سلجوقیان
سلجوقیان، یک امپراطوری ترک‌نژاد با فرهنگ ترکی-ایرانی بود که در قرن‌های ۱۱ و ۱۲ میلادی بر بخش وسیعی از غرب آسیا و خاورمیانه حکومت می‌کرد. این امپراتوری توسط ایل قنیق از ترکان اغوز بنیان نهاده شد و با گسترش سریع خود، از حاشیه دریاچه آرال تا آسیای صغیر و شام را تحت سیطره خود درآورد.
سلجوقیان تحت رهبری طغرل بیک، آنها بر خلافت عباسی در بغداد مسلط شده و عملاً رهبری جهان اسلام را به دست گرفتند. سپس آنها با رهبری آلپ‌ارسلان با پیروزی در نبرد ملازگرد بر امپراتوری بیزانس، به یکی از قدرتمندترین دولت‌های منطقه تبدیل شدند. امپراتوری سلجوقی در اوج قدرت خود، از شرق تا کوه‌های هندوکش، از غرب تا آسیای صغیر و شام، از شمال تا آسیای مرکزی و از جنوب تا یمن گسترده بود.
یکی از ویژگی‌های بارز امپراتوری سلجوقی، تلفیق فرهنگ‌های مختلف بود. گرچه سلجوقیان ترک‌تبار بودند، اما به سرعت تحت تأثیر فرهنگ و زبان فارسی قرار گرفتند. این همزیستی فرهنگی، به شکوفایی زبان و ادبیات فارسی در سراسر امپراتوری کمک شایانی کرد و باعث انتقال بسیاری از عناصر فرهنگی ایرانی به آناتولی شد. سلجوقیان با حمایت از زبان فارسی، به عنوان زبان علمی و ادبی، به گسترش آن در منطقه کمک کردند و نقش مهمی در ایجاد پیوند بین فرهنگ‌های ترکی و ایرانی ایفا کردند.
سلجوقیان نه تنها در زمینه فرهنگ و زبان، بلکه در زمینه سیاست نیز تأثیرگذار بودند. آنها در جنگ‌های صلیبی نقش فعالی داشتند و با ایجاد اتحاد در جهان اسلام، در برابر حملات صلیبیون مقاومت کردند. با این حال، امپراتوری سلجوقی پس از مدتی به دلیل اختلافات داخلی و فشارهای خارجی، دچار ضعف شد و سرانجام فروپاشید.