شکار حلزون
شکار حلزون فیلمی ایرانی به کارگردانی و نویسندگی محسن جسور و تهیهکنندگی مصطفی سلطانی محصول سال 1402 میباشد. این فیلم نخستین بار در چهل و دومین دوره جشنواره بینالمللی فیلم فجر اکران شد.
فیلم شکار حلزون آخرین بازی زندهیاد حسام محمودی در سینما است.
داستان شکار حلزون
فیلم شکار حلزون روایتگر قصه مینو، زن جوان سرپرست خانوادهای است که برای تأمین معاش در یک شرکت خدماتی و نظافتی مشغول به کار است. او با پیشنهاد شغل پرستاری از پدر یک جوان مواجه میشود که شرط پذیرفتن این شغل با حقوق مناسب، جاری شدن صیغه محرمیت میان آنهاست.
بازیگران شکار حلزون
- حسین پاکدل
- فرناز زوفا
- حسام محمودی
- محمدرسول صفری
- مسعودرضا عجمی
- یاسمن ترابی
- رابعه مدنی
- علیاکبر قاضی نظام
- امیرعلی سخایی
نقدها و بررسیها
بررسیها و نقدهای دستاول منتقدان و نویسندگان سینمایی:
محمد تقی زاده
شکار حلزون از آن دست فیلمهایی است که اساسا این سوال را به ذهن متبادر میکند که برای چه ساخته شده، قرار است بر چه طیفی از مخاطبان تاثیر بگذارد و بود و نبود این گونه فیلمها در فستیوال فجر به عنوان ویترین سینمای ایران با چه هدفی بوده است؟
ایده فیلم درباره مشکلات اجتماعی و آدمهای رنجور و بیچارهای است که در حوالی ما زندگی می کنند و شاید ما از حال و روز آنها بیخبر باشیم. مکافات عمل دیگر مضمون فیلم است که با تقابل دختر و قاضی قرار است برای مخاطب تداعی گر سرنوشت اعمال و رفتارهای انسان در همین دنیا باشد. فیلم در اجرا نتوانسته درامی باورپذیر و پرکشش باشد و این ایرادات در وهله اول از فیلمنامه حاصل شده است. فیلمنامهای که تنها بر پایه ایدهها نوشته شده و شخصیت ها و اتفاقات نمیتوانند موثر و همراه کننده باشند.
موسیقی در شکار حلزون بیش از حد زیاد است و گویی باید کمبود فضای دراماتیک را با حجم زیاد موسیقیها تحمل کنیم. این حجیم بودن موسیقی بدون شک از بزرگ ترین معایب فیلم محسوب میشود که در جهت احساسی گرایی و همراه کنندگی تماشاگر صورت گرفته است. هر قدر حسین پاکدل در اجرا و تلویزیون موفق و با کاریزما بود در سینما و بازیگری تصنعی و آماتور است، بازی او در نقش دکتر، قاضی و پدر فیلم از آزاردهندهترین لحظات فیلم است.
سید مهرزاد موسوی
برخی فیلمهای جشنواره نه برای رنگین شدن سفره، بلکه برای پر شدن اسم و ردیف پذیرفته میشوند (احتمالا این جمله را هم در این دوره جشنواره زیاد بشنوید و بخوانید) فیلم شکار حلزون که به کندی اسم حلزون پیش میرود، خط داستانی مشخصی ندارد، در دیالوگ الکن است، در بیان حرفهایش منطق ندارد، کاراکترهایش پا در هوا هستند و همه اینها یعنی مشخص نیست چرا در جشنواره فیلم فجر پذیرفته یا حتی چرا ساخته شده است.
این جنس فیلمها میتوانست یک فیلم تجربی یا تلویزیونی باشد (گونهای که مدتهاست خبری از آن نیست) ولی حالا متاسفانه یک فیلم پذیرفته شده در مهمترین جشنواره سینمایی ایران است. واکنشهای تند مخاطبان در برج میلاد به این فیلم و تمسخر صحنههای به اصطلاح احساسی آن، واکنش به همین انتخاب اشتباه است. کاش فیلمسازان بدانند که وقتی وارد معرکه قضاوت میشوند، باید با این رفتارهای تند کنار بیایند.