جزایر مارشال
جزایر مارشال (به انگلیسی: Marshall Islands،، زبان مارشالی: Ṃajeḷ) که به طور رسمی جمهوری جزایر مارشال نامیده می‌شود، کشوری جزیره‌ای در منطقه میکرونزی اقیانوسیه در اقیانوس آرام است که در غرب خط بین‌المللی تاریخ و شمال خط استوا قرار دارد.
| اطلاعات کشور | |
|---|---|
| نام کامل: | جمهوری جزایر مارشال |
| پایتخت: | ماجورو |
| زبان(های) رسمی: | مارشالی، انگلیسی |
| دین(ها): | مسیحیت 96.2%، بدون دین 1.1% |
| حکومت: | حکومت متمرکز جمهوری پارلمانی |
| مساحت: | 181.43 کیلومتر مربع |
| جمعیت: | 42,418 نفر (2021) |
| شاخص توسعه انسانی: | 0.731 |
| واحد پول: | دلار آمریکا (USD) |
| منطقه زمانی: | یوتی‌سی 12+ |
| پیش‌شماره تلفنی: | 692+ |
| کد ایزو ۳۱۶۶: | MH |
| دامنه سطح‌بالا: | mh. |
جغرافیا
این کشور از ۲۹ آب‌سنگ حلقوی (اتول) و پنج جزیره اصلی به همراه ۱,۲۲۰ جزیره کوچک‌تر تشکیل شده که در دو زنجیره جزیره‌ای به نام‌های راتاک در شرق و رالیک در غرب پراکنده شده‌اند. با مساحت خشکی ۱۸۱ کیلومتر مربع و نسبت ۹۷.۸۷ درصدی آب به خشکی، بالاترین نسبت آب به خشکی را در میان کشورهای مستقل جهان دارد. جزایر مارشال با جزیره ویک (متعلق به آمریکا) در شمال، کیریباتی در جنوب شرقی، نائورو در جنوب و ایالات فدرال میکرونزی در غرب مرز دریایی دارد. پایتخت و بزرگ‌ترین شهر آن ماجورو است که حدود نیمی از جمعیت کشور را در خود جای داده است. جزایر مارشال یکی از چهار کشور مبتنی بر آب‌سنگ حلقوی در جهان محسوب می‌شود.
تاریخچه
مهاجران آسترونزیایی در حدود هزاره دوم پیش از میلاد به این جزایر رسیدند و با آوردن محصولاتی چون نارگیل، تاروی باتلاقی غول‌پیکر، میوه نان و مرغ اهلی، امکان سکونت دائمی را فراهم کردند. اسپانیایی‌ها در قرن شانزدهم چندین بار از این جزایر دیدن کردند، اما مسیر کشتی‌هایشان معمولاً شمالی‌تر بود و تماس زیادی با مارشال نداشتند. نام این جزایر در نقشه‌های اروپایی به افتخار کاپیتان بریتانیایی جان مارشال، که در سال ۱۷۸۸ این منطقه را کاوش کرد، ثبت شد. از دهه ۱۸۵۰، مبلغان پروتستان آمریکایی و بازرگانان غربی وارد شدند و در دهه‌های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰، تاجران آلمانی کوپرا (نارگیل خشک) اقتصاد را در دست گرفتند. امپراتوری آلمان در سال ۱۸۸۵ این جزایر را به‌عنوان مستعمره تحت حمایت خود درآورد. در پاییز ۱۹۱۴، امپراتوری ژاپن در جنگ جهانی اول این جزایر را اشغال کرد و پس از جنگ، به‌عنوان بخشی از قلمرو دریای جنوبی ژاپن تحت نظارت جامعه ملل قرار گرفت. در جنگ جهانی دوم، ایالات متحده این جزایر را تصرف کرد و پس از جنگ، آن‌ها را به‌عنوان بخشی از قلمرو امانی جزایر اقیانوس آرام اداره نمود. بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۸، آمریکا ۶۷ آزمایش هسته‌ای در آب‌سنگ‌های بیکینی و انه‌وتاک انجام داد.
استقلال و سیاست
در سال ۱۹۶۵، دولت آمریکا کنگره میکرونزی را برای خودگردانی بیشتر جزایر اقیانوس آرام تشکیل داد. در مه ۱۹۷۹، ایالات متحده با به رسمیت شناختن قانون اساسی و رئیس‌جمهور جزایر مارشال، آماتا کابوا، استقلال این کشور را پذیرفت. خودگردانی کامل در قالب پیمان اتحاد آزاد با آمریکا به دست آمد. این کشور از سال ۱۹۸۳ عضو جامعه اقیانوس آرام و از ۱۹۹۱ عضو سازمان ملل متحد است. جزایر مارشال یک جمهوری پارلمانی با ریاست‌جمهوری اجرایی دارد و در اتحاد آزاد با آمریکا، از این کشور حمایت دفاعی، یارانه و دسترسی به خدمات مانند کمیسیون ارتباطات فدرال و اداره پست دریافت می‌کند.
اقتصاد
جزایر مارشال منابع طبیعی اندکی دارد و اقتصاد آن بر خدمات، ماهیگیری و کشاورزی متکی است. کمک‌های مالی آمریکا بخش بزرگی از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد که طبق پیمان اتحاد آزاد قرار بود در سال ۲۰۲۳ پایان یابد، اما در همان سال برای ۲۰ سال دیگر تمدید شد. واحد پول رسمی این کشور دلار آمریکا است و در سال ۲۰۱۸ برنامه‌هایی برای معرفی یک ارز دیجیتال به‌عنوان پول قانونی اعلام شد.
جمعیت‌شناسی
اکثریت جمعیت 42 هزار نفری این کشور از تبار مارشالی هستند و اقلیت‌هایی از آمریکا، چین، فیلیپین و دیگر جزایر اقیانوس آرام نیز در این جزایر زندگی می‌کنند. زبان‌های رسمی، مارشالی (از خانواده زبان‌های اقیانوسی) و انگلیسی هستند و اکثریت مردم مسیحی هستند.