درمان
درمان، تداوی، چاره، دوا، شفا، علاج، مداوا، معالجه یا چاره‌گریِ پزشکی (به انگلیسی: Therapy) (اغلب به کوتاهی tx ، Tx یا Tx)، عملیاتی است که برای مداوا شدن و بهبود بیمار صورت می‌گیرد.
درمان کوششی در جهت چاره‌سازی یا چاره‌یابی یک مشکلِ تندرستی، معمولاً به دنبال یک شناسایی است. درمان، از اصلی ترین وظیفه‌های یک پزشک است.
به عنوان یک قاعده، هر درمانی علائم و منع مصرف دارد. انواع مختلف درمان وجود دارد. همه روشهای درمانی مؤثر و دارای اثر درمانی نیستند. بسیاری از روش های درمانی می‌توانند عوارض جانبی ناخواسته ایجاد کنند.
درمان و تراپی معمولاً مترادف در نظر گرفته می‌شوند. با این حال، در زمینه سلامت روان، اصطلاح درمان ممکن است به روان درمانی اختصاص یابد.
واژه درمان در کاربردهای دیگر مانند گیاه درمانی، دامپزشکی، درمان اقتصاد و درمان دردهای روحی و درمان در منزل نیز به کار رفته است.
در مراکز درمانی، مسئول درمان بیمار هشیار پزشک معالج به انتخاب خود بیمار یا ولی او (برای بیمارانی مانند کودکان) است. اعضاء تیم درمانی مانند پرستار، بهیار، ماما، کاردان بیهوشی، کاردان اتاق عمل و ...، همگی در جهت بهبودی بیمار تلاش می‌کنند.
کارکنان آزمایشگاه‌ها و مرکز پیراپزشکی و مؤسسه‌های تصویربرداری پزشکی نیز اعضاء تیم درمان هستند.
روش‌ها
روشهای درمان بسته به نوع بیماری یا آسیب و فرد درمانگر بسیار متنوع هستند؛ مانند:
- تجویز دارو
- انجام جراحی
- پانسمان زخم
- رژیم درمانی
- روان درمانی
- گروه درمانی
مکان
محل درمان در موارد معمول محل کار درمانگر مانند مطب، درمانگاه زخم، مجتمع درمانی و یا بیمارستان است ولی در حوادث و اورژانس ها محل آغاز درمان، محل حضور فرد آسیب دیده است.
هدف
هدف درمان اصولاً بهبود بیماری و رفع آسیب است ولی اگر بیماری ماهیتا قابل درمان نباشد (مانند تالاسمی ماژور) یا به دلیل پیشرفت بیماری قابل درمان نباشد (مانند سرطان پیشرفته) هدف درمان کاهش عوارض و تسکین بیمار می‌باشد.
کوششی برای چاره سازی یا چاره یابی یک مشکلِ تندرستی، معمولاً به دنبال یک شناسایی است. درمان، از اصلی ترین وظیفه های یک پزشک است.
به عنوان یک قاعده، هر درمانی علائم و منع مصرف دارد. انواع مختلف درمانی وجود دارد. همه روش های درمانی مؤثر و دارای اثر درمانی نیستند. بسیاری از روش های درمانی می توانند عوارض جانبی ناخواسته ایجاد کنند.
درمان و تراپی معمولاً مترادف در نظر گرفته می شوند. با این حال، در زمینه سلامت روان، اصطلاح درمان ممکن است به روان درمانی اختصاص یابد.
در مراکز درمانی مسئول درمان بیمار هشیار پزشک معالج به انتخاب خود او یا ولی او ( برای بیمار محجور مانند کودک ) است. اعضاء تیم درمانی مانند پرستار، بهیار ، ماما، کاردان بیهوشی، کاردان اتاق عمل و. . . همه برای بهبود بیمار تلاش می کنند. کارکنان آزمایشگاه ها و مرکز پیراپزشکی و مؤسسه ها تصویربرداری پزشکی نیز اعضاء تیم درمان هستند.
روشهای درمان بسته به نوع بیماری یا آسیب و فرد درمانگر بسیار متنوعند مانند : تجویز دارو، انجام جراحی، پانسمان زخم، رژیم درمانی، روان درمانی، گروه درمانی، هومئوپاتی، طب سوزنی.
محل درمان در موارد معمول محل کار درمانگر مانند مطب، درمانگاه زخم، مجتمع درمانی و یا بیمارستان است ولی در حوادث و اورژانس ها محل آغز درمان محل حضور فرد آسیب دیده است.
هدف درمان اصولاً بهبود بیماری و رفع آسیب است ولی اگر بیماری ماهیتا قابل درمان نباشد ( مانند تالاسمی ماژور ) یا به دلیل پیشرفت بیماری قابل درمان نباشد ( مانند سرطان پیشرفته ) هدف درمان کاهش عوارض و تسکین بیمار می باشد.
واژه درمان در کاربردهای دیگر مانند گیاه درمانی، دامپزشکی، درمان اقتصاد و درمان دردهای روحی و درمان در منزل نیز به کار رفته است.