امامعلی حبیبی
امامعلی حبیبی (متولد ۵ خرداد ۱۳۱۰، درزیکلا، بابل – درگذشته ۲ شهریور ۱۴۰۴) کشتیگیر آزادکار ایرانی، قهرمان المپیک و جهان و از نامدارترین چهرههای ورزش ایران بود که بهسبب قدرت، سرعت و فنون متنوع خود، به «ببر مازندران» شهرت یافت. او نخستین ایرانی است که موفق شد نشان طلای بازیهای المپیک را برای کشور به ارمغان آورد.
دوران کودکی و آغاز فعالیت ورزشی
امامعلی حبیبی در درزیکلای بابل به دنیا آمد. خانواده او اصالتاً اهل آباسک آمل بودند. وی در کودکی به مکتبخانه رفت و نزد «ننهبیگم ملاباجی» که به کشتی محلی مازندرانی (لوچو) علاقه داشت، با فنون ابتدایی کشتی آشنا شد. حبیبی در دوازدهسالگی پدر خود را از دست داد و همراه خانواده به شاهی (قائمشهر کنونی) مهاجرت کرد.
ورود جدی حبیبی به دنیای کشتی به دوران سربازی بازمیگردد. در سال ۱۳۳۱ هنگام خدمت در تیپ مستقل گرگان، فرمانده گردان او را برای شرکت در مسابقات استانی لوچو در ساری انتخاب کرد. چون تیم به کشتیگیر وزن پنجم نیاز داشت، حبیبی که سبکتر بود، با گذاشتن سنگ در جیبهایش روی باسکول رفت تا وزنش بالا بیاید. با همین شرایط توانست همه حریفان را شکست دهد و قهرمان استان شود. این پیروزی، نقطه عطفی در زندگی او بود و سبب شد که نگاه مربیان کشتی به سویش جلب شود.
پس از پایان خدمت سربازی، در باشگاه نساجی قائمشهر زیر نظر اسکندر متولی تمرین کرد و خیلی زود در حضور حبیبالله بلور (سرمربی تیم ملی) توانست عبدالله مجتبوی، قهرمان وقت جهان را در یک مسابقه تمرینی ضربه فنی کند. این اتفاق مسیر او را به تیم ملی ایران گشود.
دوران ورزشی
المپیک ملبورن ۱۹۵۶
حبیبی در نخستین حضور بینالمللی خود به بزرگترین افتخار رسید. او در دسته ۶۷ کیلوگرم با شکست دادن قهرمانان نامداری چون اوله آندربری از سوئد، گیولا توت از مجارستان، گاریبالدو نیتزولا از ایتالیا، شیگرو کاساهارا از ژاپن و علیمبک بستایف از شوروی، مدال طلای المپیک را به دست آورد. این نخستین مدال طلای تاریخ ایران در المپیک بود.
قهرمانی جهان ۱۹۵۹ – تهران
در رقابتهای جهانی تهران، حبیبی در کمتر از سه دقیقه دو قهرمان بزرگ را ضربه فنی کرد: واختانگ بالاوادزه از شوروی و اسماعیل اوغان از ترکیه. قدرتنمایی او در این مسابقات یکی از ماندگارترین لحظات تاریخ کشتی ایران است.
المپیک رم ۱۹۶۰
در حالی که با چهار پیروزی در آستانه مدال بود، در برابر داگلاس بلوباخ آمریکایی با وجود برتری امتیازی بالا، با فن رکبی ضربه شد و به مقام چهارم رسید.
قهرمانی جهان ۱۹۶۱ – توکیو
او دوباره بازگشت و در وزن ۷۳ کیلوگرم قهرمان جهان شد. ایران در این دوره با درخشش کشتیگیرانی چون تختی، ابراهیم سیفپور و محمدعلی صنعتکاران و منصور مهدیزاده قهرمانی تیمی را نیز به دست آورد.
قهرمانی جهان ۱۹۶۲ – تولیدو
آخرین حضور بینالمللی حبیبی با سومین طلای جهانی او همراه بود. او با شکست دادن کشتیگیرانی از ترکیه، شوروی، آمریکا و بلغارستان، در وزن ۷۸ کیلوگرم قهرمان شد و سپس از دنیای کشتی خداحافظی کرد.
فعالیت سیاسی و نمایندگی مجلس
پس از خداحافظی از کشتی در اوج آمادگی، حبیبی وارد عرصه سیاست شد. در سال ۱۳۴۲ با حمایت مردم بابل و انجمنهای محلی به مجلس شورای ملی راه یافت و چهار سال نماینده این شهر بود. او در این دوره نقش مهمی در توسعه عمرانی بابل ایفا کرد و از اقدامات شاخصش میتوان به پیگیری لولهکشی آب آشامیدنی، آسفالت خیابانها، ساخت پل و بهبود راههای ارتباطی منطقه اشاره کرد.
فعالیت هنری و بازیگری
فعالیتهای اجتماعی و سیاسی حبیبی باعث شد بعدها با مشکلات مالی روبهرو شود. برای جبران این وضعیت، به پیشنهاد دوستانش وارد عرصه سینما شد و نخستین بار در فیلم «ببر مازندران» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان بر پرده سینما ظاهر شد. پس از آن در چند فیلم دیگر از جمله «جهنم سفید»، «آدم و حوا»، «رام کردن مرد وحشی» و «مرد جنگل» بازی کرد. شخصیت ورزشی و محبوبیت اجتماعی او سبب شد حضورش در سینما با استقبال تماشاگران روبهرو شود.
زندگی شخصی
در زندگی شخصی، حبیبی دو بار ازدواج کرد و صاحب سه پسر و دو دختر شد. او سالهای پایانی عمرش را بیشتر در قائمشهر گذراند و همواره با علاقه به باغبانی و دیدار با فرزندان و نوههایش مشغول بود. در سال ۲۰12، فدراسیون جهانی کشتی نام او را در تالار مشاهیر این رشته ثبت کرد و بدین ترتیب جایگاه جهانیاش نیز تثبیت شد.
درگذشت
امامعلی حبیبی، پس از سالها مبارزه با بیماری در ۲ شهریور ۱۴۰۴ در ۹۴ سالگی درگذشت[۱].
منابع
- ↑ <کشتی گیر نام آور کشتی آزاد، امامعلی حبیبی درگذشت>، برداشت شده در 3 شهریور 1404