نائورو
نائورو (به انگلیسی: Nauru) که به طور رسمی جمهوری نائورو نامیده می‌شود و پیش‌تر با نام جزیره خوشایند (Pleasant Island) شناخته می‌شد، کشوری جزیره‌ای و یک دولت کوچک در جنوب اقیانوس آرام است. این کشور در منطقه میکرونزی اقیانوسیه قرار دارد و نزدیک‌ترین همسایه آن، جزیره بانابا (بخشی از کیریباتی)، در حدود ۳۰۰ کیلومتری شرق آن واقع شده است. پایتخت آن یارن است.
| اطلاعات کشور | |
|---|---|
| نام کامل: | جمهوری نائورو |
| پایتخت: | یارن |
| زبان(های) رسمی: | نائورویی، انگلیسی |
| حکومت: | حکومت متمرکز جمهوری پارلمانی |
| مساحت: | 21 کیلومتر مربع |
| جمعیت: | 11,919 نفر (2024) |
| شاخص توسعه انسانی: | 0.696 |
| واحد پول: | دلار استرالیا (AUD) |
| منطقه زمانی: | یوتی‌سی 12+ |
| پیش‌شماره تلفنی: | 674+ |
| کد ایزو ۳۱۶۶: | NR |
| دامنه سطح‌بالا: | nr. |
جغرافیا و جمعیت
نائورو با مساحتی تنها ۲۱ کیلومتر مربع، سومین کشور کوچک جهان پس از واتیکان و موناکو است و کوچک‌ترین جمهوری، جزیره مستقل و عضو جامعه کشورهای مشترک‌المنافع از نظر مساحت به شمار می‌رود. جمعیت آن حدود ۱۰,۸۰۰ نفر است که سومین جمعیت کوچک جهان (بدون احتساب مستعمرات یا قلمروهای فرادریایی) محسوب می‌شود. نائورو عضو سازمان ملل متحد، جامعه کشورهای مشترک‌المنافع و سازمان کشورهای آفریقایی، کارائیبی و اقیانوسیه است.
تاریخچه
نائورو حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد توسط مردمان میکرونزیایی مسکونی شد. در اواخر قرن نوزدهم، امپراتوری آلمان این جزیره را ضمیمه خود کرد و به‌عنوان مستعمره ادعای مالکیت آن را داشت. پس از جنگ جهانی اول، نائورو تحت قیمومیت جامعه ملل قرار گرفت و توسط استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا اداره شد. در طول جنگ جهانی دوم، این جزیره توسط نیروهای ژاپنی اشغال شد و از مسیر تهاجم متفقین در اقیانوس آرام دور ماند. پس از جنگ، نائورو تحت قیمومیت سازمان ملل قرار گرفت و در سال ۱۹۶۸ به استقلال دست یافت. از سال ۲۰۰۱ به بعد، نائورو در ازای دریافت کمک از دولت استرالیا، میزبان مرکز پردازش منطقه‌ای نائورو، یک مرکز بازداشت مهاجران خارجی بحث‌برانگیز، بوده است. این وابستگی شدید به استرالیا باعث شده برخی منابع، نائورو را به‌عنوان یک دولت وابسته به استرالیا توصیف کنند.
اقتصاد و محیط‌زیست
نائورو جزیره‌ای غنی از سنگ فسفات است که به دلیل وجود ذخایر نزدیک به سطح زمین، بیش از یک قرن استخراج روباز در آن انجام شده است. این فعالیت به شدت به محیط‌زیست جزیره آسیب رسانده و نائورو را با پدیده‌ای موسوم به «نفرین منابع» روبه‌رو کرده است. ذخایر فسفات در دهه ۱۹۹۰ به اتمام رسید و باقی‌مانده آن برای استخراج اقتصادی مقرون‌به‌صرفه نیست. صندوقی که برای مدیریت ثروت انباشته‌شده از استخراج فسفات و آمادگی برای اتمام ذخایر تأسیس شده بود، ارزش خود را از دست داده است. نائورو برای کسب درآمد، برای مدتی به پناهگاه مالیاتی و مرکزی برای پول‌شویی غیرقانونی تبدیل شد.