رضاشاه پهلوی
رضاشاه پهلوی متولد ۲۴ اسفند ۱۲۵۶ در آلاشت، سوادکوه، مازندران به عنوان پادشاه ایران در سلسله پهلوی بود. رضاشاه پهلوی در تاریخ 10 آذر 1304 (۱۵ دسامبر ۱۹۲۵) بعد از احمدشاه قاجار به پادشاهی رسید و تا تاریخ 10 شهریور 1320 (۱۶ سپتامبر ۱۹۴۱) حکومت کرد. در این مدت مرکز حکومت او تهران بود. سرانجام بعد از رضاشاه پهلوی، محمدرضاشاه پهلوی به پادشاهی رسید.
او نظامی ایرانی و بنیانگذار سلسله پهلوی بود. رضاشاه دوران خردسالی را در فقر گذراند. او از ۱۲ سالگی به نظام پیوست و مدارج ترقی را پیمود. در ۲۵ دی ۱۲۹۹، او از سوی ژنرال انگلیسی ادموند آیرونساید بهعنوان فرمانده قوای قزاق منصوب شد و دو ماه بعد، در کودتای ۳ اسفند ۱۲۹۹، نیروهای قزاق به فرماندهی او، تهران را تصرف کردند. رضاشاه ابتدا در مقام وزیر جنگ، بسیاری از ناآرامیها و راهزنیها را از بین برد و سپس در ۵ آبان ۱۳۰۲، با فرمان احمدشاه به منصب نخستوزیری گمارده شد و دو سال بعد، با رأی مجلس مؤسسان به پادشاهی رسید. رضاشاه که تلاش ناکامی برای جمهوریخواهی داشت، با پایان دوره قاجار در سال ۱۳۰۴ به پادشاهی رسید و با اشغال ایران توسط متفقین در سال ۱۳۲۰ استعفا داد و پادشاهی را به ولیعهدش محمدرضا واگذار کرد.
درگذشت و تدفین
رضاشاه پهلوی سرانجام در تاریخ ۴ مرداد ۱۳۲۳ (۶۶ سال) در ژوهانسبورگ، آفریقای جنوبی به علت سکته قلبی درگذشت. جنازه را «مومیایی» کردند و در مسجد رفاعی قاهره به امانت گذاشتند. در اردیبهشت ۱۳۲۹ جنازه ابتدا به مسجدالنبی در مدینه و سپس به ایران منتقل شد و در ۱۷ اردیبهشت طی مراسم رسمی تشییع و طبق قواعد اسلامی در مقبره اختصاصی در حرم شاه عبدالعظیم، شهر ری دفن شد. سرانجام در اردیبهشت ماه ۱۳۵۹، آرامگاه رضاشاه به دستور حاکم شرع وقت صادق خلخالی به کلی ویران و نابود گردید.