احمد عزیزی
احمد عزیزی در سال 1337 در سرپل ذهاب استان کرمانشاه به دنیا آمد. این شاعر معاصر کرد ایرانی، ارائه‌دهنده‌ی سبک جدیدی از مثنوی بود، او همچنین در زمینه‌ی شعر آیینی و انقلاب با درونمایه‌ای عرفانی فعال بود. وی بر اثر بروز یک بیماری، ۹ سال پایان عمرش را در اغما به سر برد.[۱]
او در کودکی با عشایر چادرنشین حشر و نشر فراوان داشت و قبل از رفتن به دبستان، خواندن و نوشتن را بدون داشتن معلم و تنها از روی کنجکاوی، تأمل و دقت از نوشته‌های روی تابلوها، اسامی خیابان ها و ... به خوبی فرا گرفت.
عزیزی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی به دعوت شمس آل‌احمد به تهران آمد و موفق به دیدار شهید مطهری شد. وی با آغاز جنگ تحمیلی به همراه خانواده به تهران آمد و سپس برای مدتی ساکن شهرستان نور شد، سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی پرداخت.
عزیزی شاعری منحصر به فرد بود که ارائه دهنده سبک جدید مثنوی در کشور بود. آثار ادبی متعدد وی با عرفان اسلامی آمیختگی داشته و تمجید از اهل بیت(ع) در بیشتر آثارش موج می‌زند.
درگذشت
اما این شاعر توانای ادبیات کشورمان از 15 اسفند 1386 به علت کاهش سطح هوشیاری ناشی از تشنج و اختلالات قلبی و کلیوی در بیمارستان امام رضا(ع) کرمانشاه بستری شد و در حالت اغما به سر برد.
سید علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی در ۲۸ مهر ۱۳۹۰، طی سفرش به کرمانشاه، از احمد عزیزی در بیمارستان دیدار کرد.
طبق نظر پزشکی در آبان ۱۳۹۱ اعلام شد حال عمومی وی تغییر خاصی نداشته اما هشیاری او نسبت به قبل بهتر شده است، اگرچه هنوز توانِ صحبت‌کردن نداشت.
او سرانجام پس از ۹ سال اغما در بیمارستان امام رضا کرمانشاه و به دنبال انسداد روده، بعد از ظهر روز دوشنبه ۱۶ اسفندماه ۱۳۹۵ در ۵۸ سالگی درگذشت.
آثار
از آثار این شاعر می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: باران پروانه، 1371
رودخانه رؤیا، 1371
خواب نامه و باغ تناسخ، 1371
ترجمه زخم، 1370
شرجی آواز، 1368
کفش های مکاشفه، 1367
سیل گل سرخ، 1352
ناودان الماس
ترانه‌های ایلیایی
غزالستان
قوس غزل
ملکوت تکلم
روستای فطرت
رویای رویت
منابع
- ↑ <معرفی احمد عزیزی> برداشت شده در 1401/01/12