بچه‌های ابدی
بچه‌های ابدی عنوان یک فیلم سینمایی ایرانی است. نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده این فیلم پوران درخشنده است.
بچه‌های ابدی در سال 1385 ساخته شد و در مدت‌زمان 118 دقیقه و به زبان فارسی در سینماهای ایران توسط شرکت فرهنگی سینمایی باران به نمایش درآمد.
ازجمله بازیگران این فیلم می‌توان به شهاب حسینی، الهام حمیدی، آهو خردمند و پانته‌آ بهرام اشاره کرد.
خلاصه
داستان این فیلم به زندگی زوج جوانی به نام نگار و ایمان می‌پردازد که در آستانه ازدواج، با چالش خاصی روبرو می‌شوند. برادر ایمان مبتلا به سندرم داون است و وابستگی شدیدی به ایمان دارد. داستان فیلم حول محور تلاش ایمان برای ساختن وضعیت مناسبی برای برادرش، قبل از ازدواجش می‌چرخد.
جوایز
فیلم بچه‌های ابدی موفق به کسب این جوایز شده‌است:
- سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش دوم زن از بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر برای پانته‌ا بهرام
- دیپلم افتخار بهترین موسیقی متن از بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر برای کامبیز روشن‌روان
- پروانه زرین بهترین دستاورد هنری و فنی از بیست و یکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان
- پروانه زرین بهترین کارگردانی از بیست و یکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان برای پوران درخشنده
- پروانه زرین بهترین بازیگر از بیست و یکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان برای علی احمدی‌فر
- برنده جایزه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران از بیست و یکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان.
بازیگران
بازیگرانی که در فیلم سینمایی بچه‌های ابدی ایفای نقش کرده|اند عبارتند از:
عوامل
فهرست عواملی که در ساخت این فیلم مشارکت داشته‌اند:
نقد و بررسی
پوران درخشنده در هشتمين ساخته سينمایی‌اش به منظور تعريف قصه‌اش ايجاد سه تعليق را در دستور كار قرار داده است:
تعليق نخست با مساله ازدواج ايمان و نگار آغاز گشته و با طرح اين موضوع كه فرد سومی در زندگی ايمان حضور دارد كه وی به او احساس ادای دين می‌كند، سر و شكل پيدا می‌كند.
اندكی بعد با ورود برادر ايمان، علی كه مبتلا به بيماری سندروم دان است تعليق نخست جای خود را به دومين تعليق كه پذيرش يا رد علی توسط دختر و خانواده‌اش می‌باشد، می‌سپارد.
در اين لحظات درخشنده اين مجال را می‌يابد تا به بهانه ورود نگار به مركز توانبخشی، گوشه‌هايی از زندگی روزمره و توانايی‌ها و ضعف‌های كودكان مبتلا به سندروم دان را به تصوير بكشد. انسان‌هايی كه گويی دوران كودكی‌شان بسيار بيشتر از آدم‌های معمولی طول می‌كشد و اين توفيق را يافته‌اند تا بيشتر از سايرين دوران شيرين كودكی را لمس كنند.
مشكلات فيلم از همين لحظات است كه رخ می‌نمايد. سكانس‌های كند و كشدار فيلم را از ريتم می‌اندازد و زمينه خستگي و دلزدگی تدريجی تماشاگر را فراهم می‌سازد.
جالب اينجاست كه تعليق دوم فيلم كه زمان نسبتاً طولانی را در بر می‌گيرد نهايتاً با جمله نچسب و غيرقابل باور پدر نگار كه "من غير از موافقت چه كاری ميتونم بكنم!" خاتمه می‌پذيرد، اين چنين است كه فيلمساز آنچه را كه در طول فيلم رشته است به سادگی پنبه می‌كند، بطوريكه گويی از ابتدا نيز معضل آنچنان پيچيده‌ای در كار نبوده‌است.
درحالی كه با گذشت 70، 80 دقيقه از فيلم، به نظر می‌آيد كه زمان نتيجه‌گيری قصه نه چندان پركشش فيلم فرا رسيده است، بناگاه سرو كله تعليق سوم پيدا می‌شود. فرار علی از مركز توانبخشی و افتادن وی در دام زن مواد فروش و شوهرش به يكباره فيلم را به سمت و سويی ديگر سوق می‌دهد. شايد كمی كاستن از دقايق نه چندان مهم ابتدايی و ميانی و محور قرار دادن سوژه‌های جذاب دقايق واپسين، می‌توانست كارگشا بوده و فيلم را از حالت كسالت بار كنونی خارج كند.
در عين حال غيرقابل باورترين صحنه‌های فيلم در پايان‌بندی فيلم شكل می‌گيرد. جايی كه حضور ناگهانی علی در ميان بزرگراه‌های شهر و كمی بعد در حال عبور از تونل و تصادف قابل پيش بينی‌اش با يكی از ماشين‌ها، در بيمارستان با سلامتی و بازگشت وی به زندگي همراه شده تا پايانی خوش را به تماشاگر القا كند.[۱]
منابع
- ↑ نقد فیلم بچه‌های ابدی [برداشته شده در تاریخ 26 آبان 1402]