حلق
حلق بخشی از گلو در پشت دهان و حفره بینی و بالای مری و نای است که به معده و ریه‌ها می‌روند.
حلق در مهره‌داران و بی‌مهرگان یافت می‌شود اگرچه ساختار آن در گونه‌های مختلف متفاوت است. این ساختار غذا و هوا را به ترتیب به مری و حنجره منتقل می‌کند. فلپ غضروفی به نام اپی‌گلوت، هنگام بلع از ورود غذا به حنجره جلوگیری می‌نماید.
بافت‌شناسی حلق
حلق توسط هر دو بافت پوششی اپیتلیوم سنگفرشی مطبق و اپیتلیوم شبه مطبق مژک دار با سلول‌های جامی شکل پوشانده شده است. مناطق مختلف توسط نوع دیگری از اپیتلیوم پوشانده شده‌اند. مناطقی از حلق که در معرض خراشیدگی با غذا قرار دارند، توسط اپیتلیوم سنگفرشی مطبق پوشانده می‌شوند. قسمت‌های دیگر حلق با اپیتلیوم شبه استوانه‌ای مژک‌دار و سلول‌های گابل و دهلیز توسط اپیتلیوم سنگفرشی مطبق پوشانده شده‌اند.
بافت لنفوییدی حلق
درمحل ورود به حلق، تعدادی از لوزه‌ها و دیگر بافت‌های لنفوییدی وجود دارند. در امتداد دیواره‌های قدامی دهانه حفره حلقوی، لوزه‌هایی قرار دارند که غالباً به آن‌ها لوزه آدنوئیدی گفته می‌شود. پاتوژن‌هایی مانند ویروس‌ها و باکتری‌ها درون این گره یا غدد لنفاوی تجمع پیدا می‌کنند یا به دام می‌افتند، جایی که توسط لنفوسیت‌ها و انواع دیگر لکوسیت‌ها (گلبول‌های سفید خون) از بین می‌روند.
التهاب، زخم و تورم در این ساختارها التهاب لوزه نام دارد. لوزه‌ها عمدتا در دو دسته لوزه کامی و لوزه آدنوئید دسته‌بندی می‌شوند. در دیواره خلفی نازوفارنکس، نزدیک خط میانی، لوزه حلق (آدنوئیدها) قرار دارد. التهاب لوزه‌های آدنوئید می‌تواند مانع جریان هوا از طریق حلق و باعث مشکلات تنفسی و تغییر صدا شود.
آناتومی
در انسان حلق بخشی از سیستم هضم و ناحیه رساننده هوا به دستگاه تنفسی است. ناحیه تنفسی که شامل سوراخ‌های بینی، حنجره، نای، برونش و برونشیول است، هوا را فیلتر، گرم و مرطوب کرده و به داخل ریه‌ها هدایت می‌کند. حلق انسان به طور متعارف به سه بخش نازوفارنکس، دهانه حلق و حنجره تقسیم می‌شود. در انسان دو مجموعه از عضلات، حلق را تشکیل می‌دهند و شکل لومنی آن را ایجاد می‌کنند.
حلق یک لوله عضلانی - غشایی است که طول آن حدود 12 تا 15 سانتی‌متر و دارای سوراخ‌هایی در حفره‌های بینی و دهان است. حلق دارای ارتباط جانبی با گوش میانی است و به ارتباط متقابل دستگاه تنفسی و دستگاه گوارش کمک می‌کند. می‌توان آن را به یک قسمت بینی، دهان و حنجره تقسیم کرد. در بالا و کنار سقف حلق، در کف سینوس اسفنوئیدی لوزه‌های حلق قرار دارند.
پشت حلق، با شیب ممتد رو به پایین دیواره خلفی و قوس جلویی، مجموعه‌ای از بافت لنفاوی درون غشای مخاطی قرار گرفته‌اند و در جلو و سمت جانبی حلق، توسط دهانه‌های حلقیِ لوله‌های شنوایی، ۱/۵ سانتی‌متر پشت حفره تحتانی بینی قرار دارند. بافت لنفاوی موجود در دهانه‌های لوله‌های شنوایی به لوزه‌های لوله‌ای معروف است.