دریای کارائیب
دریای کارائیب (به انگلیسی: Caribbean Sea) دریایی از اقیانوس اطلس در مناطق استوایی نیمکره غربی است. از غرب و جنوب غربی به مکزیک و آمریکای مرکزی، از شمال به آنتیل بزرگ که با کوبا شروع می‌شود، از شرق به آنتیل کوچک و از جنوب به سواحل شمالی آمریکای جنوبی محدود می‌شود. خلیج مکزیک در شمال غربی این دریا قرار دارد.
کل منطقه دریای کارائیب، جزایر متعدد هند غربی، و سواحل مجاور مجموعاً به عنوان کارائیب شناخته می‌شوند. دریای کارائیب یکی از بزرگترین دریاهای روی زمین است و مساحتی در حدود 2,754,000 کیلومتر مربع دارد. عمیق‌ترین نقطه دریا، گودال کیمن، بین جزایر کیمن و جامائیکا، در 7686 متر زیر سطح دریا است. خط ساحلی کارائیب دارای خلیج‌های زیادی است: خلیج گوناو، خلیج ونزوئلا، خلیج دارین، خلیج موسکیتو، خلیج پاریا و خلیج هندوراس.
دریای کارائیب دارای دومین سد مرجانی بزرگ جهان، سد مرجانی مزوآمریکایی است. 1000 کیلومتر (620 مایل) در امتداد سواحل مکزیک، بلیز، گواتمالا و هندوراس می‌گذرد.
جغرافیا
کشورهای بسیاری در پیرامون دریای کارائیب قرار دارند. این دریا از جنوب به سواحل ونزوئلا، کلمبیا و پاناما محدود می شود و از غرب به کاستاریکا، نیکاراگوئه، هندوراس، گواتمالا، بلیز، و شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک می‌رسد. در شمال توسط جزایر آنتیل بزرگ: کوبا، هیسپانیولا، جامائیکا، و پورتوریکو و در شرق توسط زنجیره شمالی - جنوبی آنتیل کوچک، متشکل از قوس جزیره‌ای که از جزایر ویرجین در شمال شرقی تا ترینیداد، در سواحل ونزوئلا، در جنوب شرقی امتداد دارد.
دریای کارائیب همراه با خلیج مکزیک، به اشتباه دریای مدیترانه آمریکایی نامیده می‌شود، زیرا مانند دریای مدیترانه بین دو خشکی قرار دارد. با این حال، نه در هیدرولوژی و نه در آب و هوا، کارائیب شبیه مدیترانه نیست. اصطلاح اقیانوس‌شناسی ترجیحی برای دریای کارائیب، دریای آنتیل-کارائیب است که همراه با خلیج مکزیک، دریای آمریکای مرکزی را تشکیل می‌دهد.
آب و هوا
آب و هوای دریای کارائیب به‌طور کلی گرمسیری است، اما بسته به ارتفاع کوه، جریان‌های آبی و بادهای تجاری، تغییرات محلی زیادی دارد. میزان بارندگی از حدود 25 سانتی متر در سال در جزیره بونیر در سواحل ونزوئلا تا حدود 900 سانتی متر در بخش‌هایی از دومینیکا متغیر است. بادهای تجاری شمال شرقی با سرعت متوسط 10 تا 20 مایل در ساعت در این منطقه غالب است. طوفان‌های استوایی با سرعت بیش از 120 کیلومتر در ساعت به‌صورت فصلی در شمال دریای کارائیب و همچنین در خلیج مکزیک رایج هستند. فصل طوفان‌ها از ژوئن تا نوامبر است، اما بیشتر در ماه سپتامبر رخ می‌دهند. به‌طور میانگین، سالانه حدود هشت طوفان اتفاق می‌افتد که بعضاً خساراتی را در مناطق جنوبی ایالات متحده نیز بر جای می‌گذارد.
اقتصاد و حمل و نقل
کارائیب الگوی پیچیده‌ای از تجارت و ارتباطات دارد. حجم سرانه تجارت بالاست، اما بیشتر این تجارت با کشورهای خارج از منطقه انجام می‌شود. تجارت بین کارائیب به‌دلیل محدودیت منابع صنعتی و الگوی اقتصادی تک فرهنگی اندک است. کالاهای مبادله شده در اقتصاد کارائیب نسبتاً اندک است - برنج از گویان. الوار از بلیز؛ نفت تصفیه شده از ترینیداد و کوراکائو؛ نمک، کود، روغن های گیاهی از جزایر شرقی؛ و چند محصول تولیدی. فقدان سرمایه و منابع طبیعی محدود عموماً توسعه صنعتی را دچار رکود کرده است، اگرچه هزینه‌های پایین نیروی کار و مشوق‌های مالیاتی برخی از صنایع را به خود جذب کرده است. بازار بیشتر محصولات کارائیب در ایالات متحده و کانادا است که موز، شکر، قهوه، بوکسیت، نیشکر و روغن وارد می‌کنند. تمام کشتی‌های اقیانوس اطلس-اقیانوس آرام از طریق کانال پاناما از دریای کارائیب عبور می‌کنند.
اقتصاد کشورهای جزیره‌ای دریای کارائیب از جمله سنت کیتس و نویس، دومینیکا، سنت لوسیا و باربادوس، به شدت به گردشگری وابسته است. این منطقه با آب و هوای آفتابی و منابع تفریحی خود، یکی از اصلی‌ترین مناطق تفریحی زمستانی جهان است که عمدتاً مقصدی برای مردم ایالات متحده و کانادا در شمال و برزیل و آرژانتین در جنوب است. بدین جهت، ارتباطات هوایی و دریایی بین دریای کارائیب و آمریکای شمالی به‌طور کلی توسعه یافته‌تر از ارتباطات بین جزیره‌ای است.