قهوه خانه

قهوه خانه که در انگلیسی به آن coffeehouse می گویند. قهوه خانه، کافی شاپ، کافه به مکان‌های مشابهی می گویند که در این مکان ها قهوه سرو می گردد.

یکی از قهوه خانه و چای خانه های ایرانی

در قهوه خانه ممکن است نوشیدنی ها و وعده های دیگری نیز سرو گردد. در بسیاری از قهوه خانه های موجود در خاورمیانه، قلیان نیز سرو می گردد. در حالی که کافه ممکن است به قهوه خانه و یا چای خانه اشاره نماید. واژه کافه اغلب به رستوران های کوچکی می گویند که قیمت های پایینی دارند.

نخستین قهوه خانه در قرن 15 میلادی در ایران صفوی به وجود آمد و در قرن 16 میلادی به قسمت های تحت فرمان امپراتوری عثمانی نیز رسید. قهوه خانه به مرور به مکان‌های ملاقات تبدیل شد که طرفدار زیادی در میان مردم داشت. افراد مختلف برای صرف قهوه، صحبت با یکدیگر، بازی‌هایی همچون شطرنج، شنیدن موسیقی و داستان و... به این مکان می رفتند.

از نظر فرهنگی، قهوه خانه ها مرکز تعامل های اجتماعی می باشند. در قهوه خانه ها برای مشتری ها مکان‌های مخصوصی برای صحبت کردن، گردهمایی، داستان یا آواز خواندن، بازی و... وجود دارد. با ورود وای فای در میان مردم، قهوه خانه ها نیز به مرور خود را به اینترنت مجهز کردند.

کافه

کافه یا قهوه خانه به مکان عمومی گفته می شود که در آن انواع نوشیدنی و غذاهای سبک سرو می گردد. کافه در بعضی از کشور ها، مکانی برای صحبت و معاشرت می باشد.

کافه با کافی شاپ یکسان نمی باشد. کافی شاپ یک مکان عمومی می باشد که در آن اغلب تنها قهوه سرو می شود.

از سال 1360 کافی شاپ ها به مرور جای چایخانه ها را گرفتند. در چایخانه های کشور ایران به جای قهوه اغلب مواردی مانند چای، قلیان و بسیاری از غذاهای ایرانی به همراه موسیقی زنده ارائه می گردد.

قهوه خانه در ایران

طبق مطالعات به دست آمده، نخستین قهوه خانه ایران در دوران صفویه در زمان حکومت شاه طهماسب در شهر قزوین افتتاح شده است. قهوه خانه ها در زمان حکومت شاه عباس اول در شهر اصفهان گسترش پیدا کردند.

نقاشی قهوه خانه

نقاشی قهوه خانه یکی از شیوه ها نقاشی ایرانی است که در اواخر دوره قاجار و ابتدای دوره پهلوی به اوج خود رسید. از مشهور ترین نقاش های این سبک می توان به محمد مدبر و حسین قوللر آقاسی اشاره کرد. نمونه های بسیاری از آثار نقاش های قهوه خانه ای درون موزه رضا عباسی حفظ و نگهداری می گردد. این شیوه از نقاشی ایرانی در دهه های بیست و سی هجری شمسی مورد توجه هنرمندان مدرنیست ایرانی به خصوص اهالی مکتب سقاخانه قرار گرفت.