صبحانه با زرافه‌ها
صبحانه با زرافه‌ها فیلمی ایرانی در سبک کمدی به کارگردانی و نویسندگی سروش صحت و تهیه‌کنندگی سید مصطفی احمدی، محصول سال 1402 است. این فیلم دومین ساختهٔ سینمایی صحت بعد از جهان با من برقص (۱۳۹۸) می‌باشد و بهرام رادان، پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه و هوتن شکیبا نقش‌های اصلی آن را ایفا می‌کنند. مدت زمان این اثر 94 دقیقه (1 ساعت و 34 دقیقه) می‌باشد.
.jpg)
| اطلاعات | |
|---|---|
| کارگردان(ها): | سروش صحت |
| نویسنده(ها): | سروش صحت |
| تهیه‌کننده(ها): | سید مصطفی احمدی |
| بازیگران: | بهرام رادان پژمان جمشیدی هوتن شکیبا هادی حجازی فر بیژن بنفشه‌خواه مجید یوسفی |
| تدوین‌گران: | خشایار موحدیان |
| فیلمبردار(ها): | سروش علیزاده |
| کشور(های) سازنده: | ایران |
| زبان اصلی: | فارسی |
داستان
داستان صبحانه با زرافه‌ها درباره چند دوست است که در شب عروسی یکی از آنها، اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد که همه چیز را دستخوش تغییر می‌کند.
بازیگران
- هوتن شکیبا در نقش پویا
- بهرام رادان در نقش مجتبی
- پژمان جمشیدی در نقش رضا
- بیژن بنفشه‌خواه در نقش شاهین
- هادی حجازی فر در نقش دکتر
- مجید یوسفی در نقش سعید
- بهرام رادان
نقدها و بررسی‌ها
بررسی‌ها و نقدهای دست‌اول منتقدان و نویسندگان سینمایی:
علی نعیمی
اگر حمید نعمت‌الله با آرایش غلیظ، حسین مهکام با بی حسی موضعی و عبدالرضا کاهانی با اسب حیوان نجیبی است تلاش‌هایی برای ساخت کمدی در فضایی ابزورد و متفاوت کردند و تلاش کردند تا جهان ذهنی خود را در قالب یک داستان شسته رفته به مخاطب عرضه کنند، باید گفت سروش صحت با صبحانه با زرافه ها نبوغی از خود نشان داد که پیش‌قراول تمامی فیلمسازانی است که سعی کردند در این گونه سینمایی خودی نشان دهند.
صحت بعد از سال‌ها مشق فیلمسازی در فضایی متفاوت و ساخت سریال‌هایی که جهان را از دریچه ذهن خودش می‌دید حالا در صبحانه با زرافه‌ها در قله‌ای ایستاده است که می‌توان با تک تک سکانس‌هایش خندید، فکر کرد و حتی گاهی گریست. اینطور است که صحت حتی مرگ و پوچی زندگی را به راحتی به سخره می‌گیرد و حتی ابایی ندارد که در میانه فیلم شخصیت اصلی را به سمت مرگ ببرد و باز دوباره او را به دنیای امروزی خودش بکشاند.
صحبت درباره محتوا و جهان‌بینی فیلمساز بماند در زمان اکران فیلم. ولی عجالتا اگر به تماشای فیلم نشستید حتما منتظر غافلگیری‌های زیادی در لحظات مختلف فیلم باشید. به خصوص سکانس رستوران و ایتالیایی حرف زدن شخصیت‌ها که رسما مخاطب را آچمز می‌کند.
- بازی خوب و دیدنی هادی حجازی‌فر
- حضور غافلگیرکننده بیژن بنفشه‌خواه
- مفهوم رفاقت و عشق به زندگی و زیستن
کمال پورکاوه
آخرین ساخته سروش صحت اتفاقی عجیب و قابل مطالعه در سینمای ایران محسوب می‌شود. اگر بسیاری از فیلمسازان درجه دو با ساخت کمدی‌های دم دستی و آمیزه‌ای از شوخی‌های جنسی، پیام انتهایی آثارشان را همچون سرپوشی برای بکارگیری طنز پایین‌تنه‌ای می‌دانستند، سروش صحت بدون هیچ رودربایستی تعارف را کنار گذاشته و با انبوهی از ارجاعات و‌کنایه‌های جنسی، یک تنه بار کل سینمای ایران را به دوش کشیده و در این بین قید پیام و نصیحت انتهایی را هم زده است. به نظر می‌رسد مسیر غلط پوچ‌گرایی در سینمای ایران که پیش از این با درام‌های کسالت‌بار عبدالرضا کاهانی هوادارانی برای خود پیدا کرده بود، این‌بار با چاشنی کمدی و طنزهای کف خیابانی می‌تواند دل بسیاری از اهالی سینما را برده تا صدای قهقهه‌شان فضای کل سینمای رسانه را تحت تاثیر قرار دهد.
سروش صحت با تصویرسازی داستان چهار مرد الکی‌خوش و عیاش که مصرف مواد مخدر و مشروب و خانم‌بازی مهمترین دغدغه زندگی روزمره آنان را تشکیل می‌دهد، بدون هیچ چارچوب مشخصی آنقدر کاراکترهایش را از این سو به آن سو می‌برد که فیلم به راحتی می‌تواند به اندازه سریال ۹۹ قسمتی هم ادامه یابد و به سرانجامی نرسد. اینجاست که مجالی به فیلمساز دست می‌دهد تا در میان انبوه متلک‌های جنسی‌اش، کمی هم برای مخاطب کشته مرده حرف‌های فلسفی، نطق‌های مرعوب کننده از جنس جملات قصار اینستاگرامی بزند تا به این وسیله دل همه را به دست آورد. آخرین ساخته سروش صحت همانند یک بسته‌بندی شیک اما توخالی است که تنها به درد فریب تماشاگر می‌خورد.
- بمباران تماشاگر با شوخی‌های جنسی
- تلقی خامدستانه از کمدی ابزورد
- بازی ناهماهنگ بهرام رادان
محمد تقی‌زاده
فریبنده‌تربن فیلم جشنواره چهل و دوم فیلم فجر؛ فیلمی با ظاهر شیک و آراسته و خوش و آب رنگ که در باطن و کالبد تهی و فاقد اصالت و ویژگی است. فیلم به شدت از نام و آوازه سروش صحت نان می‌خورد در حالی که حتی اصالت فیلم جهان با من برقص را هم ندارد. به صرف استفاده از مواد، لحظات زیادی از فیلم و شخصیت‌ها در هپروت می‌گذرد و جفنگیات کاراکترها به فضای پست مدرن تعبیر می‌شود. ابزوردیسم فیلم همانند تم اگزیستانسیالیستی آن اصالت ندارد و ور کلیشه‌ها مانده.
انتخاب بازیگران بر مبنای رفاقت انجام شده نه شایستگی نقش‌ها، حضور دائمی هوتن شکیبا، بیژن بنفشه‌خواه و پژمان جمشیدی در فیلم‌های صحت نمونه کامل این رفیق بازی بی‌معناست. صبحانه با زرافه‌ها یک باحال‌بازی ۱۰۰ و چند دقیقه‌ای از صحت و رفقایش است که قرار است در عین این جفنگیات درس زندگی و مفاهیم هستی‌نگارانه هم بدهد. هم پست مدرن، هم سورئالیسم اصولی دارد و هر جفنگ‌پراکنی را نمی‌توان به این شبکه‌ها نسبت داد.
- فضای شیک و خوش آب و رنگ فیلم
- ادعای ابزوردیسم و تم اگزیستانسیالیستی
- انتخاب بازیگران نامرتبط و شخصیت پردازی ضعیف
احسان ناظم بکایی
دیدن فیلم سروش صحت احتیاج به پیش‌زمینه دارد. باید او و احوالاتش را دوست داشته باشید و به قلم و نگاهش نزدیک باشید. برای همین وقتی کسی از شما بپرسد: «صبحانه با زرافه‌ها چطوره؟» می‌گویید: «اگه یه عمر چند بهاره و جهان با من برقص رو دوست دارید، با این کار هم حال می‌کنید و الا نه!» طبق همین قاعده، فیلم عموماً برای متولدان دهه ۴۰ به قبل چندان ملموس نیست و حتی از دیدن آن ممکن است عصبانی شوند چنانچه بعد از اکران در برج میلاد، عده‌ای در سرمای شدید بیرون برج، داغ شده بودند اما اکثر روزنامه‌نگاران و منتقدان نسل‌های جدید به واسطه قرابت قلمی و ذهنی به صحت، کارهایش را می‌پسندند.
او حتی در فاصله‌گذاری شوخی‌ها هم مثل نگارش متن، درست چیدمان کرده تا مخاطب به خنده افتاده که طبعاً شنیدن برایش سخت شده، شوخی بعدی را از دست ندهد. فاصله‌گذاری درست شوخی برای جاافتادن و تاثیرگذاری آن یکی از فنون خاص زوج صحت و صفایی به شمار می‌رود. صبحانه با زرافه‌ها یک هوتن شکیبا، پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه آشنا به فضای صحت، یک هادی حجازی‌فر روپا و یک بهرام رادان غریبه با فضا ولی تلاشگر را کنار هم چیده است. متن چنان قوی و موقعیت‌ها چنان درست ترتیب داده شده که کسی حواسش به ترکیب ستاره‌های فراوان فیلم از یک سو و همین طور عدم حضور زنان از سوی دیگر در فیلم نیست.
سروش صحت از آن دست افرادی است که با وجود تلاش برخی‌ها برای حذف کردنش، رویکرد عملگرایی شدیدی دارد و برعکس توقع بدخواهانش، خود را با پرکاری و تنوع کارهایش تحمیل می‌کند. رویکردی که برخاسته از خواندن و دیدن فراوانش است.
- شوخی‌های درست در سر جای خود
- بازی دادن مخاطب در درک و ادامه دادن شوخی‌ها در ذهن خود او
- ورود رادان و حجازی‌فر به دنیای صحت
سعیده نیک اختر
تا اینجای جشنواره فیلم جدید صحت، صبحانه با زرافه‌ها، بهترین فیلم جشنواره امسال است. فیلمی که برای مخاطب خاص دهه ۵۰ و ۶۰ ساخته شده و بعید می‌دانم سنین بالاتر و کمتر از آن، از فیلم خوشش بیاید. چه ایرادی دارد؟ مگر اینهمه فیلم‌های اکشن و پر خشونت برای سنین کمتر از ۱۵ سال ممنوع نیست؟ این هم به ژانر های قبلی‌تان اضافه کنید. سینما تضمین نداده که برای خوشایند همه رده‌های سنی و همه اقشار فرهنگی فیلمی یکدست بسازد.
صحت پرکار و باهوش است. جوری فیلم می‌سازد و حرفش را می‌زندکه در همین ۹۰ دقیقه اثرش را می‌گذارد. طوری که هنوز ۲۴ ساعت از نمایش فیلم نگذشته جمله معروف فیلم تبدیل به کلام پر تکرار اغلب اهالی رسانه می‌شود: « مهندس به نظر شما وقتش نرسیده کمی به خودمون برسیم؟ بله. نظرم مثبته بریم برسیم. اگر من با شما نیام ناراحت می‌شید؟ بله، خیلیییییی» صحت اینقدر خوانده و نوشته که قلق هم نسلی‌هایش دستش آمده است. با جنس دیالوگ‌ها و تفکر خوابیده در مغز جوانان خوب آشناست. خوب بلد است چطور حرف‌های هم نسلی‌هایش را در زبان نقش‌هایش بنشاند تا باورپذیر و ملموس باشد.
رفاقت در فیلم صحت حرف اول را می‌زند کما اینکه در جهان با من برقص هم شاهد همین امر بودیم. رفیق ها همه جا کنار هم‌اند در غم و شادی و اختلاف و افتراق. به هیچ وجه همدیگر را تنها نمی‌گذارند. حالا اینجا در صبحانه با زرافه‌ها همه باهم تصمیم می‌گیرند برای فرار از شرایط موجود ناپسند به یک دنیای خیالی و توهم زا، دور از جو موجود به دنیای دیگری پناه ببرند و چند ساعتی بی خیال هرچه که می‌گذرد شوند. ابزارشان هم استنشاق است. شاید راه حل درستی نباشد اما به هرحال به این وسیله موفق می‌شوند با زرافه‌ها ملاقات کنند.
- تکیه‌کلامی که زود همه‌گیر شد
- آدم‌های شریف هم نیاز به بی‌خیالی دارند
- رفیق همه جورش خوبه