تنفس

تَنَفُس یا دم‌وبازدم مجموع دو عمل فروبردن هوا به داخل دستگاه تنفسی (دَم) و سپس خارج کردن هوا (بازدم) که هدف آن رساندن اکسیژن به خون و خارج کردن دی اکسید کربن از خون است.

تصویری از قفسه سینه و دیافراگم هنگام تنفس

انسان از میلیاردها واحد سلولی تشکیل شده است. یک سلول به تنهایی و بدون برقراری ارتباط با سایر سلول‌ها قادر برای حفظ بقا و تامین نیازهای انسان نیست و سلول‌ها نیاز به هماهنگی و ارتباط مداوم با هم دارند. به همین دلیل از کنار هم قرار گرفتن آن‌ها بافت، اندام و دستگاه‌های مختلف ایجاد می‌شود. دستگاه گوارش، تولید مثل، ایمنی، دفع ادرار، گردش خون، حرکتی، اندوکرین، لنفاوی و تنفس، مجموعه‌ای از اندام‌های مختلف هستند که در هماهنگی با هم بقا و هومئوستازی بدن انسان را تنظیم می‌کنند.

دستگاه تنفسی

اکسیژن مولکول گازی است که بسیاری از فرآیندهای زیستی بدن بدون حضور آن انجام نمی‌شود و دی‌اکسید کربن مولکول گازی است که در نتیجه بسیاری از واکنش‌های آنزیمی و فرآیندهای زیستی در بدن تولید می‌شود. تبادل این دو گاز بین بدن مهره‌داران و محیط به‌وسیله سیستم تنفسی انجام می‌شود. این سیستم از بافت‌ها و اندام‌های مختلفی تشکیل شده که با مشارکت خون، هومئوستازی بدن را حفظ می‌کنند. دستگاه تنفس انسان از بینی شروع و در کیسه‌های هوایی تمام می‌شود.

آناتومی

برای مطالعه و بررسی دقیق‌تر دستگاه تنفسی در انسان، آن را به دو بخش بالایی و پایینی تقسیم می‌کنند. بخش بالایی شامل حفره بینی، سینوس‌های پارانازال، حلق و بخشی بالایی حنجره (قبل از تارهای صوتی) است که هدایت، فیلتر، مرطوب و گرم‌سازی هوای ورودی را برعهده دارند. بخش پایینی این سیستم شامل حنجره (پایین تارهای صوتی)، نای، نایژه یا برونش، نایژک یا برونشیول و ریه‌ها می‌شود که هدایت هوای ورودی و تبادل گازهای تنفسی را بر عهده دارند.