ابن سینا
ابوعلی حسین بن عبدالله بن حسن بن علی بن سینا معروف به ابن سینا یا ابوعلی سینا در سال ۳۵۹ هجری شمسی در به دنیا آمد.
او از همان کودکی استعداد و نبوغ خود را در یادگیری علوم مختلف نشان داد و در جوانی به علوم ریاضی، اخترشناسی، فیزیک، جغرافی، زمین‌شناسی، منطق، فلسفه، پزشکی، شعر و موسیقی اشراف پیدا کرده و مسلط شد. عمده شهرت ابن سینا در زمینه طب و پزشکی است. همچنین آثار او در فلسفه شهرت زیادی دارند.
از معروف‌ترین آثار ابن سینا می‌توان به دو دانشنامه علمی و فلسفی جامع به نام‌های کتاب شفا و دانشنامه علائی، و همچنین القانون فی الطب در زمینه پزشکی اشاره کرد.
پدرش از کودکی برای تعلیم و تربیت او تلاش بسیاری می‌کرد. او علم فقه را نزد استاد اسماعیل زاهد آموخت. پس از آن پدرش او را برای فراگیری علم منطق و هندسه نزد استاد ابوعبدالله ناتلی فرستاد. او در ده سالگی قرآن را حفظ کرده بود و ادبیات، هندسه و ریاضیات، صرف و نحو عربی را نیز میدانست. کتاب‌های اصول اقلیدس، مقدمه‌ی پورفیری و المجسطی نوشته‌ی بطلمیوس از آثاری هستند که ابن سینا در کودکی و زیر نظر اساتید مختلف مطالعه کرد.
او با مطالعه نوشته‌های پزشکان پیشین و در کوتاه ترین زمان توانست علم طب را نیز بیاموزد و در جوانی موفق شد بیماری امیر سامانی را درمان کند که به عنوان پاداش به او اجازه داده شد از کتابخانه مخصوص شاهزادگان سامانی استفاده کند و این امر باعث شد او بتواند بیشتر از قبل بر علم خود بیافزاید. ابن سینا با مطالعه و هوش زیادی که داشت توانست در ۱۸ سالگی بر بسیاری از علوم زمان خود تسلط کامل پیدا کند و پیشرفت های بعدی خود را مدیون استدلال های شخصی خودش بود.
ابن سینا در ۲ تیر سال ۴۱۶ هجری شمس درگذشت. آرامگاه او در شهر همدان امروزه یکی از کناطق معروف گردشگری در ایران است.
جایگاه ابن سینا
ابن‌سینا مؤثرترین چهره در علم و فلسفه در جهان اسلام شناخته می‌شود و القابی چون شیخ الرئیس، حجة الحق، و شرف‌الملک به او داده‌اند. او در غرب به نام اویسنا (Avisina) و به لقب امیر پزشکان شناخته شده است. ابن‌سینا را مشهورترین دانشمند جهان از نظر نویسندگان اروپایی می‌دانند. کتاب قانون او در زمینه پزشکی نزدیک به هفتصد سال در مراکز علمی اروپا تدریس می‌شد. روز اول شهریور که زادروز ابن‌سینا است، به واسطه نقش مهم او در ترویج دانش پزشکی به نام روز ملی پزشک نامگذاری شده است. گفته شده در میان نخستین حکیمان نوافلاطونی ایران، تنها ابن سینا بود که فکری مستقل داشت. نفود شخصیت ابن سینا چنان بود که تا مدتی طولانی تغییر یا بسط نظریات او گناهی نابخشودنی به شمار می‌رفت. نفوذ ابوعلی را چنان زیاد می‌دانند که حتی در مکاتب کلامی و اشراقی و عرفانی آثاری از افکارش دیده می‌شود.
شاگردان
ابن سینا شاگردان زیادی را تربیت کرده که از جمله آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: