تشنج

تشنج که در انگلیسی به آن Convulsion می گویند، نشانه بروز یک فعالیت نورونی همزمان، شدید و غیرطبیعی درون مغز می باشد که قادر است سبب بروز تغییر در وضعیت روانی، سطح هوشیاری فرد، حرکت های تونیک و کلونیک گردد. اغلب افراد تشنج را با حمله صرع اشتباه می گیرند.

تشنج دارای دلایل غیر صرعی دیگر همچون: تب، هیپوگلیسمی، کاهش فشار خون، میگرن و ضربه مغزی می باشد. اغلب افرادی که دچار تشنج می شوند، قبل از وقوع آن برخی حالت ها را تجربه می نمایند که نشان دهنده بروز تشنج می باشند. در برخی مواقع، بدن شخص به صورت منقبض در می آید.

اگر فردی دچار تشنج شد باید آن را به پهلو بخوابانید که راه تنفس آن باز گردد و از بروز خفگی جلوگیری شود. برخلاف تصور بسیاری از افراد، در این هنگام نیازی نیست که زبان فرد از دهان او بیرون آورده شود اما اگر در آن موقع دهان فرد باز بود بهتر است یک دستمال را به منظور پیشگیری از گاز گرفتن زبان بین دندان های او قرار دهید. برای انجام این کار دقت کنید که انگشت های شما در میان دندان های فرد گیر نکند.

در موقع بروز تشنج، به هیچ عنوان نباید دست یا پاهای او را بگیرید زیرا حرکت هایی که فرد در این موقع از خود بروز می دهد بسیار شدید و انقباضی می باشد و این امکان وجود دارد که باعث دررفتگی و یا شکستگی دست یا پای او شود. اگر فردی که دچار تشنج شده است در مجاورت پله، آتش و دیگر موارد خطرناک بود، برای پیشگیری از آسیب رسیدن به او، با احتیاط فرد را از محل خطر دور نمایید.

اگر فرد در حالت بیهوشی بود به هیچ عنوان به اجبار به او دارو ندهید زیرا در این هنگام خطر آسپیراسیون و مرگ برای او وجود دارد. حالت بیهوشی در موقع تشنج حدود دو الی سه دقیقه به طول می انجامد. وقتی فرد از بیهوشی خارج شد و هوشیاری خود را کاملا به دست آورد به او یک نوشیدنی شیرین بدهید.