آمریکای مرکزی
آمریکای مرکزی (به اسپانیایی: América Central یا Centroamérica) یک زیرمنطقه در آمریکای شمالی است که بصورت یک باریکه بین آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی قرار دارد. مرزهای سیاسی آن به شرح زیر تعریف شده است: مکزیک در شمال، کلمبیا در جنوب شرق، دریای کارائیب در شرق و اقیانوس آرام در جنوب غربی. آمریکای مرکزی معمولاً شامل هفت کشور می‌شود: بلیز، کاستاریکا، السالوادور، گواتمالا، هندوراس، نیکاراگوئه و پاناما.
در داخل آمریکای مرکزی، کانون تنوع زیستی مزوآمریکا وجود دارد که از جنوب مکزیک تا جنوب شرقی پاناما امتداد می‌یابد. به دلیل وجود چندین گسل زمین‌شناسی فعال و قوس آتشفشانی آمریکای مرکزی، فعالیت لرزه‌ای بالایی در منطقه وجود دارد، مانند فوران‌های آتشفشانی و زمین‌لرزه‌ها، که منجر به مرگ، آسیب و خسارت به املاک شده است.
در دوران پیش از کلمبیایی، در آمریکای مرکزی، مردم بومی مزوآمریکا در شمال و غرب و مردم ایستمو-کلمبیایی در جنوب و شرق سکونت داشتند. پس از سفرهای کریستف کلمب به آمریکا، اسپانیا شروع به استعمار آمریکا کرد. از ۱۶۰۹ تا ۱۸۲۱، اکثریت سرزمین‌های آمریکای مرکزی (به جز آنچه بعداً بلیز و پاناما شد و شامل ایالت امروزی چیاپاس در مکزیک) توسط نایب‌السلطنه اسپانیا از مکزیکوسیتی به عنوان کاپیتانی عمومی گواتمالا اداره می‌شد.
در ۲۴ اوت ۱۸۲۱، نایب‌السلطنه اسپانیایی، خوان دو او’دونجو، پیمان کوردوبا را امضا کرد که استقلال اسپانیای جدید از اسپانیا را اعلام می‌کرد. در ۱۵ سپتامبر ۱۸۲۱، قانون استقلال آمریکای مرکزی برای اعلام جدایی آمریکای مرکزی از امپراتوری اسپانیا و تأمین شرایط برای ایجاد یک دولت جدید آمریکای مرکزی تصویب شد. برخی از استان‌های اسپانیای جدید در منطقه آمریکای مرکزی (یعنی آنچه بعداً گواتمالا، هندوراس، السالوادور، نیکاراگوئه و کاستاریکا شد) به امپراتوری اول مکزیک ضمیمه شدند؛ با این حال در ۱۸۲۳ آن‌ها از مکزیک جدا شدند تا جمهوری فدرال آمریکای مرکزی را تا ۱۸۳۸ تشکیل دهند.
در ۱۸۳۸، کاستاریکا، گواتمالا، هندوراس و نیکاراگوئه اولین دولت‌های آمریکای مرکزی بودند که مستقل شدند، به دنبال آن السالوادور در ۱۸۴۱، پاناما در ۱۹۰۳ و بلیز در ۱۹۸۱ اعلام استقلال کردند. علیرغم انحلال جمهوری فدرال آمریکای مرکزی، کشورهایی مانند کاستاریکا، السالوادور، گواتمالا، هندوراس و نیکاراگوئه همچنان هویت آمریکای مرکزی را حفظ می‌کنند. اما بلیز معمولاً به عنوان فرهنگی کارائیبی و نه آمریکای مرکزی شناخته می‌شود و پانامایی‌ها نیز خود را به طور گسترده‌تر با همسایگان آمریکای جنوبی خود شناسایی می‌کنند.
کشورهای اسپانیایی‌زبان به طور رسمی شامل هر دو آمریکای شمالی و جنوبی که در مجموع به عنوان قاره واحد آمریکا محسوب می‌شوند که به چهار زیرمنطقه تقسیم می‌شود: آمریکای شمالی (آمریکای شمالی و مکزیک)، آمریکای مرکزی، آمریکای جنوبی و آمریکای جزیره‌ای یا منطقه کارائیب (آنتیل).