جمهوری کنگو
جمهوری کنگو (به فرانسوی: République du Congo) که با نام‌های کنگوی برازاویل، کنگوی غربی نیز شناخته می‌شود، کشوری در مرکز آفریقا و در همسایگی غربی رود کنگو قرار دارد. این کشور از غرب با گابن، از شمال غرب با کامرون، از شمال شرق با آفریقای مرکزی، از جنوب و شرق با جمهوری دموکراتیک کنگو، از جنوب با استان کابیندا (بخشی از آنگولا) هم‌مز است و از جنوب غرب با اقیانوس اطلس ارتباط دارد.
| اطلاعات کشور | |
|---|---|
| نام کامل: | جمهوری کنگو |
| پایتخت: | برازاویل |
| زبان(های) رسمی: | فرانسوی |
| دین(ها): | مسیحیت 87.1%، بدون دین 8.0%، باورهای بومی 2.7%، اسلام 1.2% |
| حکومت: | جمهوری نیمه ریاستی واحد تحت یک دولت استبدادی غالب حزبی |
| مساحت: | 342,000 کیلومتر مربع |
| جمعیت: | 6,228,784 نفر (2023) |
| شاخص توسعه انسانی: | 0.593 |
| واحد پول: | فرانک سی‌اف‌ای آفریقای میانه (XAF) |
| منطقه زمانی: | یوتی‌سی 1+ |
| پیش‌شماره تلفنی: | 242+ |
| کد ایزو ۳۱۶۶: | CG |
| دامنه سطح‌بالا: | cg. |
تاریخ
حداقل از ۳۰۰۰ سال پیش، قبایل بانتو زبان بر این منطقه حاکم بودند و مسیرهای تجاری به حوضه رود کنگو ایجاد کرده بودند. کنگو پیش از این بخشی از مستعمره فرانسه به نام آفریقای استوایی بود. جمهوری کنگو در ۲۸ نوامبر ۱۹۵۸ تأسیس شد و در سال ۱۹۶۰ از فرانسه استقلال یافت. این کشور از ۱۹۶۹ تا ۱۹۹۲ با نام جمهوری خلق کنگو، یک دولت مارکسیست-لنینیستی بود. از سال ۱۹۹۲ انتخابات چندحزبی در این کشور برگزار شده اما دولتی که به شکل دموکراتیک انتخاب شده بود، در جنگ داخلی ۱۹۹۷ کنگو سرنگون شد. دنیس ساسو نگوئسو که اولین بار در ۱۹۷۹ به قدرت رسید، تا ۱۹۹۲ حکومت کرد و پس از آن در سال 1997 مجددا قدرت را به دست گرفت.
جغرافیا
جمهوری کنگو در بخش غربی آفریقای مرکزی و روی خط استوا قرار گرفته است. مساحت جمهوری کنگو ۳۴۲ هزار کیلومتر مربع است. کنگو همچنین حق مالکیت بر ۳۷۰ کیلومتر از دریای سرزمینی را داراست.
پایتخت جمهوری کنگو برازاویل نام دارد که درست روبروی کینشاسا، پایتخت جمهوری دموکراتیک کنگو، در کنار رود کنگو واقع شده است. برازاویل با جمعیت تقریباً ۱.۵ میلیون نفری در منطقه شهری، با اختلاف زیادی بزرگترین شهر این کشور به شمار می‌رود. جمعیت این شهر تقریبا دو برابر پوینت نوآر است. حدود ۷۰ درصد از جمعیت در برازاویل، پوینت نوآر یا در امتداد خط آهنی که این دو شهر را به هم وصل می‌کند، زندگی می‌کنند.
جمهوری کنگو از نظر زمین‌شناسی دارای تنوعی از دشت‌های ساحلی، مناطق کوهستانی، فلات‌ها و دره‌های حاصلخیز است. حدود ۷۰ درصد از مساحت این کشور را جنگل‌های بارانی پوشانده‌اند. بلندترین نقطه کشور، کوه نبا با ۱,۰۲۰ متر ارتفاع، در رشته‌کوه مایومبه قرار دارد. رودخانه‌های اصلی شامل رودخانه کنگو در مرز با جمهوری دموکراتیک کنگو و رودخانه کویللو-نیاری می‌شود.
یونسکو دو ذخیره‌گاه زیست‌کره‌ی جهانی را در این کشور به رسمیت شناخته است: اودزالا در ۱۹۷۷ و دیمونیکا در ۱۹۸۸.
منابع طبیعی جمهوری کنگو شامل نفت، چوب، پتاس، سرب، روی، اورانیوم، مس، فسفات، طلا، منیزیم، گاز طبیعی و نیروی برق آبی است.
بر اساس برآورد سال ۲۰۱۲، تنها ۱.۵۵ درصد از زمین‌های این کشور قابل کشت است، در حالی که فقط ۰.۲۰ درصد از آن به کشت دائمی محصولات اختصاص دارد.
آب و هوای کنگو گرمسیری است. فصل بارانی از مارس تا ژوئن به طول می‌انجامد و مابقی سال فصل خشک است. دما و رطوبت هوا در این کشور مانند همه کشورهای گرمسیری بالاست. رودخانه‌های کنگو نیز به صورت فصلی طغیان می‌کنند.
اقتصاد
اقتصاد این کشور ترکیبی از کشاورزی و صنایع دستی در روستاها، بخش صنعتی که عمدتا بر نفت، خدمات پشتیبانی و بخش دولتی با مشکلات بودجه و کارمندان مازاد تمرکز دارد، است. استخراج نفت، جنگلداری را به عنوان رکن اصلی اقتصاد کنار زده است. در سال ۲۰۰۸، بخش نفت ۶۵ درصد از تولید ناخالص داخلی، ۸۵ درصد از درآمد دولت و ۹۲ درصد از صادرات را تشکیل می‌داد. این کشور دارای منابع معدنی دست نخورده است.
در دهه ۱۹۸۰، افزایش درآمدهای نفتی به دولت این امکان را داد تا پروژه‌های توسعه بزرگتری را تامین کند. تولید ناخالص داخلی به طور متوسط سالانه ۵ درصد رشد کرد. دولت بخشی از درآمدهای نفتی خود را گرو گذاشت که به کمبود درآمد کمک کرد. در ۱۲ ژانویه ۱۹۹۴، کاهش ارزش ۵۰ درصدی ارزهای منطقه فرانک منجر به تورم ۴۶ درصدی در سال ۱۹۹۴ شد و از آن زمان تورم کاهش یافته است.
تلاش‌های اصلاحات اقتصادی با حمایت سازمان‌های بین‌المللی از جمله بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول ادامه یافت. برنامه اصلاحات در ژوئن ۱۹۹۷ با وقوع جنگ داخلی متوقف شد. زمانی که ساسو نگسو در اکتبر ۱۹۹۷ دوباره به قدرت رسید، علاقه خود را به پیشبرد اصلاحات اقتصادی و خصوصی سازی و همچنین تجدید همکاری با موسسات مالی بین‌المللی اعلام کرد. پیشرفت اقتصادی به دلیل کاهش قیمت نفت و از سرگیری درگیری‌های مسلحانه در دسامبر ۱۹۹۸ که کسری بودجه جمهوری را شدیدتر کرد، به شدت آسیب دید.
این کشور به چهارمین تولیدکننده بزرگ نفت در خلیج گینه تبدیل شده و با وجود بی‌ثباتی سیاسی و اقتصادی در برخی مناطق و توزیع نابرابر درآمد نفت در سراسر کشور، تا حدودی به رفاه دست یافته است. اقتصاد این کشور به بخش نفت وابسته است و رشد اقتصادی پس از کاهش قیمت نفت از سال ۲۰۱۵ کند شده است. جمهوری کنگو در سال ۲۰۱۸ به سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) پیوست. همچنین جمهوری کنگو عضو اتحادیه آفریقا، سازمان ملل متحد، سازمان بین‌المللی کشورهای فرانسوی‌زبان، جامعه اقتصادی کشورهای آفریقای مرکزی و جنبش عدم تعهد است.
گاز طبیعی و الماس صادرات دیگر این کشور هستند. جمهوری کنگو دارای ذخایر دست نخورده فلزات اساسی، طلا، آهن و فسفات است. تولید ناخالص داخلی جمهوری کنگو در سال ۲۰۱۴، ۶ درصد و در سال ۲۰۱۵ به میزان ۷.۵ درصد رشد داشته است.
جمعیت‌شناسی
جمعیت جمهوری کنگو در بخش جنوب غربی این کشور متمرکز شده و مناطق شمالی پوشیده از جنگل های انبوه تقریبا خالی از سکنه هستند. ۷۰ درصد از کل جمعیت در مناطق شهری زندگی می کنند، به‌ویژه در برازاویل، پوانت نوآر یا سایر شهرها و روستاهای اطراف خط راه آهن ۵۳۴ کیلومتری که این دو شهر را به هم متصل می کند. در مناطق روستایی، فعالیت‌های صنعتی و تجاری در برخی سال‌ها کاهش یافته و اقتصاد این مناطق برای حمایت و معیشت به دولت وابسته است.
نژاد
گروه قومی کنگو بزرگترین گروه قومی در این کشور هستند و تقریبا نیمی از جمعیت را تشکیل می‌دهند. زیرگروه‌های مهم کنگو عبارتند از لاری در برازاویل و مناطق پول و ویلی در اطراف پوانت نوآر و امتداد ساحل اقیانوس اطلس. دومین گروه بزرگ قومی تکه هستند که در شمال برازاویل زندگی می‌کنند و ۱۶.۹ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند. امبوچی در شمال، شرق و برازاویل زندگی می‌کنند و ۱۳.۱ درصد از جمعیت را شامل می‌دهند. پیگمه‌ها ۲ درصد از جمعیت کنگو را تشکیل می‌دهند.
زبان
زبان رسمی جمهوری کنگو، فرانسه است. با این حال، اکثر مردم این کشور به زبان‌های بانتو صحبت می‌کنند. دو زبان ملی به نام‌های کیتوبا و لینگالا نیز وجود دارند. فرانسوی با وجود اینکه زبان مادری بخش کمی از مردم است به دلیل سابقه استعماری و جنگ‌های داخلی همچنان به عنوان زبان میانجی و امنیتی کاربرد دارد. زبان‌های دیگری مانند کنگو، تکه، لادی (یا لاری) و زبان اشاره نیجریه‌ای نیز در این کشور صحبت می‌شوند.
مذهب
اکثر مردم جمهوری کنگو مسیحی هستند که شامل کاتولیک (حدود ۵۳ درصد)، لوتریانی بیداری (حدود ۲۲ درصد) و سایر پروتستان‌ها می‌شوند. پیروان اسلام نیز به دلیل مهاجرت کارگران خارجی به مراکز شهری، حدود ۱.۶ درصد از جمعیت را تشکیل می‌دهند.