کونگ فو
کنگ فو یک نوع ورزش و هنر رزمی است که شامل حرکات آهسته و ظریف در گام برداشتن، چرخش و.. به علاوه حرکات سریع و نزدیک در مبارزات می‌شود.
کنگ فو در واقع متعلق به چین است و هنری است که در معابد شائولین در چین رواج بسیاری دارد.
بر خلاف آنچه تصور می‌شود، کونگ فو شاخه‌ای از تکواندو یا کاراته نیست. کونگ‌فو ترکیبی از فنون و سبک‌های رزمی مختلف است. بیشتر سبک های کنگ فو روی پیشرفت خارجی تکیه دارند و تمامی سبک‌های کنگ فو شامل اجزای داخلی و خارجی هستند.
واژه شناسی
واژه کونگ فو به دو بخش تقسیم می‌شود:
کونگ یا گونگ به معنی کار و فعالیت
فو به معنی انسان
فو همچنین به عنوان یک پسوند پرکاربرد و پرمعنی در زبان چینی استفاده می‌شود.
به این ترتیب معنای کونگ فو در ساده‌ترین حالت آن دستاورد انسان است.
و در معنای دیگر می‌توان آن را فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه بدست می‌آید تعریف کرد.
تاریخچه
قدمت معابد شائولین به 377 سال قبل از میلاد باز می‌گردد. این معابد اولین بار در استان هنان چین دایر شدند و راهبان در این معابد به عبادت و مراقبه مشغول بودند.
در سال 527 شاهزاده‌ای بودایی در سفر به این معابد متوجه ضعف و بیماری بسیاری از راهبان شد و برای تقویت، آن‌ها را برای مدت بسیار طولانی در یک اتاق کوچک حبس کرد.
تفکر راهبان در این حبس، منجر به ابداع و پیدایش نوعی از تمرین‌‌های تقویتی و انرژی زا شد که با نام هنر رزمی شائولین شناخته شد.
این تمرین‌ها که بعدها کونگ فو نام گرفت در چین تبدیل به یکی از اصول آموزش دانشمندان و راهبان شد.
کونگ فو در چین یک هنر رزمی محترم و مهم به حساب می‌آید چرا که در کنار تقویت جسمی، بر مسائل اخلاقی و صبر و تواضع نیز تاکید بسیاری دارد.
تفاوت کونگ فو و ورزش‌های رزمی دیگر
کونگ‌فو اگرچه در ظاهر ممکن است به دیگر هنرهای رزمی شباهت داشته باشد اما در مواردی با آن‌ها متفاوت است. ازجمله:
- فلسفه را با ورزش می‌آمیزد: هدف کونگ فو خشونت، زدن و کشتن نیست بلکه هدف آن ایجاد آرامش، مبارزه با خودخواهی و پیشگیری از خشونت است.
- دارای یک سیستم ادراکی است: به این معنی که هر مهارت در این ورزش، اثربخشی خاصی دارد. ضربه با مشت، ضربه با پا، قلاب و پرتاب و گرفتن و قفل کردن مفاصل و دیگر مهارت‌های کونگ فو از چهار بخش اصلی هنرهای رزمی گرفته شده‌اند. درواقع کونگ فو، ضعف و کاستی دیگر هنرهای رزمی را پوشانده و به نوعی است که می‌تواند پاسخگوی هر حمله‌ای باشد.
تجهیزات
کونگ فو نیاز به تجهیزات خاصی ندارد. کونگ فو حتی نیاز به کفش هم ندارد. تنها نکته مهم در این ورزش، پوشیدن لباس مناسب است.
لباس کونگ فو باید به نوعی باشد که همه قسمت‌های بدن را پوشانده و از هدررفت انرژی بدن جلوگیری کند. این لباس غالبا از جنس نخ و الیاف طبیعی است که عرق را جذب کرده و از عرق‌سوز شدن جلوگیری می‌کند.
شلوار مخصوص کونگ فو در قسمت کمر به نوعی طراحی شده که از قوس کمر و مهره‌های انتهای ستون فقرات محافظت می‌کند و در قسمت مچ پا نیز محافظ مچ، زردپی و عضلات انتهای ساق است.
لباس کونگ فو همچنین دامنه حرکت وسیعی در اختیار ورزشکار قرار می‌دهد و در انجام حرکات مختلف محدودیت ایجاد نمی‌کند.
سبک‌ها
سبک‌های انفرادی کونگ فو:
- توآ
- جنگاوران
- من تو ما
- پرتوآ
- پارس رزم
- آرتا کابر
- توآدو
سبک‌های گروهی کونگ فو
- دوچوب
- آنزان رزم
- رزم گیلما
- تک رزم
- گرات سان
- ماتوآ
- کمپو
- تن جو
- توکیما