ولز
ولز یا وِیلز کشوری است که بخشی از بریتانیا است. مرکز ولز شهر کاردیف است. ولز در جنوب غربی جزیره بریتانیا واقع است و از سوی شرق با انگلستان هم‌مرز است.
ولز بخشی کاملاً متفاوت از انگلستان است که سبک زندگی، فرهنگ و ویژگی های کاملاً مستقلانه و جداگانه برای خود دارد. این کشور از شرق با بریتانیا هم مرز است از شمال و غرب نیز به دریای ایرلند می رسد. شهر کاردیف بزرگترین شهر ولز و البته پایتخت این کشور محسوب می شود که در جنوب شرقی آن مستقر شده است. ۲۵ درصد از کل مساحت ولز را جاذبه های طبیعی تشکیل داده‌اند، که پارک ملی و ۵ ناحیه طبیعی را شامل می‌شود. ۸۰ درصد کشور ولز را نیز به فعالیت های کشاورزی اختصاص داده‌اند.
دومین نام طولانی مکان به یک روستا در ولز تعلق دارد. نام لاتین این روستا از 58 حرف تشکیل شده است.
کوه اورست به نام سر جرج اورست از کشور ولز نام‌گذاری شده است. او اولین نقشه‌بردار هیمالیا بود.
آبشارهای سوالو در ولز با ارتفاع 42 متر، بیش‌ترین آمار بازدید از آبشار را در کل پادشاهی انگلستان به خود اختصاص داده‌اند.
یک چاه غنی از گوگرد در منطقه پویز ولز وجود دارد. یک تاریخ‌شناس به نام تئوفیلوس ایوانز در نوشته‌های خود در مورد شفابخش بودن آب این چاه سخن گفته است.
خاندان سلطنتی انگلیس همیشه در مراسم عروسی خود از طلای کشور ولز استفاده میکنند. این سنت قدیمی تا ازدواج شاهزاده هری و مگان مارکل در سال 2018 ادامه داشته است.
جمعیت کشور ولز حدود 3.1 میلیون است. خوب است بدانید تعداد گوسفندهای این کشور به بیش از 10 میلیون می‌رسد! به همین دلیل اقتصاد این کشور وابستگی زیادی به پرورش گوسفند دارد.
پایتخت ولز جوان‌ترین پایتخت در تمام اروپا است. این شهر در سال 1955 پایتخت ولز نام گرفت.
تاریخچه
سابقه منطقه ولز به اوایل دوره میلادی می‌رسد. منطقه بریتانیا از قرن اول میلادی تا قرن پنجم، در اختیار رومی‌ها بود. بعدها آنگل‌ها و ساکسون‌ها به جزایر بریتانیا حمله کردند و آنجا را در اختیار خود گرفتند؛ اما به منطقه ولز دسترسی نیافتند. در قرن هشتم میلادی ولزی‌ها با همسایگان ساکسونی خود وارد جنگ شدند و به‌دلیل قدرت جنگجویی بالا، ساکسون‌ها را شکست دادند. در سال ۷۷۰ میلادی به‌دلیل اختلاف با مردم منطقه ولز، پادشاه ساکسون‌ها سدی را به‌عنوان مرز بین انگلیس و ولز ایجاد کرد.
با روی کار آمدن هنری هشتم، ولز با اتکا به قانون اتحاد، با انگلستان یکی شد.
در سال ۱۰۹۳ میلادی، ارتش نورماندی ویلیام فاتح، به ولز حمله و آن را اشغال کرد و در سال ۱۲۸۲ میلادی ولز کاملا به تصرف انگلستان درآمد. بعد از آن در سال ۱۳۰۱ میلادی، ادوارد اول، ولز را به پسر خود، ادوارد دوم واگذار کرد و او بعدها پادشاه انگلستان شد.در سال ۱۴۸۵ میلادی، هنری هفتم به پادشاهی انگلستان رسید. او اولین پادشاهی بود که ملیت ولزی داشت. با به قدرت رسیدن هنری هشتم، در سال ۱۵۳۶ میلادی، انگلیس و ولز با قانون اتحاد، متحد شدند.
اقتصاد ولز در قرون وسطی بر کشاورزی و دامپروری استوار بود؛ اما با انقلاب صنعتی، کشاورزی ولز دچار رکود شد و از بین رفت. با شروع قرن بیستم، اقتصاد ولز به تولید زغال‌سنگ گره خورد؛ اما بعد از جنگ جهانی اول، قیمت زغال‌سنگ افت کرد. کاهش شدید قیمت زغال‌سنگ، اقتصاد این منطقه را با مشکلات جدی و بیکاری مواجه کرد که آثار آن تا مدت‌ها بر جای ماند.
پرچم
پرچم ولز از سه رنگ تشکیل شده است که در آن یک اژدهای قرمز رنگ در زمینهای ساده از رنگ‌های سفید و سبز دیده می‌شود. اگرچه در گذشته اژدها در پرچم کشورهای گوناگونی دیده می‌شد، اما امروزه تنها سه کشور ولز، بوتان و مالت در پرچم خود تصویر اژدها دارند. اژدها قرن‌هاست که نماد کشور ولز است، اما در سال 1959 تصویر آن در پرچم این کشور نقش بست. پرچم پادشاهی متحد بریتانیا (UK) در واقع ترکیبی از پرچم تمام کشورهای ایرلند شمالی، اسکاتلند و انگلیس است و هیچ اثری از پرچم ولز در آن دیده نمی‌شود و دلیل آن این است که به هنگام طراحی پرچم پادشاهی بریتانیای کبیر، ولز و انگلیس یک کشور محسوب می‌شدند.
آداب و رسوم و فرهنگ
جمعیت ولز در حدود سه میلیون نفر است و به دو زبان انگلیسی و ولزی سخن می‌گویند. ولزی‌ها از ریشه هندواروپایی و زبان آنها نیز از خانواده هندواروپایی است. نام ولز از واژه ژرمنی والها (Walha) آمده که خود آن نیز احتمالاً از نام قوم سلتی ولکی‌ها (Volcae) گرفته شده‌است. نام والونی در بلژیک، والاچیا در رومانی و والیس در سوئیس نیز از نام همین قوم گرفته شده‌است.
گرچه ولز با بقیه بریتانیای کبیر تاریخ مشترک سیاسی و اجتماعی تنگاتنگی دارد اما هویت فرهنگی جداگانه‌ای برای خود حفظ کرده‌است که بیشتر بر مبنای زبان شکل گرفته‌است. ولز رسماً دوزبانه است و زبان‌های ولزی و انگلیسی در سطحی برابر رسمیت دارند. بیش از 580 هزار ولزی‌زبان در ولز زندگی میکنند که حدود 20 درصد از جمعیت ولز را تشکیل می‌دهند.
از زمان آغاز به کار مجلس ملی ولز، تمایل برای آموزش زبان ولزی به کودکان این منطقه و احیاء فرهنگ ولزی رو به افزایش بوده‌است. با این وجود از میان جمعیت ولز تنها یک پنجم جمعیت قادر به تکلم زبان ولز هستند. سطح پایین‌تر قیمت مسکن و مواد غذایی در ولز، کم‌هزینه‌تر بودن تحصیلات دانشگاهی و همچنین رایگان بودن دارو از تفاوت‌های میان ولز و انگلستان است.
آب و هوا
ولز تابستان های کوتاهی دارد که در آن هوا عموما نیمه ابری است. زمستان های ولز سرد هستند و نسبت به تابستان طولانی تر هستند و بیشتر شامل باد و باران می‌شوند. آب و هوای ولز اصولا در دسته آب و هوای معتدل اقیانوسی به شمار می‌رود. درست مانند سایر نقاط انگلستان رطوبت در این کشور بالاست و بیشتر روزهای سال شامل بارش باران، مه و هوای ابری می‌شود.
ورزش
تیم های این کشور قدرتمند و قوی هستند و در رقابت های جهانی زیادی تا کنون شرکت کرده اند. ورزش “کاناپان” به نوعی از فوتبال در زمان قرون وسطایی اطلاق می شود که بعدها آن را با نام “راگبی” صدا می کردند. ولزی ها دیوانه رقابت در ورزش راگبی هستند و اولین مسابقات بین‌المللی راگبی بین ولز و انگلستان در سال ۱۸۸۱ انجام شد.
از آن زمان تاکنون کشور ولز و کشور انگلیس در راگبی رقبای سرسختی محسوب می شوند که مردم هر ساله برای برد های تاریخی و فاخر کشور ولز در مقابل انگلیس جشن های بزرگی برپا میکنند. ولز در المپیک ۲۲ مدال طلا دارد و مدال های برنز و نقره او به ۲۱ و ۱۹ می رسند. موفق ترین ورزشکارانی که در المپیک ولز حضور داشتند، ورزشکاران واترپلو بودند. در نهایت موفقیت آمیز ترین بازی هایی که این کشور در المپیک انجام داده به ریو ۲۰۱۶ مربوط است که تیم ولز با ۷ نقره و ۴ طلا به کشور خود بازگشت.
صنعت گردشگری
شش درصد از جمعیت ولز در صنعت گردشگری و صنایع مرتبط به کار اشتغال دارند. از سال‌ها پیش دولت این کشور با احداث ۵۰ زمین گلف استاندارد، دعوت از گلف‌بازان بین‌المللی و برگزاری تورنمنت‌های بین‌المللی به توسعه گردشگری گلف و جذب گردشگران ثروتمند گلف‌باز پرداخته‌است. دولت ولز قصد دارد با معرفی کلیساهای این کشور در کشورهای گوناگون جهان به ویژه کشورهای اروپایی، این کشور را به یک مقصد گردشگری مذهبی تبدیل کند که در این مسیر بر روی جذب گردشگر به کلیسای مشهور «سن وینفرد» برنامه‌ریزی شده‌است.
این کلیسا که قدمتی در حدود ۶۰۰ سال دارد، هرساله ۳۰ تا ۷۰ هزار بازدیدکننده دارد.
فرهنگ غذا
صنعت کشاورزی و دامپروری در کشور ولز اهمیت بسیاری دارد به همین دلیل از استانداردهای غذایی بسیار بالایی پیروی میکنند و رژیم غذایی شان بر پایه غذاهای تازه و طبیعی استوار است.
ماهیگیری در سواحل ولز رونق زیادی دارد و ماهی نقش مهمی در فرهنگ غذایی مردم کشور ولز ایفا میکند. غذای ولزی ها شباهت زیادی به انگلیس دارد که البته با توجه به تفاوت قومیت و فرهنگی میتوان برخی تفاوت ها را در آنها مشاهده کرد.
مثلاً در کشور ولز گوشت قرمز و پنیر بسیار محبوب است و کیک‌های سنتی خوشمزه ای برای مراسم های خاص می پزند.
ولش ربیت یکی از غذاهای محبوب مردم ولز از قرن 18 به بعد است که با شیر ، پنیر ، نان تست و انواع ادویه ها تهیه می شود
جاذبه‌های گردشگری
در بین کشورهای بریتانیایی، ولز به طبیعت بکر و مناظر چشم‌نواز مشهور است. کوه، دره، غار‌های عظیم، سواحل زیبا و آرام در کنار مردمی مهمان‌نواز که به زبان‌های مختلف اروپایی مسلط هستند، سبب شده تا امروزه این کشور، مقصد موردعلاقه گردشگران اروپایی به‌حساب بیاید.
پل سورن
پل سورن پلی عظیم و معلق بوده که بر فراز رودخانه سورن و رودخانه وای واقع شده است. این پل اصلی‌ترین مسیر ارتباطی بین انگلستان و کشور ولز بوده و با هزینه‌ای حدود ۹ میلیون پوند ساخته شده است. غروب زیبای پل سورن این مکان را به یکی از جاذبه‌های این کشور تبدیل کرده است.
پارک ملی پمبروکشیر
این پارک ساحلی زیبا با صخره‌هایی عظیم و رویایی در جنوب شرقی این کشور قرار دارد. در جزایر و مرداب‌های آن میتوان خانه پرندگان دریایی را پیدا کرد. این بهشت کوچک محلی مناسب برای استراحت در ایام تعطیلات است.
پورتماداگ
شهر ساحلی پورتماداگ از بنادر مهم کشور ولز به‌حساب می‌آید که در کنار رودخانه گلسلین واقع شده است. این شهر در کنار شهر ترماداگ به شهر‌های دوقلو معروف شده‌اند. سواحل بی‌نظیر و چشم‌انداز دریا محلی مناسب برای تفریحات آبی است.
غار دان در اگف
این غار بزرگ و حیرت‌انگیز از مهم‌ترین جاذبه‌های کشور ولز است. غار دان در اگف دارای دو بخش اصلی است که بخش اول آن برای تماشای عموم آزاد بوده اما بخش دیگرش به ذخایر ملی اختصاص دارد و تنها برای غواصان حرفه‌ای قابل بازدید است.
پارک ملی اسنودونیا
این پارک ملی حدود ۲۱۳۰ کیلومترمربع وسعت دارد و مهم‌ترین پارک کشور ولز به‌حساب می‌آید. این پارک بلندترین کوه این کشور، اسنودون را در برمی‌گیرد که حدود ۱۰۸۰ متر ارتفاع دارد. پارک اسنودونیا محل مناسبی برای دوچرخه‌سواری در میان کوه‌ها بوده و مکان موردعلاقه کوهنوردان بشمار می‌رود.
قلعه کانوی
قلعه کانوی، معرف معماری قرون‌وسطی است. در تاریخ بنای این قلعه آمده که حدود ۲۵۰۰ کارگر در فاصله زمانی ۶ سال در قرن ۱۳ موفق به ساخت این بنا شده‌اند. این قلعه چشم‌اندازی زیبا از این کشور را برای شما به نمایش می‌گذارد و با نمایی جذاب در ارتفاعی بالاتر از سطح دریا، به محل موردعلاقه گردشگران تبدیل شده است.
پنتره ایفان
این بنا یادگاری از دوران سنگی است و بزرگترین دلمن این کشور به شمار می‌رود. در تعریف دلمن باید بگوییم به قبرستان‌های قدیمی گفته می‌شود که روی تعدادی سنگ عمودی بنا شده و روی آنها را تخته سنگی افقی پوشانده است. قدمت این بنا به حدود ۲۶۰۰ سال قبل از میلاد برمی‌گردد.
دماغه استرامبل
در ییلاق این کشور دماغه استرامبل مکانی پرطرف‌دار به‌حساب می‌آید که بهترین تصویر از پرواز پرندگان آبی را برای شما به نمایش می‌گذارد. پرندگانی همچون کاکایی صخره نشین و مرغ باران بدبو که در کمتر نقطه‌ای از جهان قابل‌رؤیت هستند.
موزه آشیانه قایق دیلن تامس
این آشیانه، خانه‌ای است در لارن که محل اتراق شاعر بلندآوازه ولزی دیلن تامس در سال‌های پایانی زندگی‌اش بوده است. امروزه این بنا به موزه‌ای پرمخاطب بدل شده که آثار این شاعر گران‌قدر را در خود جای‌داده است.
مجموعه ورزشی ال سی
پارک آبی این مجموعه در طول سال پر از گردشگرانی است که برای تعطیلات، این کشور را انتخاب کرده‌اند. سالن‌های سرپوشیده، زمینهای چمن چندمنظوره و محوطه‌های تمرینی از دیگر اماکن ورزشی این مجموعه است.
روستای مرثیر مائور
این روستا دومین تپه شنی اروپایی است و به صحرای این کشور معروف شده است. بقایایی از قصر تاریخی کندل استون، بنایی متعلق به قرن چهارم، بر زیبایی این مکان افزوده است.
ساحل مارلوز سندز
این ساحل شنی در نزدیکی روستای مارلوز واقع شده و گاهی مورد استقبال کارگردانان مطرح سینما قرار گرفته است. این ساحل دنج مکانی خوب برای استراحت است و حدود ۱.۵ کیلومتر وسعت دارد.
قلعه‌های ولزی
این کشور، دارای قلعه‌های بسیار جذاب و دیدنی است که بالاتر از سطح دریا واقع شده‌اند و بیشتر ساخت آنها به قرون‌وسطی برمی‌گردد. این قلعه‌ها نمایی از هنر معماری باستان اروپا را به شما نمایش می‌دهند و برخی از آنها در فهرست یونسکو جای گرفته‌اند. قلعه‌هایی همچون قلعه هارلش و قلعه گوئدیر که بازدید از آنها هنگام سفر به ولز پیشنهاد می‌شود.