ونزوئلا
ونزوئلا (به اسپانیایی: Venezuela) با نام رسمی جمهوری بولیواری ونزوئلا کشور مستقل و فراقاره ای در شمال آمریکای جنوبی و با جزیره هایی در دریای کارائیب است. ونزوئلا با ۳۰ میلیون نفر جمعیت، پنجاهمین کشور پرجمعیت جهان و با ۹۱۶٬۴۴۵ کیلومترمربع مساحت، سی و سومین به لحاظ وسعت، در میان کشورهای جهان است. پایتخت و بزرگترین شهر آن کاراکاس است.
تاریخچه
تاریخ ونزوئلا غنی و پیچیده است. این منطقه در سال 1522 توسط اسپانیا مستعمره شد، علی رغم مقاومت مردم بومی به رهبری کاکیک های بومی مانند Guaicaipuro و Tamanaco. در منطقه آند در غرب ونزوئلا، تمدن پیچیده آند از مردم تیموتو کوئیکا قبل از تماس با اروپا شکوفا شد. در قرن‌های 16 و 17، اقتصاد استعماری بر معدن طلا و دامداری متمرکز بود. قلمرو ونزوئلا در زمان‌های مختلف توسط پایتخت های اسپانیای جدید دوردست و نایب السلطنه پرو اداره می‌شد.
در سال 1811، ونزوئلا به یکی از اولین سرزمین های اسپانیایی آمریکایی تبدیل شد که استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد و بخشی از اولین جمهوری فدرال کلمبیا (کلمبیا بزرگ) را تشکیل داد. با این حال، آن را به عنوان یک کشور مستقل کامل در سال 1830 جدا شد.
در قرن بیستم، ونزوئلا از یک جامعه کشاورزی نسبتاً فقیر به یک جامعه که به سرعت در حال شهرنشینی بود، تبدیل شد. اقتصاد آن از صنعت نفت پر رونق بهره می برد که از بزرگترین ذخایر نفت شناخته شده جهان بهره می برد. با این حال، موقعیت این کشور در دهه دوم قرن بیست و یکم به دلیل حکومت بحث برانگیز رهبر انقلابی هوگو چاوز، کاهش قابل توجه ثروت صنعت نفت آن و افزایش اقتدارگرایی جانشین چاوز، نیکلاس مادورو، متزلزل تر شد.
جغرافیا
ونزوئلا کشوری است واقع در آمریکای جنوبی، هم مرز با دریای کارائیب و اقیانوس اطلس شمالی، بین کلمبیا و گویان دارد. این کشور در مسیرهای اصلی دریایی و هوایی که آمریکای شمالی و جنوبی را به هم متصل می کند واقع شده است.
مساحت
ونزوئلا دارای مساحت کل 912050 کیلومتر مربع (352140 مایل مربع) و مساحت زمین 882050 کیلومتر مربع (340560 مایل مربع) است. این کشور سی و دومین کشور بزرگ است و کمی کوچکتر از مصر یا نصف مساحت مکزیک است.
خط ساحلی
این کشور 2800 کیلومتر (1700 مایل) خط ساحلی دارد.
مرزها
از شمال به دریای کارائیب و اقیانوس اطلس، از شرق به گویان، از جنوب به برزیل و از غرب به کلمبیا محدود است.
بالا ترین و پایین ترین نقطه
بلندترین نقطه ونزوئلا پیکو بولیوار با 4978 متر (16332 فوت) است، در حالی که پایین ترین نقطه دریای کارائیب با 0 متر (0 فوت) است.
مناطق
ونزوئلا اغلب در قالب چهار منطقه کاملاً مشخص توصیف می شود: دشت های ماراکایبو در شمال غربی، کوه های شمالی که در یک کمان گسترده شرقی، غربی از مرز کلمبیا در امتداد دریای کارائیب امتداد دارند، دشت های اورینوکو (Llanos) در مرکز ونزوئلا، و ارتفاعات گویانا در جنوب شرقی قرار دارند.
پایتخت
پایتخت، کاراکاس، در کوه های باشکوه آویلا در ساحل شمالی در ارتفاع حدود 2700 فوتی از سطح دریا واقع شده است که به شهر آب و هوای دائمی بهاری می دهد.
جغرافیای ونزوئلا متنوع و پیچیده است و دارای طیف وسیعی از مناظر و اکوسیستم است. این امر آن را به مکانی جذاب برای دوستداران طبیعت و جغرافیدانان تبدیل می کند.
فرهنگ و مردم
فرهنگ ونزوئلا متنوع و پیچیده است، تحت تأثیر افراد مختلفی که ونزوئلا را خانه خود کرده‌اند.
مردم : میراث فرهنگی ونزوئلا شامل بومیان اصلی ونزوئلا، اسپانیایی ها و آفریقایی هایی است که پس از تسخیر اسپانیا و موج های مهاجرت قرن نوزدهم که بسیاری از ایتالیایی‌ها، پرتغالی‌ها، عرب‌ها، آلمانی‌ها، یهودیان مراکشی و دیگران را به این کشور آوردند، می‌شود. کشورهای هم مرز آمریکای جنوبی، بیش از 71 درصد از جمعیت خود را کاتولیک می‌دانند و بیشتر بقیه مسیحیان دیگر، عمدتاً پروتستان هستند. اکثر مردم ونزوئلا از یک پیشینه مختلط اسپانیایی و بومی هستند که تقریباً نیمی از آنها «مستیزوس» هستند. حدود 40 درصد از جمعیت ادعا می کنند که از نوادگان مستقیم اسپانیایی ها هستند.
هنر
هنر ونزوئلا در ابتدا تحت سلطه انگیزه های مذهبی بود، اما در اواخر قرن 19 شروع به تأکید بر بازنمایی های تاریخی و قهرمانانه کرد، حرکتی که توسط مارتین تووار و تووار رهبری شد. مدرنیسم در قرن بیستم حاکم شد. از هنرمندان برجسته ونزوئلا می توان به آرتورو میکلنا، کریستوبال روخاس، آنتونیو هررا تورو، آرماندو ریورون، مانوئل کابره اشاره کرد. هنرمندان جنبشی خسوس رافائل سوتو و کارلوس کروز دیز. و هنرمند معاصر یوسف مرهی هستند.
ادبیات
ادبیات ونزوئلا خیلی زود پس از تسخیر اسپانیا بر جوامع بومی که عمدتاً دارای سواد بودند، پدید آمد. تحت سلطه تأثیرات اسپانیایی قرار داشت. نویسندگان و رمان نویسان اصلی عبارتند از رومولو گالگوس، ترزا د لا پارا، آرتورو اوسلار پیتری، آدریانو گونزالس لئون، میگل اوترو سیلوا، و ماریانو پیکون سالاس.
دولت و سیاست
ونزوئلا یک جمهوری فدرال ریاست جمهوری است. رئیس اجرایی، رئیس جمهور ونزوئلا است که هم رئیس دولت و هم رئیس کل کشور است. قدرت اجرایی توسط رئیس جمهور اعمال می شود و قدرت قانونگذاری به مجلس ملی ونزوئلا واگذار می شود.
سیاست ونزوئلا در چارچوبی رخ می دهد که در دولت ونزوئلا توضیح داده شده است. این کشور دارای یک سیستم حزبی مسلط بود که تحت سلطه حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا در میان احزاب دیگر بود در سال 2007 ایجاد شد و تعدادی از احزاب کوچکتر حامی انقلاب بولیواری هوگو چاوز و جنبش جمهوری پنجم چاوز را متحد کرد. PSUV و پیشینیان آن از سال 1998 ریاست جمهوری و مجلس ملی را بر عهده داشتند.
میزگرد وحدت دموکراتیک ، که در سال 2008 ایجاد شد، بسیاری از مخالفان را متحد می کند. هوگو چاوز، شخصیت مرکزی چشم انداز سیاسی ونزوئلا از زمان انتخابش به ریاست جمهوری در سال 1998 به عنوان یک فرد خارجی سیاسی، در اوایل سال 2013 از دنیا رفت و نیکلاس مادورو جانشین او شد.
ونزوئلا سال ها در مارپیچ نزولی گرفتار شده است و نارضایتی های سیاسی فزاینده ناشی از تورم سرسام‌آور، قطع برق، و کمبود غذا و دارو است. مخالفان ونزوئلا خواستار برگزاری انتخابات آزاد هستند، در حالی که رئیس جمهور مادورو به دنبال به رسمیت شناختن کامل حکومت خود از سوی ایالات متحده و کشورهای اروپایی است. واحد اطلاعات اکونومیست در سال 2022 ونزوئلا را یک رژیم استبدادی ارزیابی کرد. بر اساس شاخص های V-Dem Democracy، ونزوئلا سومین کشور کم دموکراتیک در آمریکای لاتین در سال 2023 است.
اقتصاد
اقتصاد ونزوئلا اساساً بر پایه نفت است. این کشور بیست و پنجمین تولیدکننده بزرگ نفت در جهان و هشتمین عضو بزرگ اوپک است. این کشور همچنین محصولات صنایع سنگین مانند فولاد، آلومینیوم و سیمان را تولید و صادر می کند. سایر تولیدات قابل توجه شامل لوازم الکترونیکی و خودرو، و همچنین نوشیدنی ها و مواد غذایی است.
کشاورزی در ونزوئلا تقریباً 4.7 درصد از تولید ناخالص داخلی، 7.3 درصد از نیروی کار و حداقل یک چهارم مساحت ونزوئلا را تشکیل می دهد. این کشور برنج، ذرت، ماهی، میوه های استوایی، قهوه، گوشت خوک و گوشت گاو صادر می کند. با این حال، علیرغم داشتن منابع طبیعی به ارزش 14.3 تریلیون دلار آمریکا، ونزوئلا در بیشتر زمینه های کشاورزی خودکفا نیست.
اقتصاد ونزوئلا از سال 2013 در یک وضعیت فروپاشی کامل اقتصادی بوده است. در سال 2015، ونزوئلا بیش از 100 درصد تورم داشت بالاترین تورم در جهان و بالاترین در تاریخ این کشور در آن زمان بوده است. این نرخ در پایان سال 2018 به 80000 درصد افزایش یافت و ونزوئلا به سمت تورم مارپیچی رفت در حالی که نرخ فقر نزدیک به 90 درصد جمعیت بود.
تا سال 2023، وضعیت اقتصادی ونزوئلا با رشد 15 درصدی اقتصاد و کاهش نرخ فقر شدید، به لطف اقتصاد آزاد شده و دسترسی بیشتر به دلار آمریکا، بهبود یافت. با این حال، نابرابری بالا است و ثروتمندان ونزوئلا بیش از 70 برابر فقیرترین ها هستند.
پرچم
پرچم ونزوئلا سه رنگ افقی زرد، آبی و قرمز است. این توسط فرانسیسکو دی میراندا طراحی شده است که از گفتگو با نویسنده و فیلسوف آلمانی یوهان ولفگانگ فون گوته درباره نظریه رنگ های اصلی الهام گرفته شده است.
برخی از ویژگی های اصلی پرچم ونزوئلا:
طراحی
پرچم دارای کمانی از هشت ستاره پنج پر سفید است که در مرکز نوار آبی قرار دارند. ستاره ها نمایانگر استان هایی هستند که ونزوئلا را تشکیل می دهند.
نشان اسلحه
هنگامی که توسط دولت نمایش داده می شود، پرچم نشان ملی را در گوشه بالابر بالای خود دارد.
نسبت ها
نسبت عرض به طول پرچم 2 به 3 است.
تصویب
پرچم هشت ستاره فعلی ونزوئلا در سال 2006 معرفی شد. طرح اصلی شامل سه رنگ افقی زرد، آبی و قرمز است که مربوط به پرچم اصلی معرفی شده در سال 1811 در جنگ استقلال ونزوئلا است.
اصلاحات
تغییرات بیشتر شامل مجموعه ای از ستاره ها، تغییرات متعدد در محل قرارگیری و تعداد ستاره ها، و گنجاندن یک نشان اختیاری در گوشه بالا سمت چپ است. پرچم ونزوئلا نه تنها نمادی از حاکمیت این کشور است، بلکه بازتابی از تاریخ غنی و میراث فرهنگی آن است.