ابراهیم هادی

شهید ابراهیم هادی متولد اول اردیبهشت سال ۱۳۳۶ در تهران است. او در محله شهید سعیدی حوالی میدان خراسان سکونت داشت.

شهید ابراهیم هادی با لباس سپاهی

اطلاعات شخصی
نام(های):	ابراهیم هادی
لقب(ها):	شهید ابراهیم هادی
وضعیت حیات:	شهید شده
تاریخ تولد:	1 اردیبهشت 1336
محل تولد:	تهران
محل دفن:	مفقودالاثر - یادبود این شهید در بهشت زهرای تهران - قـطعـه :۲۶ - ردیـف :۵۲ - شـماره :۱ قرار دارد.
تاریخ شهادت:	22 اسفند 1361 - والفجر مقدماتی
محل شهادت:	فکه-کانال کمیل
نحوه شهادت:	جنگ تن به تانک
ملیت:	ایرانی
تحصیلات:	دیپلم
پیشه:	معلم

پدر او ۶ فرزند داست و بقال بود. ابراهیم چهارمین فرزند خانواده بود؛ او در نوجوانی طعم تلخ یتیمی را چشید، از آنجا بود که همچون مردان بزرگ زندگی را پیش برد.

زندگینامه

ابراهیم دوران دبستان را به مدرسه طالقانی رفت و دبیرستان را نیز در مدارس ابوریحان و کریم‌خان گذراند. او در سال ۵۵ توانست مدرک دیپلم ادبی خود را دریافت کند و حضور در هیات و شاگردی علامه محمدتقی جعفری تاثیر بسزایی در رشد شخصیت معنوی ابراهیم هادی داشت. او بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در وزارت آموزش و پرورش مشغول به کار معلمی شد. شهید ابراهیم هادی ورزشکار بود و در ورزش های کشتی و والیبال مهارت داشت. در زمان جنگ تحمیلی به جبهه رفت و در عملیات های مختلفی شرکت کرد. سرانجام در ۲۲ بهمن سال 1361 در منطقه فکه به شهادت رسید و پیکر او نیز همان جا ماند.

فعالیت‌ها

شهید ابراهیم هادی از بنیانگذاران گروه چریکی شهید اندرزگو در جبهه گیلانغرب و ستاره ورزش کشتی کشورمان است. شهید ابراهیم هادی به ورزش علاقه داشت و فعالیت در این عرصه را با ورزش پهلوانی یعنی ورزش باستانی شروع کرد و در والیبال و کشتی بی نظیر بود. در هیچ میدانی هرگز پا پس نکشید و مردانه ایستاد. در ارتفاعات سر به فلک کشیده« بازی دراز» و« گیلانغرب» تا دشت های سوزان جنوب میتوان مردانگی او را مشاهده کرد.

انتقال مجروحان و شهدا از منطقه به عقب جبهه یکی از کارهای شهید ابراهیم هادی به شمار می رفت. گاهی اوقات پیکرهای مطهر شهدا در ارتفاعات بازی دراز را بر شانه گرفته به عقب بر می‌گرداند تا بدست خانواده هایشان برسد.

این شهید مفقودالاثر، در دوران پیروزی انقلاب و دفاع مقدس شجاعت‌های بسیاری از خود نشان داد.

شهادت

شهید ابراهیم هادی در عملیات والفجر مقدماتی بهمراه بچه های گردان کمیل و حنظله در کانال‌های فکه پس از پنج روز مقاومت کرد و تسلیم نشدن، سرانجام در ۲۲ بهمن سال ۶۱ باقی مانده همرزمان خود را به عقب فرستاد و پس از آن دیگر کسی از او خبری نیافت و او را شهید نامیدند.

وصیت‌نامه

بسم رب الشهداء و الصدیقین

اگر چه بیش از هر کس، خود را محتاج وصیت و پند و اندرز می دانم، پیش از آغاز سخن از خداوند منان تمنّا می کنم که قدرتی به بیان من بدهد که بتوانم از زبان یک شهید، دست به قلم ببرم چرا که جملات من پیدا شد و مورد عفو رحمت الهی قرار گرفتم و توفیق و سعادت شهادت را پیدا کردم، بعنوان پرافتخارآفرین وصیای شهید خوانده می شود.

خدایا تو را گواه می گیرم که از شروع انقلاب تا به حال در طول این مدت هر چه کردم برای رضای تو بوده و سعی داشتم همیشه خود را در مقابل آزمایش ها، مورد آزمایش و آموزش قرار دهم. امیدوارم در راه اسلام عزیز و پیروزی مستضعفین بر متکبرین، این جان ناقابل را بپذیری.

خدایا با این که از شکستگی های متعدد استخوان‌هایم رنج می برم، ولی اهمیتی نمی دادم؛ به این خاطر که من در این مدت نسبت به آن‌هایی که خالصانه در این راه گام نهاده اند، نشانه هایی از لطف و رحمت تو دیده ام.

خدایا، ای معبودم و معشوقم و همه کس و کارم، نمی دانم چگونه در برابر عظمت تو ستایش کنم ولی همین قدر می دانم که هر کس تو را شناخت، عاشقت شد و هر کس عاشقت شد، دست از همه چیز شسته و به سوی تو می شتابد و به خوبی این را در خود احساس کردم و می کنم.

خدایا چنان عشق به انقلاب اسلامی و رهبر کبیر انقلاب در وجودم شعله ور است که اگر تکه تکه شوم و یا زیر سخت ترین شکنجه ها قرار گیرم، او را تنها نخواهم گذاشت. بعنوان یک فردی از آحاد ملت مسلمان به تمامی ملت خصوصاً مسئولین امر تذکر می دهم که همیشه در جهت اسلام و قرآن باشید و هیچ مسأله و روشی شما را از هدف و جهتی که دارید، منحرف ننماید.