بدون قرار قبلی
.jpg)
| اطلاعات | |
|---|---|
| کارگردان(ها): | بهروز شعیبی |
| نویسنده(ها): | فرهاد توحیدی، مهدی تراب‌بیگی |
| تهیه‌کننده(ها): | محمود بابایی |
| بازیگران: | پگاه آهنگرانی مصطفی زمانی الهام کردا صابر ابر حامی ترابی رضا صابری امین میری محمد کیانی عرفان ابراهیمی |
| تدوین‌گران: | عطا مهراد |
| فیلمبردار(ها): | محمد حدادی |
| آهنگساز: | مسعود سخاوت‌دوست |
| کشور(های) سازنده: | ایران |
| زبان اصلی: | فارسی |
| میزان فروش گیشه: | ۳٬۲۷۴٬۱۹۴٬۰۰۰ تومان |
بدون قرار قبلی فیلمی ایرانی به کارگردانی بهروز شعیبی و تهیه کنندگی محمود بابایی محصول سال ۱۴۰۰ است. بدون قرار قبلی ششمین فیلم بلند شعیبی در مقام کارگردان محسوب می‌شود که فیلمنامه آن توسط فرهاد توحیدی و مهدی تراب‌بیگی با نگاهی به یکی از داستان‌های مصطفی مستور نوشته شده‌است.
بدون قرار قبلی ۱۸ بهمن ۱۴۰۰ در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و در آن‌جا برنده دو جایزه شد. این فیلم ۱۸ خرداد ۱۴۰۱ در سینماهای ایران اکران شده‌است. بدون قرار قبلی با مدت زمان 120 دقیقه (معادل 2 ساعت) موفق به فروش ۳٬۲۷۴٬۱۹۴٬۰۰۰ تومانی شد.
خلاصه داستان بدون قرار قبلی
داستان فیلم در مورد دختری به نام یاسمن است که پس از سال‌ها، به دلیل مرگ پدرش از آلمان به ایران بازگشته است. پسر او دچار اوتیسم است و این مسئله، سفر را برایش دشوار میکند. یاسمین شناختی از پدرش ندارد و بیش از آن میراثی که پدر برایش گذاشته‌است باعث تعجب او می‌شود. او در این سفر با افرادی آشنا می‌شود و اقامت کوتاه او در زادگاه پدر و دیدار با کسانی که پدرش را می‌شناسند او را به درک تازه‌ای از انسان و مفهوم مرگ می‌رساند.
بازیگران بدون قرار قبلی
- پگاه آهنگرانی در نقش یاسمن
- مصطفی زمانی در نقش مهندس
- الهام در نقش دخترخاله یاسمن
- صابر ابر در نقش وکیل
- حامی ترابی در نقش الکس پسر یاسمن
- اریسا بیگی در نقش شیدا فرزند دختر خاله
- حسنا ذاکری در نقش شیرین فرزند دختر خاله
- رضا صابری در نقش همسایه پروژه ساختمانی
- امین میری در نقش همسر دخترخاله
- محمد کیانی در نقش مسئول موقوفه
- عرفان ابراهیمی در نقش نابرادری یاسمن
- بهروز شعیبی خادم حرم
جوایز و افتخارات بدون قرار قبلی
| جایزه | رده | نامزد | نتیجه |
|---|---|---|---|
| چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر | بهترین صدابرداری | عباس رستگارپور | نامزدشده |
| بهترین صداگذاری | علیرضا علویان | برنده | |
| بهترین فیلمبرداری | محمد حدادی | نامزدشده | |
| بهترین فیلمنامه | فرهاد توحیدی
مهدی تراب‌بیگی |
نامزدشده | |
| بهترین کارگردانی | بهروز شعیبی | نامزدشده | |
| سیمرغ زرین بهترین فیلم از نگاه ملی | بهروز شعیبی
محمود بابایی |
برنده |
فیلم دوم برنده یازدهمین جایزه سینمایی ققنوس سینما انقلاب
- طی مراسمی که خرداد ۱۴۰۱ در عمارت کوشک باغ هنر برگزار شد، بدون قرار قبلی به عنوان فیلم برگزیده سال ۱۴۰۱ کمیسیون ملی یونسکو در ایران انتخاب شد و تقدیرنامه عالی به بهروز شعیبی و محمود بابایی اهدا شد.
- بهترین فیلم با موضوع شهر هشتمین جشنواره بین المللی فیلم شهر به محمود بابایی برای فیلم سینمایی «بدون قرار قبلی» تعلق گرفت.
- جایزه بزرگ بهترین فیلم چهل و چهارمین دوره جشنواره فیلم مسکو به بهروز شعیبی کارگردان بدون قرار قبلی رسید و همچنین جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره مسکو به پگاه آهنگرانی بازیگر فیلم بدون قرار قبلی رسید.
نقدها و بررسی‌های بدون قرار قبلی
بررسی‌ها و نقدهای منتقدان و نویسندگان سینمایی:
سید آریا قریشی
برای ساخت یک فیلم معنویت‌گرا با محوریت سفر درونی یک شخصیت، باید نکاتی را رعایت کرد. در مرحله فیلمنامه باید نیاز درونی تأثیرگذاری برای شخصیت اصلی تراشید و انگیزه کنش‌های مختلف را به‌شکل باورپذیری پردازش کرد. در مرحله اجرا هم باید بتوانیم «فضا» بسازیم. فیلم بدون قرار قبلی (علی‌رغم برخی از پتانسیل‌ها در مرحله فیلمنامه و معدودی از نماهای بیان‌گر و سینمایی در مرحله اجرا) در هر دو بخش ناکام می‌ماند. آن‌چه در فیلم از حال‌وهوای معنوی سنت‌های فرهنگی و هنری ایران می‌بینیم به‌ندرت از حد نمایش چند عنصر پراکنده (از انار گرفته تا ساز و آواز ایرانی) فراتر می‌رود. می‌توان به مشکلات دیگری همچون یکدست نبودن لحن و لهجه برخی از بازیگران نیز اشاره کرد (در رأس همه، پگاه آهنگرانی قرار دارد که، در قالب شخصیتی که سال‌ها از ایران دور بوده، گاه به‌درستی فارسی را با کمی لهجه صحبت میکند و گاه بدون لهجه). به‌واسطه وجود چنین مشکلاتی، «بدون قرار قبلی» فیلمی است که اگر ظهر جمعه در تلویزیون پخش می‌شد می‌توانستیم آن را یک تله‌فیلم کم‌وبیش قابل‌قبول بدانیم اما برای پرده سینما کوچک است.
رضا صائمی
فیلم بدون قرار قبلی قصه شخصیت‌محوری است که به روایت سفری از آفاق به انفس را به تصویر می‌کشد و به میانجی این روایت، مخاطب را هم به سفری درونی دعوت میکند. این و دعوت و سفر البته صرفا یک تجربه وجودی نیست بلکه دامنه آن به سرزمین و فرهنگ و سنت‌های بومی و ملی هم گسترش می‌یابد. یاسمن از آلمان به ایران می‌آید تا در خاکسپاری پدری که ۳۰ سال او را ندیده حضور یابد و به وصیتش عمل کند. اما این نه بازگشت به پدر که به خانه پدری است. به وطن و میهن. نشانه‌هایی که فیلمساز از فرهنگ و تمدن ایران با مولفه‌های ملی و مذهبی می‌گذارد تاکیدی نمادین بر همین دعوت است. دعوت به بازگشت به خویشتن.
یاسمن در این سفر ۳ مکان و جغرافیا را تجربه میکند. از برلین به تهران و از تهران به مشهد. او وقتی به مشهد می‌رسد گویی به تجربه‌ای شهودی دست می‌یابد و نوعی رهایی دورنی و رستگاری را تجربه میکند. از حال بد به حال خوب می‌رسد حتی فرزند اوتیسمش هم بهتر می‌شود. «بدون قرار قبلی» را باید فیلمی مکاشفه‌ای و جست‌وجوگرانه دانست که در این جست‌وجو بیش از هویت خانوادگی این هویت فردی یاسمن است که تطهیر می‌شود و تغییر میکند. حتی بار دیگر عشق را هم تجربه میکند و از رنج تنهایی رها می‌شود. در واقع «بدون قرار قبلی» یک فیلم سفرنامه‌ای است که از سفر در آفاق به سفر در انفس می‌رسد.
کمال پورکاوه
بدون قرار قبلی ساخته بهروز شعیبی یکی از گل‌درشت‌ترین آثار به نمایش درآمده در چهلمین جشنواره فجر است که برای نشر معانی مورد نظر فیلمساز (همچون وطن دوستی، انصراف از مهاجرت، نمایش مهربانی و صمیمیت مردم ایران بعنوان مهمترین مکانی در جهان که می‌تواند انسان را به معنویت و خودشناسی برساند) چنان مسیر سطحی و کلیشه‌ای را انتخاب میکند که بیشتر لحظات فیلم را به یک وله یا میان برنامه تبلیغاتی تلویزیونی مبدل ساخته است.
فرهاد توحیدی بعنوان فیلمنامه‌نویسی که بی‌اعتنا به اصولی چون شخصیت‌پردازی و روابط علت و معلولی، همواره انگیزه‌های لازم کاراکترهایش برای هر کنش و واکنشی را نادیده می‌گیرد، (نگاه کنید به شخصیت پگاه آهنگرانی و عجله‌ای که برای بازگشت به کشور آلمان دارد اما به بهانه‌های غیر منطقی و کودکانه‌ای ماندگار شده و در یک تغییر ماهیت عجیب به دنبال کشف عشق می‌رود) بهترین انتخاب ممکن برای سقوط هر پروژه به دام سطحی نگری به نظر می‌رسد.
فیلم بدون قرار قبلی، در ادامه همان سیاست شکست خورده تولید آثار به اصطلاح معناگرا، با چاشنی «نفی مهاجرت» و «درک زیبایی‌های وطن»، نشان می‌دهد تولید آثاری که قرار است تصویر ساز تحول درونی شخصیت‌ها بر روی پرده سینما باشد، ایده جذابی است که بیش از هر چیز به تعمق و تفکر در لایه‌های ذهنی و درونی شخصیت‌ها وابستگی پیدا میکند. در این مسیر هر گونه سطحی نگری می‌تواند اثر تولیدی را تا حد گفتگوهای روزمره درون تاکسی و اتوبوس تقلیل دهد. اتفاق تاسف‌باری که با بی‌حوصلگی نویسنده‌های فیلمنامه، برای بدون قرار قبلی نیز افتاده است.