موشک بالستیک قاره‌پیما
موشک بالستیک قاره‌پیما (به انگلیسی: Intercontinental ballistic missile) نوعی موشک بالستیک است که توانایی طی مسافتی بیشتر از ۵٬۵۰۰ کیلومتر (۳۴۰۰ مایل) را دارد. این نوع موشک‌ها در درجه اول برای حمله هسته‌ای طراحی شده‌اند، هرچند که قابلیت تجهیز به کلاهک‌های متعارف، شیمیایی و حتی میکروبی را نیز دارند. اکثر موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای مدرن از فناوری پیشرفته هدف‌گیری مستقل چندگانه بهره می‌برند، به این معنا که هر موشک می‌تواند چندین کلاهک را به سمت اهداف متفاوت هدایت کند.
پیشینه و دقت موشک‌های بالستیک قاره‌پیما
نسخه‌های اولیه از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما دقت لازم برای هدف‌گیری دقیق نداشتند و به‌طور عمده برای ضربه به اهداف بزرگ مانند شهرها طراحی شده بودند. این موشک‌ها مزیت اصلی‌شان در توانایی پرتاب از مکان‌های امن داخل مرزهای کشور بود. با گذشت زمان و پیشرفت فناوری، نسل‌های جدید این موشک‌ها به دقت بالاتری دست یافتند و توانستند اهداف کوچک‌تر و نظامی را نیز با احتمال موفقیت بیشتری هدف قرار دهند. البته دقت آن‌ها همچنان به پای بمب‌افکن‌های استراتژیک نمی‌رسد.
انواع و کشورهای دارنده موشک‌های بالستیک قاره‌پیما
موشک‌های بالستیک قاره‌پیما به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: «زمین‌پایه» و «زیردریایی‌پایه».
موشک‌های قاره‌پیمای زمین‌پایه
روسیه، ایالات متحده آمریکا، چین، هند و کره شمالی از معدود کشورهایی هستند که به‌طور قطعی دارای موشک‌های قاره‌پیمای زمین‌پایه هستند. همچنین گزارش‌هایی از آزمایش این نوع موشک توسط اسرائیل وجود دارد، اما تاکنون مشخص نشده که اسرائیل این موشک‌ها را به صورت عملیاتی به‌کار گرفته باشد. در حال حاضر، ایالات متحده ۴۰۵ موشک قاره‌پیما از نوع LGM-30G Minuteman-III را در اختیار دارد که در سه پایگاه هوایی نگهداری می‌شوند.
موشک‌های قاره‌پیمای زیردریایی‌پایه
نوع دیگری از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از زیردریایی‌ها شلیک شوند. این موشک‌ها توانایی پرتاب از زیر آب را دارند و باعث می‌شوند کشورهای دارنده توانایی پاسخگویی به تهدیدات را حتی در صورت از بین رفتن پایگاه‌های زمینی، حفظ کنند. آمریکا، روسیه، بریتانیا، فرانسه، چین، هند و کره شمالی از جمله کشورهایی هستند که به موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای زیردریایی‌پایه دسترسی دارند.