محمدصدیق منشاوی
محمد صدیق منشاوی (به عربی: محمد صديق المنشاوی) (زاده ۲۰ ژانویه ۱۹۲۰ در منشاه مصر – درگذشته ۲۰ ژوئن ۱۹۶۹ در قاهره) در خانواده ای بسیار مذهبی پا به عرصه ی وجود گذارد و از بزرگترین قاریان قرآن جهان اسلام بود. مذهب او سنی شافعی بود. پدرش صدیق سید منشاوی و برادرش محمود صدیق منشاوی نیز مانند محمد از قاریان مشهور قرآن بودند.
سبک
سبک تلاوت، صوت زیبا، لحن گرم و حزین، تلفظ صحیح و بیان قوی کلمات از مختصّات قرائت مرحوم منشاوی به شمار می آید که با چیرگی و مهارت کامل و تسلّطی فوق العاده شنونده را به آیات الهی متوجه می سازد. او چنان تسلّطی به قرائات سبعه و عشره و راویان قاری دارد که وی را به عنوان یکی از بهترین اساتید این فن در جهان اسلام مطرح نموده است، تا آنجا که شهرتش را در جای جای جهان اسلام اذعان می دارند. با توجه به حزن خاصی که در صدای محمد صدیق منشاوی وجود داشت، به وی لقب «حنجره الباکیه» به معنی حنجره گریان را دادهاند.
زندگی
منشاوی در هشت سالگی موفق به حفظ قرآن شد و از نه سالگی قرائت قرآن را همراه با پدر خود در محافل و مجالس سوهاج آغاز کرد. وی برای تلاوت قرآن به اندونزی، اردن، کویت، لیبی، فلسطین (مسجدالاقصی)، عربستان سعودی، سوریه، عراق، پاکستان، مغرب و سودان سفر کرد؛ سفر وی به اندونزی در سال ۱۹۵۵ در سن ۳۵ سالگی همراه با عبدالباسط محمد عبدالصمد بود.
درگذشت
محمد صدیق منشاوی، در سن ۴۹ سالگی و به علت بیماری واریس مری در قاهره درگذشت.