که همان شماره های هشت، نه و ده می باشد توسط غضروف به دنده بالایی وصل می گردند و لبه دنده شکل می گیرد که به آن ها دنده های کاذب می گویند. دنده هایی که دارای یک انتهای خلفی تشکیل شده از سر، تکمه، گردن و یک انتهاب قدامی که با غضروف وصل گردیده است و یک سطح داخلی و خارحی و یک کنار تحتانی و فوقانی دارد.

در قسمت داخلی هر دنده یک ناودانی وجود دارد که به منظور عبور عروق اعصاب بین دنده ای ساخته شده است که در دنده های یک، یازده و دوازده این ناودان موجود نمی باشد و اغلب به این دنده ها، دنده های غیرمعمولی گفته می شود.

جناغ سینه

استخوان جناغ از وصل شدن سه ناحیه به وجود آمده است:

• دسته: قوی ترین و پهن ترین ناحیه جناغ سینه، دسته می باشد که به استخوان ترقوه، نصفی از غضروف دنده دوم، غضروف دنده اول وصل شده است. به قسمت فوقانی دسته، بریدگی ژوگولار می گویند.
• تنه: بلندترین قسمت جناغ سینه، تنه می باشد که در ناحیه کناری طرفی یک نیم بریدگی در بالا دارد و یک نیم بریدگی در پایین دارد و دارای چهار بریدگی در بین این دو است. در ناحیه ای که تنه و دسته جناغ مفصل می گردند، زاویه ای وجود دارد که به آن زاویه جناغی می گویند که میزانی به سمت جلو تحدب دارد و دنده دوم سینه نیز به کناره آن از دو طرف وصل می شود.
• زائده خنجری: این زائده یک زائده کوچک می باشد که در قسمت تحتانی جناغ سینه می باشد. جنس این زائده از غضروف است و به وسیله یک مفصل وصل گردیده است. در اشخاص مسن همه این زائده یا قسمتی از آن که به تنه نزدیک می باشد، استخوانی می گردند.

عضله های سینه

• عضله سینه ای بزرگ: به عضله ای گفته می شود که به صورت بادبزن می باشد و مبدا آن از دنده های حقیقی قفسه سینه، ترقوه و جناغ سینه می باشد و به استخوان بازو وصل می شود و باعث نزیکی بازو به تنه می گردد.
• عضله های سینه ای کوچک: به عضله ای گفته می شود که دارای سه گوش در قسمت زیر عضله سینه ای بزرگ دارد و از سطح خارجی دنده های سه، چهار و پنج به زایده ای که زایده کوراکوئید استخوان کتف نام دارد وصل می شود و دنده های بالا برده و یا شانه را به قسمت جلو می آورد.
• عضله های زیر ترقوه: از قسمت فوقانی دنده نخست به قسمت تحتانی استخوان ترقوه وصل می گردد و دنده با به سمت بالا می برد و یا ترقوه به به سمت پایین میکشاند.
• ماهیچه دندانه ای پیشین: از هشت الی ده دنده نخست آغاز می گردد و به کنار داخلی استخوان کتف وصل می شود و شانه را به سمت جلو یا پایین می برد.
• عضله های بین دنده ای: ناحیه بین دنده را اشغال می نماید، قسمتی از عضله های تنفسی به شمار می رود و دنده ها را به یکدیگر نزدیک می نماید و از سه عضله با نام های عضلات بین دنده ای خارجی، عضلات بین دنده ای داخلی و عضلات بین دنده ای داخلی تر تشکیل شده است.

مهره هایی که در ساختمان قفسه سینه شرکت دارند

محور مرکزی بدن را ستون مهره ای شکل می دهد و در عقب قسمت تنه و خط وسط وسط می باشد و از قاعده جمجمه آغاز می گردد و در همه طول گردن و طول تنه ادامه دار می باشد. تعداد مهره های ستون مهره ها در کودکان حدود سی و سه عدد می باشد که در افراد بالغ پنج تای ما قبل آخر به یکدیگر جوش خورده اند و استخوان خارجی را شکی می دهند و چهار مهره آخر به یکدیگر جوش خورده اند و سبب تشکیل استخوان دنبالچه می گردند. پس تعداد مهره ها در بالغین حدود بیست و شش عدد می باشد.

بیست و چهار مهره آزاد سبب تشکیل هفت مهره گردنی، دوازده مهره پشتی و پنج مهره کمری می گردند. مهره های که در ساختار قفسه سینه موثر می باشند. دوازده مهره پشتی می باشد. مهره ها از نظر ظاهری به یکدیگر شباهت دارند، تنه مره که در جلو می باشد و به صورت استوانه است. قوس مهره که در عقب می باشد و در کنار تنه مهره سبب تشکیل سوراخ مهره می گردد.

به مجموع سوراخ های مهره ای، مجرای مهره ای می گویند که درون آن نخاع می باشد. این مجزا در ناحیه بالا توسط سوراخ استخوان پس سری به همه دنده ها موجود در قفسه سینه به دوازده مهره پشتی ستون مهره ای وصل می گردد.

پرده دیافراگم

مهم ترین عضله تنفسی، پرده دیافراگم نام دارد که سبب جداسازی قفسه سینه از حفره شکمی می گردد. بعضی از عضوهای حیاتی بدن مانند آئورت، مری و.... سوراخ هایی را به ترتیب در مقابل مهره دوازده، ده و هشت سینه ای در پرده دیافراگم به وجود می آورد و از آن عبور می نماید.

دیافراگم طبق ترتیب به زایده خنجری سپس شش دنده تحتانی و بعد غضروف های آنان و تنه مهره های یک تا سه کمری وصل می شود و به صورت گنبدی می باشد. اگر ضربه محکمی به این ناحیه وارد گردد ممکن است تنفس قطع شود.