پشمک

پشمک یک نوع شیرینی است که با ورزش و کشش بسیار به صورت مو و پشم در می آید. پشمک ایرانی با دیگر پشمک هایی که امروزه در بسیاری از شهربازی ها به فروش می روند متفاوت می باشد و نوع تهیه آن فرق دارد که به آن پشمک بروجردی گفته می شود و از این رو احتمال اینکه اصالت آن مربوط به شهر بروجرد باشد زیاد است.

پشمک پفکی به واسطه عبور جریان هوای گرم و مرطوب از روی شکر به دست می آید. وقتی هوای گرم به شکر میخورد آن را به شکل نیمه جامد می رساند. بعد از این موضوع، به دلیل رطوبت هوا و جریان هوای گرم که به شکل مداوم با بلورهای نیمه جامد شکر در ارتباط است، بلور های شکر به شکل رشته هایی بلند و نازک در می آیند.

برای مصرف این پشمک معمولا پس از تولید، رشته ها را به دور یک تکه چوب می پیچند و یا آن را در بسته بندی های مختلف قرار می دهند. در برخی مواقع می توان به شکری که در تهیه پشمک به کار می رود برخی موارد همچون اسانس های میوه، پودر کاکائو، قهوه، زعفران و... اضافه نمود. پشمک در حالت طبیعی به رنگ سفید است اما با افزودن رنگ خوراکی می توان آن را در رنگ های دلخواه نیز تهیه نمود.

تاریخچه

تاریخچه مصرف پشمک در کشور ایران همچنان به صورت دقیق مشخص نمی باشد اما به پشمک در شعرهای بسحق اطعمه شیرازی که شاعر قرن نهم می باشد اشاره گردیده است که این موضوع نشان دهنده آن است از حدود 600 سال قبل، پشمک در بین مردم ایران مورد استفاده قرار می گرفته است.

معروف ترین نوع پشمک در دنیا به وسیله افرادی به نام های ویلیام موریسون و جان واتون آمریکایی اختراع گردیده است که برای اولین بار این شیرینی و ماشین تولید آن را در سال 1897 میلادی اختراع نموده اند. این افراد برای اولین بار اختراعشان را در نمایشگاه جهانی در سال 1904 میلادی نشان دادند که تماشاگران از آن بسیار استقبال نمودند.

بعد از این نمایشگاه، پشمک در فرهنگ های گوناگون به شکل های مختلف و به روش های متنوعی تولید گردید. امروزه این شیرینی را با نام های مختلفی همچون پشمک، آبنبات ابریشمی، آبنبات پنبه ای، چرخ شکر و... می شناسند.

پشمک پس از وقوع جنگ جهانی دوم به ایران راه یافت و نخستین بار در شهر بروجرد تولید گردید که به آن پشمینه می گفتند. امروزه چند کارگاه تولید پشمک و ارده در این شهر فعالیت می نمایند.